Ο Πατέρας Χριστόδουλος έχασε τον γιο του Κυπριανό στη φονική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Ο ίδιος, σε τηλεφωνική του επικοινωνία με το Πρωινό, συγκλονίζει με τα λόγια του.
«Θέλω να τονίσω, για μένα το λέω πρώτα, ότι είμαι έτσι αναπαυμένος ότι δεν ήμουν μαλωμένος μαζί του. Είχαμε μια πολύ καλή σχέση και έβαλα με το μυαλό μου, αν ήμουν μαλωμένος τώρα τι θα έκανα. Ο πόνος μου θα ήταν πολλαπλάσιος. Είναι πόνος μεγάλος, να χάνεις παιδί, ειδικά όταν είναι ξαφνικά. Τον στείλαμε εδώ στην Ελλάδα να τον σπουδάσουμε και τον παίρνουμε πίσω να τον θάψουμε. Δεν είναι ένα πράγμα που είναι εύκολο.
Αλλά από την άλλη πλευρά, επειδή ήταν ένα παιδί κοντά στην εκκλησία και είχε στη συνείδησή του μια ακρίβεια πνευματική, στη σχέση του με τον Θεό, νιώθω μια μεγάλη παρηγοριά στην καρδιά μου. Το ίδιο και η παπαδιά μου, το ίδιο και η αδελφή του. Ο πόνος είναι πόνος. Ανθρωπίνως δηλαδή, είναι μεγάλος πόνος. Και δεν θέλω αυτόν τον, εν ονόματι του Κυπριανού που ήταν ευαίσθητος και δεν έβλαψε κανέναν ποτέ, δεν θέλω να βλαφτεί κάποιος. Γιατί κάποιοι θέλουν να βγάλουν το άχτι τους τώρα και τον πόνο τους, σε κάποιους που έκαναν κάποια λάθη ανθρώπινα. Ας διορθωθεί το σύστημα λειτουργίας των πραγμάτων.
Και ένα παράπονο, είναι ότι δεν με άφησαν να τον δω εκεί στο νεκροτομείο, να αναγνωρίσω ποιος είναι ο γιος μου. Τον είδα έτσι σαν κλέφτη. Τώρα λίγο πριν τον πάρω στην Κύπρο. Δηλαδή, εκεί μου απαγόρευσαν τόσες μέρες να δω τη μορφή του, αυτό για μένα ήταν χειρότερο από τον θάνατό του. Γιατί το να πεθάνει κάποιος, για μένα, το να αναμένω και να πεθαίνω κάθε λίγο γιατί δεν μου επιτρέπουν να το δω τουλάχιστον, ήταν μεγάλη πληγή».
Έχετε ζητήσει στην εξόδιο ακολουθία να είναι όλοι με λευκά.
«Όλοι με λευκά γιατί το παιδί αυτό ήταν λευκό. Από μικρό παιδί ήταν φως. Ήταν φωτισμένο, καθαρό παιδί. Οπότε δεν κηδεύουμε σαν νεκρό, αλλά σαν άνθρωπο που πήγε στη Βασιλεία του Θεού…
Δεν μπορώ να μην συγχωρήσω, γιατί ο Κυπριανός συγχωρούσε τους πάντες. Και ένας χριστιανός δεν μπορεί να κρατά μέσα του τέτοια πράγματα. Σε δυσκολεύει στην ψυχή του ανθρώπου, όταν κρατάς κακίες. Η συγχώρεση ελευθερώνει και παρηγορεί».