Τέμπη: «Όταν είδα ότι οι κλήσεις μου δεν πραγματοποιούνται είπα ότι ο γιος μου έχει “τελειώσει” ήδη»

Στη Δανάη Μπάρκα μίλησε ο πατέρας του Σπύρου Βούλγαρη, του 34χρονου μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας που έχασε τη ζωή του στα Τέμπη. Ο κος Παναγιώτης Βούλγαρης ανέφερε πως βρισκόταν μαζί με τον γιο του το τριήμερο της Αποκριάς στο Λιανοκλάδι Λαμίας και τον πήγε στον σταθμό στις 11:00 το πρωί της Τρίτης, ώστε να φύγει για τη δουλειά του.

«Στο δρομολόγιο που είχε ο γιος μου ήταν μαζί με τον μηχανοδηγό και φίλο του, Δημήτρη Μασσαλή. Οι δημοσιογράφοι έλεγαν ότι ο γιος μου ήταν επιβάτης στο επιβατικό τρένο, κάτι που δεν ισχύει. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο στις 21:00 και μου είπε ότι αναχωρούσε για την Αθήνα. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μίλησα με το παιδί μου… Είδαμε με τη γυναίκα μου στην τηλεόραση το δυστύχημα και αμέσως τηλεφώνησα στον γιο μου. Όταν είδα ότι οι κλήσεις μου δεν πραγματοποιούνται είπα ότι ο γιος μου έχει “τελειώσει” ήδη», είπε αρχικά ο Παναγιώτης Βούλγαρης.

Ο Παναγιώτης Βούλγαρης είπε στη συνέχεια: «Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πω ότι ο γιος μου σκοτώθηκε. Η σύζυγος μου έκλαιγε και προσπαθούσαμε να μάθουμε κάτι για τον γιο μας. Δεν μας πήρε κανένας τηλέφωνο να μας ενημερώσει. Φύγαμε με την σύζυγό μου να πάμε στο σημείο του δυστυχήματος χωρίς να πάρουμε τίποτα μαζί μας. Ήρθαμε κατευθείαν στο νοσοκομείο, όπου γινόταν ο κακός χαμός από ανθρώπους που έκλαιγαν.

Δεν θα κρίνω εγώ τον σταθμάρχη, γιατί και αυτός τραβάει τον δικό του Γολγοθά. Ο μεγαλύτερος κριτής είναι ο Θεός. Ο οδηγός του επιβατικού είναι 30 χρονιά μηχανοδηγός, δεν είδε ότι δεν κινούνταν στη σωστή γραμμή και να ρωτήσει τον σταθμάρχη; Ο γιος μου έλεγε πάντα ότι εάν υπήρχε μονοδρόμηση της γραμμής, σταματούσαμε σε κάποιον σταθμό να περάσει το άλλο τρένο. Δεν θέλω να ρίξω το φταίξιμο κάπου, αλλά θα μπορούσε και ο γιος μου να έχει γυρίσει πίσω».

Κλείνοντας, ο Παναγιώτης Βούλγαρης ανέφερε: «Δεν μου έχει βγει ούτε ένα δάκρυ, αλλά κάποια στιγμή θα ξεσπάσω σίγουρα. Συμπάσχω και με τους υπόλοιπους συνανθρώπους μου που έχασαν τα παιδιά τους. Είμαστε όλοι μία αγκαλιά. Όλοι μας έχουμε τον πόνο μας. Τι να πω και εγώ στην μάνα που έχασε τις δυο δίδυμες κόρες της και την ανιψιά της; Δεν θα χάσω ποτέ την πίστη μου στον Θεό. Ό,τι γίνεται, γίνεται για κάποιο λόγο».