Με τίτλο «Μπαμπά… Μια Κανονική Ημέρα», ο Αντώνης Κανάκης καταγράφει σε βιβλίο τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις αντιδράσεις και τα γεγονότα περίπου είκοσι ημερών, που έληξαν όταν ο πατέρας του άφησε την τελευταία του πνοή, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.
«Αυτό δεν είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Είναι ένα πέρα για πέρα αληθινό κείμενο. Τις είκοσι αυτές ημέρες αυτά έζησα, αυτά ένιωσα, αυτά σκέφτηκα, αυτά φώναξα, αυτά έκανα. Το κείμενο αυτό γράφτηκε αυθόρμητα, άμεσα, ασταμάτητα. Γράφτηκε μόνο του, μέσα σε τέσσερις περίπου ημέρες, όταν συνέβη ό,τι συνέβη. Εκτός από τις εκ των υστέρων ορθογραφικές διορθώσεις, ούτε μία λέξη δεν άλλαξε από την αρχική άμεση – αυτόματη καταγραφή. Δεν σουλουπώθηκε στη συνέχεια, δεν στρογγύλεψε, δεν δουλεύτηκε το περιεχόμενο ή οι διατυπώσεις. Έμεινε έτσι, ακατέργαστο και ωμό. Το κείμενο αυτό είναι μια αντίδραση, μια ανάγκη, ένα καταφύγιο, μια ενέργεια που δεν την αποφάσισα εγώ. Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να δημοσιευτεί. Το κείμενο αυτό εύχομαι να μην είχε γραφτεί ποτέ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε από εμένα για τον Μπαμπά μου, από μένα για μένα, αλλά και για όλους τους Μπαμπάδες, για όλους τους γιους, για όλες τις Μαμάδες – συντρόφους, για όλες τις κόρες… Για τους ιερούς αυτούς δεσμούς…», τονίζει ο Αντώνης Κανάκης στο εισαγωγικό σημείωμα, σύμφωνα με τη Real.
Σε απόσπασμα από το βιβλίο περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του πατέρα του στην Εντατική: «Πάμε στην εντατική να δούμε τον μπαμπά μετά την επέμβαση. Είναι σε καταστολή όπου θα μείνει για τις επόμενες ημέρες έως ότου ηρεμήσει ο εγκέφαλός του. Είναι γεμάτος με πολλά καλώδια, σωληνάκια, φάρμακα, υγρά, μηχανήματα, ένα από αυτά αναπνέει για λογαριασμό του, αλλά είναι ζωντανός! Ζεστός, με το στήθος να ανεβοκατεβαίνει από τη μηχανική αναπνοή, με την καρδιά του να χτυπάει, με το άγγιγμά του ίδιο, με τη μυρωδιά του ίδια. Ήταν εκεί. Ζωντανός… Του μιλήσαμε, τον φιλήσαμε, τον αγκαλιάσαμε. Αυτή τη φορά δεν έσφιξε το χέρι. Ποτέ ξανά από τότε δεν μου έσφιξε το χέρι».