Σε άκρως εξομολογητική διάθεση, ο Λάκης Παπαδόπουλος μιλάει για άγνωστες πτυχές της ζωής του στο περιοδικό ΕΓΩ και τον Γιάννη Βίτσα…
Υπηρετήσατε τη θητεία σας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Φαντάζομαι ότι ήταν δύσκολα.
Ναι. Θυμάμαι δύο φορές, για να γλιτώσουμε τη νυχτερινή ενέδρα, μπήκαμε κατά λάθος σε ναρκοπέδια που είχαν βάλει τη δεκαετία του ’40 και αντί να τα αχρηστεύσουν μετά τη λήξη του πολέμου, τα περιέφραξαν απλώς με συρματόπλεγμα. Έπαθα επίσης ρήξη τυμπάνου από τα πυροβόλα. Έχω χάσει από το δεξί μου αφτί μπόλικη ακοή.
Σε πτόησε αυτό όταν συνέβη;
Όχι. Συνέβη δύο μήνες πριν απολυθώ. Θα μπορούσα να πάρω κατευθείαν απολυτήριο και να πάω σπίτι μου με σύνταξη. Δεν το είπα όμως σε κανέναν.
Ήρθατε ξανά σε επαφή με το θάνατο;
Πήγαν να με ληστέψουν δύο κοπέλες με τους μπράβους τους σε ένα νησί στην Καραϊβική. Θα μπορούσαν να με έχουν σκοτώσει. Άλλη μία φορά σταμάτησε η μηχανή της βάρκας που επιβαίναμε ενώ πηγαίναμε σε ένα μικρό νησάκι στη μέση του Ατλαντικού. Η βάρκα ήταν γεμάτη τουρίστες από το κρουαζιερόπλοιο, οι οποίοι ήταν ευτυχώς Γιαπωνέζοι και είχαν τόση πειθαρχία που δεν ταράχτηκαν καθόλου την ώρα που σταμάτησε η μηχανή. Από κάτω μας περνούσαν συνέχεια καρχαρίες. Αν ήμασταν σε μια βάρκα με Έλληνες, φαντάζεσαι τι θα γινόταν.
Πόσα χρήματα δώσατε φέτος για το φόρο ακινήτων;
Πλήρωσα στον ΕΝΦΙΑ γύρω στις 5.500 ευρώ. Και δεν μιλάω για το φόρο πολυτελείας και τα υπόλοιπα τέλη. Αναγκάστηκα να βάλω στο γκαράζ το αυτοκίνητό μου. Για ένα αμάξι 3.500 κυβικών πλήρωσα τρεις χιλιάδες ευρώ φόρο πολυτελείας, ενώ δεν αξίζει πλέον ούτε πέντε χιλιάδες. Δεν το αγοράζει κανείς.