Η Μάρω Κοντού εξομολογείται στην Αλεξάνδρα Τσόλκα για το ξεκίνημα της καριέρας της…
O χορός και η υποτροφία για τη γερμανική σχολή…
Δεν μπορούσα να πάω. Ναι μεν δεν θα πλήρωνα τη σχολή, αλλά θα έπρεπε να ‘χουμε λεφτά για να μένω κάπου, να τρώω. Τότε είπα στη μαμά, ένα βράδυ, στο δωμάτιό της πως δεν θέλω να πάω στην Εθνική Τράπεζα, όπως η αδελφή μου και όλη μου η οικογένεια, αλλά να ασχοληθώ με τη σκηνή. Η γιαγιά, στο δικό της δωμάτιο, ετοιμαζόταν για ύπνο. Είχε λύσει τον αυστηρό της κότσο και έπλεκε κοτσίδα για να κοιμηθεί και να μην μπερδευτούν τα μαλλιά της. Εμφανίστηκε απειλητικά μπροστά μας. Μου έριξε ένα βλέμμα κέρβερου! «Φτου σου, πουτ…κι!»! Ετσι μου είπε! Μη γελάς! Εκείνες τις εποχές αυτή ήταν η αντίληψη για τις γυναίκες στη σκηνή! Βαριά την πήρα την κουβέντα της. Ολα τα χρόνια μου στο θέατρο ούτε αριστερά κοιτούσα ούτε δεξιά. Μη και δικαιωθεί, έστω σαν υποψία η κουβέντα της.
Και πώς ξεκίνησαν όλα;
Εθνικό Θέατρο. Μαριάνθη Κοντού. Αυτό είναι το όνομά μου. Μόνο στο σπίτι μου με φώναζαν Μάρω. Για την εποχή όμως ήταν λαϊκό πολύ, δεν το ήθελαν. Πέντε χρόνια στο Εθνικό έκανα Χορό σε όλο σχεδόν το αρχαίο δράμα και βουβά πρόσωπα. Εμάς από τις σχολές Χορού μάς πλήρωναν με 1.700 δραχμές και τις κοπέλες απ’ τη Δραματική, που κάναμε την ίδια δουλειά, με 2.200. Θυμώσαμε εγώ, η Μαίρη Χρονοπούλου και η Φλωρέττα Ζάννα και πήγαμε και δώσαμε στα εξαιρετικά ταλέντα. Πήραμε την άδεια και εγώ βρέθηκα στον θίασο του Ηλιόπουλου σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Πέντε χιλιάδες δραχμές ο μισθός, παρακαλώ.
Πότε μπαίνει ο μυθικός Δημήτρης Χορν στο προσκήνιο;
Εκανε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, «Τα καθημερινά του καθημερινού», με τον Αλκη Στέα. «Εχω ένα έργο και θέλω μια σαν τη Μελίνα, αλλά πιο νέα» του έλεγε. Ο Στέας τού μίλησε για μένα, που ήμουν με τον θίασο του Ηλιόπουλου στη Θεσσαλονίκη. Με βρήκε ο Στέας! Ανένδοτη εγώ! «Στο Εθνικό δεν άνοιγα το στόμα μου και τώρα θα βγω δίπλα στον Χορν πρωταγωνίστρια; Δεν κάνω! Δεν είμαι σε θέση!». Ερχεται δεύτερη φορά Θεσσαλονίκη και μου δίνει ένα αεροπορικό εισιτήριο για να συναντηθώ με τον Χορν στην Αθήνα. Τρέμοντας πάω σε ένα σπίτι στη Βασιλίσσης Σοφίας. Μου ανοίγει ένα μικρό παιδάκι, με μαύρο μακό μπλουζάκι, ξεχειλωμένο στον γιακά και ένα ντρίλινο –τα υφαντά τότε, σαν τζιν!- παντελόνι. Εγώ έβλεπα τον Χορν στο θέατρο και πάνω στη σκηνή από την πλατεία και φάνταζε γιγάντιος.
Μου διάβασε το έργο όλο, μου έβαλε και μουσικές ενδιάμεσα που είχε διαλέξει, προς το τέλος έκλαψα. «Επιτυχία θα 'χει» είπε εκείνος. «Σας ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν είμαι σε θέση να κάνω αυτό τον ρόλο, δίπλα σας. Γεια σας, συγγνώμη για τον χρόνο σας» του είπα. Φώναξε δυνατά κάνοντας τον σταυρό του (κάνει να το πούμε αυτό; Κάνει λες, ε;): «Ελα, μου… στον τόπο σου! Αλλες βγαίνουν απ' τη σχολή και θέλουν να κάνουν Μήδεια απευθείας, και αυτή λέει δεν μπορεί!». Λίγο καιρό αργότερα παίζαμε στην Πάτρα. Εγώ ήμουν στο καμαρίνι με την Κατερίνα Γιουλάκη, με την οποία είχαμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά, η οποία μόλις είχε βγει από το Εθνικό. Ερχεται ο Πάντζας, και εκείνος σε πρώτη εμφάνιση, που έφερνε μια γούνα και έλεγε: «Αυτό από τον κύριο, κυρία». «Κάτω είναι ο Χορν με τον Βόκοβιτς και τον Κανάκη» μας λέει. «Σιγά μην είναι και η Μονρόε!» ειρωνεύτηκα!
Πήγε η Κατερίνα να δει απ' την αυλαία. «Είναι» μου είπε. Τον άκουσα να φωνάζει στα παρασκήνια, τότε, «Ντινάκοοοο;». Με βρήκε και μου δήλωσε πως αν είμαι καλή, θα φύγει στο διάλειμμα, αν όχι, θα καθίσει μέχρι τέλους. Αρχίζει το έργο! Χάλια εγώ! Δεν υπήρξε έπιπλο στη σκηνή που δεν έπεσα πάνω του! Μελάνιασα από τα χτυπήματα! Στο διάλειμμα ήρθε. «Φρικτή ήσουν, αλλά είχες τη σκηνή που δοκιμάζεις τη γούνα, κρύβεις το πρόσωπό σου και φωνάζεις «σ' αγαπώ» και κάνεις σίγουρα για τον ρόλο» μου είπε. Την άλλη μέρα το πρωί μια μικρή φωτογραφία μου στον Τύπο, με την καλύπτρα απ' τον Χορό της τραγωδίας του Εθνικού, έγραφε από κάτω: «Η νέα πρωταγωνίστρια του Χορν». Και παίξαμε χρόνια πολλά μαζί και κάποτε μου είπε, μετά το «Οδός ονείρων», «τώρα είσαι έτοιμη να φύγεις. Πέτα». Πάλι φοβόμουνα. «Εσύ και ο Αλεξανδράκης και σε αηδίες να παίξετε, ατσαλάκωτοι θα βγαίνετε» μου 'χε πει.