Έχοντας περάσει από μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και άλλες τόσες θεατρικές, η Ρένια Λουιζίδου μιλάει στην εφημερίδα ΑΓΟΡΑ και τον Οδυσσέα Μητσόπουλο…
Αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστείτε τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο. Νιώθετε ότι παρά την κρίση αρχίζει και κινείται ξανά ο κλάδος σας;
Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κρίνουμε την κατάσταση από τη δική μου περίπτωση κι από μια συγκεκριμένη στιγμή. Το τελευταίο διάστημα είμαι πάρα πολύ πιεσμένη χρονικά αλλά δόξα τω Θεώ με δουλειές που μου αρέσουν πολύ. Γίνεται πια μια προσπάθεια από όλους τους συντελεστές μιας δουλειάς να κρατήσουμε ζωντανό το επάγγελμα μας. Ωστόσο, είμαστε σε έναν κλάδο που ζορίζεται πάρα πολύ. Δεν υπάρχει μια σταθερή στη ζωή σου, δεν ξέρεις ποτέ αν θα είσαι εσύ ο επόμενος άνεργος.
Τις περιόδους που κάθεστε στο σπίτι το απολαμβάνετε ή κάτι σας «τρώει» για να επιστρέψετε στη σκηνή;
Κοντεύω στα 50 κι από τα 21 μου δουλεύω ασταμάτητα. Δεν ξέρω να κάθομαι! Νομίζω και πάμπλουτη να ήμουν και όλες μου τις καλλιτεχνικές ανησυχίες να είχα πραγματοποιήσει, πάλι δεν θα μπορούσα να κάτσω σπίτι μου. Παρ’ όλα αυτά, δεν έχω πια τις αντοχές που είχα στο παρελθόν και το γύρισμα μαζί με το θεάτρο με εξοντώνει. Ίσως τελικά θα μπορούσα πια να χρησιμοποιήσω και λίγο ελεύθερο χρόνο…
Ποτέ δεν έχουμε δει τίτλους για την προσωπική σας ζωή. Πως καταφέρατε να την προφυλάξετε;
Δεν έκανα κάτι επί τούτου για να την προφυλάξω, απλά έτυχε αυτό που ήθελα στη ζωή μου να μην προκαλεί τα φλας και το ενδιαφέρον. Δεν αισθάνομαι ότι είχα να κρύψει κάτι. Η ζωή μου δεν έχει πικάντικες λεπτομέρειες, είμαι όλη μέρα σε γυρίσματα και σε θέατρο. Επίσης, με εξαντλεί μετά από μια παράσταση με 1.500 άτομα να βγω σε πολυσύχναστα μέρη.
Έχετε πρωταγωνιστήσει σε σειρές και παραστάσεις που άφησαν εποχή. Υπήρξε κάποια από αυτές για την οποία να μη νιώθετε υπερήφανη;
Υπάρχει ο καημός του να γνωρίζει μεγάλη επιτυχία μια δουλειά σου κι εσύ να νιώθεις ότι δεν την δικαιούται. Δεν θα πω βέβαια ποτέ για ποια δουλειά μιλάμε… Όπως επίσης μου έχει τύχει να λατρεύω μια δουλειά κι ο κόσμος να μην ανταποκρίνεται σε αυτό… Στα 49 μου υπάρχουν δουλειές μου για τις οποίες δεν καμαρώνω. Είναι λογικό όλα αυτά τα χρόνια να υπάρχουν και περιπτώσεις για τις οποίες δεν νιώθεις πολύ άνετα όταν τις θυμάσαι.