«Το περίεργο είναι ότι ενώ το ξέραν από το Μάρτη αυτό, που είχε γίνει αυτή η ιστορία που σπάσαν. Και άνθρωποι που ήταν της Σχολή. Δε το ανέφεραν. Είχαν δείρει τον Βαγγέλη. Είχαν σπάσει τα πράγματα, τα έπιπλα τα κρεβάτια, αυτά. Και το είχαν δείρει πολύ το παιδί τότε.
Με είχε πάρει τηλέφωνο και μου είπε «τρέχω γιατί ο διευθυντής μας έβαλε να τακτοποιήσουμε τα σπασμένα, γιατί τρεις Κρητικοί και τους περιέγραφε πως είναι, κάνουν φασαρία. Το καλύψαν. Δε φάνηκε πουθενά. Δεν ειπώθηκε σε αρμόδια όργανα. Αν έρχονταν τότε οι γονείς των παιδιών και του Βαγγέλη, θα βρίσκαν μια άκρη και δε θα έφτανε στο άκρο αυτό. Ο ένας εξ αυτών που είναι ο στρατιώτης, εδώ κοντά στα Γιάννενα υπηρετεί, πήγε στη Σχολή πριν εξαφανιστεί ο Βαγγέλης και ζήτησε το δίπλωμα του. Ο διευθυντής δε του το έδωσε και του είπε αν δεν πληρώσεις τις ζημιές που έχεις κάνει δε θα σου δώσω το δίπλωμα. Κι ο Βαγγέλης είπε «αχ ήρθε αυτός, αλίμονο μου» πιστεύω ότι εκεί κρύβεται όλη η ιστορία.»