Αντριάνα Παρασκευοπούλου: «Έπρεπε να ζήσω για τα παιδιά μου»
«Είχα τις αισθήσεις μου, σύρθηκα έξω μόνη μου, δεν καταλάβαινα, είχα αποπροσανατολιστεί», είπε η Αντριάνα Παρασκευοπούλου.
Για το σοβαρό τροχαίο ατύχημα που είχε πριν μερικά χρόνια μίλησε η Αντριάνα Παρασκευοπούλου στην εκπομπή «Όλα για τη Ζωή μας» και τον Μιχάλη Κεφαλογιάννη.
«Ήταν ένα τροχαίο ατύχημα, κατά το οποίο με εμβόλισε ένα άλλο αυτοκίνητο γιατί είχε μεγαλύτερη ταχύτητα, με αποτέλεσμα το δικό μου αμάξι να αναποδογυρίσει και να συρθεί στο αντίθετο ρεύμα. Ήταν μία πολύ δύσκολη στιγμή, αυτό που περνάει από τα μάτια σου, είναι οι αξίες που έχεις στη ζωή σου, και εκείνη την ώρα, σκέφτεσαι αυτό που πραγματικά αγαπάς, αυτό που θες στη ζωή και αυτό που τιμάς. Και καταλαβαίνεις ότι αυτό το δώρο, είναι καθημερινό, είναι μία μεγάλη ευλογία, ένα δώρο που το έχεις τη μία μέρα και την επόμενη μέρα, ξαφνικά να μην το έχεις», είπε αρχικά η Αντριάνα Παρασκευοπούλου.
Η Αντριάνα Παρασκευοπούλου είπε στη συνέχεια: «Έγινα πιο δυνατή μετά από αυτή την εμπειρία, συνειδητοποίησα πολλά πράγματα, άλλαξα τον τρόπο ζωής μου, και άλλαξα τις επιλογές μου, είδα την ουσία της ζωής. Με τρομάζει το να μας δίνει η ζωή το ό,τι μπορεί να αντέξουμε, γιατί δυστυχώς οι άνθρωποι μπορούμε να αντέξουμε κάποια πράγματα που είναι αδιανόητα, και μακάρι κανένας να μην κληθεί να είναι σε αυτή τη θέση. Ακόμα και τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά το τροχαίο, θυμάμαι ότι σκέφτηκα ότι πρέπει να είμαι ψύχραιμη, και κουλούριασα τα πόδια και τα χέρια μου, γιατί σκέφτηκα ότι θα ήταν τα πρώτα που θα έσπαγαν και ήμουν στοχοπροσηλωμένη ότι θα βγω ζωντανή και νικήτρια, έπρεπε να ζήσω για τα παιδιά μου».
Η Αντριάνα Παρασκευοπούλου ανέφερε επίσης: «Είχα τις αισθήσεις μου, σύρθηκα έξω μόνη μου, δεν καταλάβαινα, είχα αποπροσανατολιστεί. Το επόμενο διάστημα ήταν σαν να ζούσα στην ζώνη του λυκόφωτος. Το πρώτο διάστημα σκέφτεσαι ότι θα μπορούσα να μην είμαι εδώ. Είχα πάντα τον γνώμονα του να παλεύω, πάντα θέλει αφοσίωση στον στόχο που έχεις βάλει. Αισθάνομαι ότι δεν είναι δεδομένο το δώρο της ζωής και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό το οποίο με κάνει να νιώθω ζωντανή και με κάνει να μετέχω στη ζωή. εκεί κατάλαβα ότι είναι η μετοχή στη ζωή είναι η προσφορά. Πιστεύω δεν τα καταφέρνουμε όλα μόνοι μας, ότι χρειαζόμαστε μία βοήθεια, είτε από έναν ειδικό, είτε έναν δικό μας άνθρωπο. Δεν είμαστε άτρωτοι και όλοι πρέπει να τα καταφέρουμε. Κάποιες φορές τα καταφέρνεις, κάποιες άλλες όχι».