Ο Ιβάν Σβιτάιλο μίλησε στον Γιάννη Βίτσα και στον περιοδικό ΕΓΩ!Weekly για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην πορεία του, αλλά και τον ρατσισμό που δέχτηκε στο σχολείο.
Ποιοι ήταν οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισες;
Η κυριότερη ήταν η πείνα. Δεν είχα χρήματα για τη διατροφή και το ενοίκιο μου. Έχω βρεθεί σε φάση που πρέπει οπωσδήποτε να υποβληθώ σε επέμβαση στη Νέα Υόρκη και να μη γνωρίζω αν θα μπορέσει να με καλύψει η ασφάλεια μου. Υπήρχαν ημέρες που δεν είχα ούτε να φάω. Ευτυχώς είχα φίλους οι οποίοι με στήριξαν και ουσιαστικά με τάιζαν. Πέρασαν όμως αυτά.
Ήσουν Ουκρανός για τους συμμαθητές σου;
Ήμουν ο «Αλβανός» για τους συμμαθητές μου. Εκεί είναι το αστείο της υπόθεσης. Με φώναζαν Αλβανό, ενώ ήμουν Ουκρανός. Μου φαινόταν περίεργο. Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο με φώναζαν έτσι και σε κάθε περίπτωση γιατί πρέπει να θεωρείται βρισιά ή κοροϊδευτικό σχόλιο το ότι απλώς κατάγεσαι από μια άλλη χώρα. Το βίωνα από πρώτο χέρι και φαντάζομαι το απομυθοποίησα γιατί είχα έντονη επιθυμία να προσαρμοστώ, να γίνω κομμάτι των Ελλήνων, να γνωρίσω τον πολιτισμό της χώρας.