Αντώνης Πανούτσος: Οι απειλές, το ξύλο στα μαγαζιά και οι Ολυμπιακοί του 2000
"Έπαιζα για πολλά χρόνια μουσική ως dj στα μαγαζιά αλλά είπα πως βαριέμαι πια να βλέπω άλλο ξύλο" εξομολογήθηκε ο Αντώνης Πανούτσος.
Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Αντώνης Πανούτσος στην κάμερα του MEGA Καλημέρα και την δημοσιογράφο Ελένη Μουστάκη την Δευτέρα. Μέσα σε όλα, ο γνωστός δημοσιογράφος μίλησε για τα 56 χρόνια που βρίσκεται ενεργός στον χώρο της δημοσιογραφίας, το πιο ιδιαίτερο σκηνικό που έζησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ αλλά και την περίοδο που δούλευε ως dj σε νυχτερινά μαγαζιά
Πιο συγκεκριμένα, ο Αντώνης Πανούτσος σημείωσε χαρακτηριστικά πως «από το Γυμνάσιο μέχρι και σήμερα είμαι 56 χρόνια στη δημοσιογραφία και πάντα είμαι ενεργός. Είναι φρικτά βαρετό τώρα να βγεις στη σύνταξη! Σκέψου να κάθομαι εδώ πέρα, θα είμαι με τους παλιούς και θα λέμε «θυμάσαι τότε» και θα πετάμε ψυχουλάκια στα πουλιά. Δεν θα ήθελα να δω τον εαυτό μου έτσι, Χριστέ και Απόστολε, δεν θα αντέξω».
«Σκηνικά με τσακωμούς και να πετάμε γραφομηχανές έχω τύχει να βρεθώ σε τέτοιες ιστορίες αλλά όχι με μένα ή να παίξω ξύλο με συνάδελφο. Έχουμε φτάσει σε δηλώσεις για Ολυμπιακούς γιατί ο αθλητής μας δεν μίλαγε γρι ελληνικά, εγώ το είχα γυρίσει στην πλάκα και ο άλλος ήθελε να το παίξει… φουστανέλα, που λέμε, για να φανεί ότι είναι ο μεγάλος Έλληνας λέγοντας μου γιατί του συμπεριφέρομαι έτσι. Η απάντηση μου ήταν «μην στεναχωριέσαι, δεν καταλαβαίνει τίποτα» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ. Αλλά όχι ότι παίξαμε ξύλο αν και περίμενε με μεγάλη ελπίδα γύρω γύρω ο κόσμος».
«Ναι, έχω δεχθεί και απειλές. Που πάμε χωρίς απειλές; Τώρα θα με ρωτήσεις ποιος με απείλησε αλλά θα απαντήσω, «για να με απείλησε δεν σημαίνει ότι μπορεί να με ξαναπειλήσει;». Μου έλεγε να γράφω τα καλύτερα, να λέω τα καλύτερα… Έχω ακούσει τέτοια πράγματα αλλά δεν φοβήθηκα ποτέ. Δεν είμαι φοβιτσιάρης» συμπλήρωσε ο Αντώνης Πανούτσος στο ψυχαγωγικό μαγκαζίνο της Ελεονώρας Μελέτη στο Μεγάλο Κανάλι. «Έπαιζα για πολλά χρόνια μουσική ως dj στα μαγαζιά αλλά είπα πως βαριέμαι πια να βλέπω άλλο ξύλο! Δεν μπορείς, ρε παιδάκι μου, να βλέπεις κάθε μέρα είτε να πλακώνεσαι εσύ είτε να πλακώνονται οι άλλοι και να πλακωνόμαστε όλοι μαζί. Κάποια στιγμή λες να φύγουμε να το τελειώσουμε αυτό το πράγμα».