Ο Θανάσης Βισκαδουράκης μίλησε στο περιοδικό ΟΚ! και στον Γιάννη Πουλόπουλο για το γεγονός πως μέχρι μεγάλη ηλικία δεν είχε κλάψει ποτέ και για το πως όλο αυτό πλέον έχει αλλάξει και έχει γίνει πολύ ευσυγκίνητος.
«Μέχρι πέρσι δεν είχα κλάψει ποτέ. Έχοντας περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, είχα μέσα μου ένα θυμό που δεν με άφηνε να εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου. Τον τελευταίο χρόνο, που μου πάνε όλα δεξιά – έχω τη δουλειά μου, τους φίλους μου και μια σύντροφο που με αγαπάει – αισθάνομαι σιγά σιγά ότι η ψυχή μου γαληνεύει. Τώρα λοιπόν, στα 46 μου, μπορώ επιτέλους να κλάψω.»
Πως είναι δυνατόν μέχρι τα 45 σου να μην είχες κλάψει;
«Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να κλάψει. Όταν ξεκινάς τη ζωή σου όχι απλώς από το μηδέν, αλλά κάτω από το μηδέν, όταν πράγματα που για άλλους θεωρούνται αυτονόητα, όπως το να έχουν ένα σπίτι και να μπορούν να το συντηρούν, για σένα δεν είναι, αλλά χρειάζεται καθημερινός αγώνας για να επιβιώσεις, δεν έχεις περιθώριο να κλάψεις. Ξέρεις τι είναι να σου προτείνουν να παίξεις στον «Καλιγούλα» και να μην μπορείς να αποδεχτείς την πρόταση γιατί δε σε φτάνουν τα χρήματα για να πληρώσεις το ενοίκιο σου; Εγώ μπήκα σε αυτή τη δουλειά κουβαλώντας καλώδια και για να φτιάξω το πρώτο μου σπίτι, δούλευα στην οικοδομή και ντυνόμουν κλόουν και μοίραζα στο Σύνταγμα φυλλάδια για παιδικά πάρτι.»
Πώς ένιωσες όταν αισθάνθηκες να κυλούν δάκρυα στα μάγουλα σου;
«Περίεργα. Νομίζω ότι έχω γίνει αρκετά ευάλωτος πια και κλαίω αρκετά συχνά. Προχθές έτυχε να συναντήσω έναν Πακιστανό στον δρόμο. Με κοιτούσε με κάτι τεράστια μάτια και τον ρώτησα: «Πεινάς;» Μου έγνεψε καταφατικά. «Πάμε να φάμε μαζί» του είπα και του παρήγγειλα μια μερίδα φασολάκια και μπόλικο ψωμί. «Φάε αυτά» του είπα «και μετά κακά και νάνι». Πώς να μη λυγίσω όταν είχα απέναντι μου αυτόν τον άνθρωπο; Διότι μέσα από τα μάτια του έβλεπα το παρελθόν μου.»