Το κείμενο της Ακρίτα για τον Ρουβά: «Λιθοβολήστε με, αλλά μου άρεσε»

Με το κείμενο της «Θεοδωρακισμός vs Ρουβισμός» στην εφημερίδα Τα Νέα η δημοσιογράφος Έλενα Ακρίτα δηλώνει πως η ερμηνεία του Σάκη Ρουβά όχι μόνο της άρεσε αλλά και πως «βούλωσε στόματα».

«Τα μακαρόνια με κιμά είναι το αγαπημένο μου φαγητό έβερ. Σε τραγούδι πάλι, ούτε που να το βάλω στο στόμα μου.
Θέση επί του φλέγοντος δεν πήρα – και ποιος χέστηκε. Όμως, διάβασα την ‘Υπέρ Ρουβά’ επιστολή της Νάνας Μούσχουρη: Πόσο παθιασμένη! Λες κι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Δηλαδή τι να σας ευχηθώ μαντάμ, όλα σας τα βάσανα τέτοια να ‘ναι!

Σήμερα, με τον καφέ, έπεσα μούρη με μούρη πάνω στα γιουτούμπια της χτεσινής συναυλίας στη Νέα Σμύρνη. Και τον άκουσα τον Ρουβά. Σε λαπτοπάκι της συμφοράς, με ποιότητα ήχου υπό το μηδέν, αλλά πάντως τον άκουσα.

Λιθοβολήστε με, αλλά μου άρεσε. Χίλια συγγνώμη στους γκουρού της πολιτικής κορεκτίλας, αλλά βούλωσε στόματα. Κόντρα στη σοβαροφάνεια, κόντρα στο ποιος «δικαιούται δια να ομιλή (sic)» και «ποιος δικαιούται δια να τραγουδή (ξαναμαναsic)».

(Ανοίγει παρένθεση: Πρώτα απ’ όλα – κι επειδή τα έχουμε κάνει όλα στο μυαλό μας σάλα τραπεζαρία – το γεγονός πως ο Οδυσσέας Ελύτης, ήταν δεξιός το ξέρουμε ή μπα; Μεγαλοαστός, από πλούσια οικογένεια σαπωνοποιών και με συντηρητικές απόψεις. Όπως κι ο Σεφέρης, άλλωστε. Προσμετράται αυτό στο ποιητικό τους εκτόπισμα; Κλείνει η παρένθεση).

Προσωπικά, θεωρώ ως τον μεγαλύτερο Έλληνα τραγουδιστή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Στα δικά μου τα κιτάπια είναι ο Μπιθικώτσης είναι Πρώτος.
Δεύτερος ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Τρίτος ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Τέταρτος ο (άκρως υποτιμημένος) Πανος Γαβαλάς.
Ε, αυτούς τους τέσσερις τους έφτυσε ο Θεός στο λαρύγγι! Και τους ευλόγησε!

Νομίζω (γνώμη μου, πάντα) ότι, εν έτει 2015, ο μοναδικός ερμηνευτής που θα μπορούσε να αποδώσει θεσπέσια το ‘Αξιον Εστί’, είναι ο Κώστας Μακεδόνας: Κυριολεκτικά ‘ανοίγει το στόμα του κι αναγαλλιάζει το πέλαγο’…
Πόσοι όμως θα πήγαιναν να ακούσουν τον Κώστα Μακεδόνα; Κακώς, κάκιστα – αλλά πόσοι, αλήθεια; (Κι ας τον αποθεώνω όρθια εγώ όποτε τον ακούω.)

Γράψανε οι φαν του Ρουβά: «αφήστε τον πρώτα να τραγουδήσει και μετά να τον κρίνετε».
Γράψανε οι πολέμιοι του Ρουβά: «μα έχει κριθεί ήδη» – αναφερόμενοι στην 20χρονη πορεία του στις μεγάλες πιστές των ποπ ονειρώξεων.

Όπα!
Όπα, λίγο γιατί εδώ βρίσκουμε.

Δεν ξέρω πως και με ποιο τρόπο έχουμε παραμυθιάσει τους νεότερους, αλλά μήπως να ξανασυστηθούμε με παρελθούσες υστεροφημίες; Όταν ο Μέγας Γρηγόρης τραγούδησε το Άξιον Εστί, η κολυμβήθρα του Σιλωάμ δεν ήταν ο τραγουδιστής. Ήτν το έργο. Το οποίο έργο δεν το καταλάβαινε κιόλας. Ο ίδιος ο Μίκης μου έλεγε πως, όταν το ηχογραφούσαν (στην Κολούμπια, αν δεν λάθος), ο Μπιθικώτσης τον ρώτησε:
– Μαέστρο, τι θα πει «οξειδώθηκα» (μες τη νοτιά των ανθρώπων);
– Τραγούδα τώρα και σου εξηγώ μετά, του απάντησε ο Μίκης.

Και στην τελική όλοι ερμηνεύσανε Θεοδωράκη ήταν οι απευθείας απόγονοι των συνθετών του «Ay Carmela, rumba la rumba la rumba la» απ’ τον Ισπανικό Εμφύλιο;

Ο Μπιθικώτσης, μπορεί να τραγούδησε τον ύμνο της Χούντας, αλλά έμεινε στην ιστορία, ως η μέγιστη φωνή που έβγαλε ποτέ αυτός ο ευλογημένος τόπος, ναι ή όχι;

Άλλοι διάσημοι τραγουδιστές – που εξαίσια ερμήνευσαν Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο – δεν προέρχονταν από μια γενιά που ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ έγινε φίρμα μες τη Χούντα; Με σουξεδάκια εύκολα, με μπουζουκομάγαζα, με νυχτοκάματα, με σπασμένα πιάτα και μαραμένες γαρδένιες.

Και;
Τι έγινε;
Απ’ αυτό θα τους κρίνουμε;
Μόνο;
Εκεί αρχίζει κι εκεί τελειώνει η διαδρομή τους;
Το γεγονός ότι αργότερα ‘ψάχτηκαν’, πειραματίστηκαν, χρησιμοποίησαν τα μεγάλα τους πλέον όνομα για να φέρουν σπουδαία τραγούδια στα χείλη του λαού – να τα κληροδοτήσουν από γενιά σε γενιά – θα το πετάξουμε στα σκουπίδια;

Ο Μητροπάνος τραγούδησε «τι το θες το κουταλάκι». Και τραγούδησε και τη «Ρόζα». Το πρώτο ακυρώνει το δεύτερο; Κι αν δεν είχαν προηγηθεί τα σουξέ από το (κάθε) καψερό κουταλάκι – πως θα ερμήνευαν οι λαϊκοί τραγουδιστές τα μεγάλα τραγούδια τους αργότερα;

Ήρεμα, λοιπόν. Ο ήλιος ανέτειλε κανονικά κι αναμένεται να δύσει ομοίως – παρά το γεγονός ότι ο Ρουβάς ερμήνευσε το Άξιον Εστί. Και το ερμήνευσε και καλά… Όχι συγκλονιστικά. Αλλά καλά. Έως πολύ καλά.
Και στην τελική, τα 15.000 νοματαίοι που πήγανε, δεν τους σύρανε στη νέα Σμύρνη με αλυσίδες και καμτσίκια στην πλάτη. Θέλανε και πήγανε.

Ήρεμα, λοιπόν, παιδιά. Προστετέψτε το νευρικό σας σύστημα και το δικό μας μπάι δε γουέι.

Γιατί εδώ ο κόσμος καίγεται κι οι χτένες μας τελειώσαν!»