Ο γοητευτικός Ιβάν Σβιτάιλο που τηλεοπτικά μας συστήθηκε μέσα από τη συμμετοχή του στο J2US και και στη συνέχεια συζητήθηκε έντονα για το ρόλο του στο Κάτω Πάρτάλι, μίλησε στο Down Town και στον Αλέξανδρο Πρίφτη για τον έρωτα που του άλλαξε τη ζωή…
Μεγάλωσες στην Κριμαία, εκεί έζησες μεγάλο μέρος των παιδικών σου χρόνων προτού εγκατασταθείτε με τη μητέρα σου μόνιμα στην Αθήνα. Στην Ελλάδα αισθάνθηκες ποτέ ξένος;
Ναι, το ένιωσα. Δεν ήρθα, όμως, σαν απλός μετανάστης. Είχαμε στην οικογένεια ένα φιλελληνικό background. H μητέρα μου έχει ελληνικές ρίζες και ήρθε εδώ για να σπουδάσει και να κάνει το διδακτορικό της. Ως παιδί, ειδικά στο σχολείο, με πλήγωσαν κάποιες συμπεριφορές, τις οποίες όμως κατάλαβα και δικαιολόγησα μετά. Γι’ αυτό και δεν αναπτύχθηκε μέσα μου όλο αυτό που βίωσα, ούτε με στιγμάτισαν. Ήταν αρκετές όμως, ώστε τελικά να πεισμώσω, να δουλέψω τη γλώσσα και να αγαπήσω αυτό τον τόπο, που σήμερα περνάει τόσα, ακόμα πιο πολύ. Πάντα τα έβλεπα θετικά όλα! Τα οικονομικά προβλήματα τότε ήταν έντονα και η ζωή μας αβέβαιη. Βρήκα, όμως, μέσα μου την ανθρωπιά και την κατανόηση.
Σήμερα νιώθεις μοναξιά;
Οι δικοί μου δεν είναι εδώ, ζουν πια στην Αγία Πετρούπολη. Μου αρέσει να είμαι μόνος μου. Έτσι έμαθα. Από μικρός, μη νομίζεις. Μου είναι οικεία η μοναξιά. Είχα τη μητέρα μου κάποτε, αλλά τώρα δε θα ήθελα να την έχω δίπλα μου.
Γιατί το λες αυτό;
Το λέω με την έννοια ότι έχω μεγαλώσει πια, έχω ανεξαρτητοποιηθεί και μου αρέσει να ζω μόνος μου, όχι με τη μητέρα μου (γελάει).
Οι γυναίκες σε έκαναν να νιώσεις καλύτερα; Σου αναπτέρωσαν το ηθικό;
Για να νιώθω καλά με τη μοναξιά μου, θα έπρεπε να την αποδεχτώ – πράγμα που έκανα. Την αγκάλιασα. Δεν βρήκα λύση και παρηγοριά σε άλλους. Αυτό θα ήταν σαν να κλαίγομαι και να έχω την ανάγκη της παρηγοριάς και της υποστήριξης κάποιου. Κοίτα, έχω χορτάσει από πολλά πράγματα στη ζωή μου. Δεν κλαίγομαι και δεν μιζεριάζω για κάτι. Από εκεί που ήμουν ένα παιδάκι που θεωρούσαν «ξένο» και κάποιοι προσπάθησαν να με βάλουν στην άκρη, τα πράγματα άλλαξαν και τώρα οι προσπάθειές μου απέδωσαν. Κι αυτό μου δίνει χαρά! Τώρα, σε ό,τι αφορά τις γυναίκες που με ρωτάς, δεν θεωρώ ότι με βοήθησαν. Αλλά είχα γνωριμίες και επιτυχίες σε αυτό τον τομέα.
Μεγαλώνοντας, ο έρωτας σού κάλυπτε κενά και πτυχές του εαυτού σου ή τα γιγάντωνε;
Είμαι από τους άντρες που τους καθορίζουν νομίζω οι σχέσεις. Για παράδειγμα, στα 17 μου χρόνια, είχα μία σχέση με μία γυναίκα, που μου άλλαξε τη ζωή. Κυριολεκτικά! Μέχρι τότε, ήμουν ένα παιδί που ασχολιόταν με τον αθλητισμό, την μπάλα, οδηγούσα μηχανάκι, καταλαβαίνεις… Δεν είχα καλλιτεχνικές επιρροές. Όταν γνώρισα αυτή την κοπέλα, άλλαξα. Με γλίτωσε από ένα περιβάλλον που, σήμερα, δεν θα το επέλεγα. Με έβαλε στον χώρο της τέχνης και της μουσικής. Μαζί της τα γνώρισα αυτά και μου είπε: «αν θες να ακολουθήσεις αυτό το δρόμο, πρέπει να κουραστείς πολύ, να μελετήσεις και να διαβάσεις. Δεν είναι εύκολο». Την άκουσα και αποφάσισα να το κάνω. Νομίζω ο τρόπος της με έκανε να ασχοληθώ με όλα αυτά. Πιστεύω ότι οι έρωτες μάς πηγαίνουν μπροστά. Καμιά φορά, όμως, και στην καταστροφή… Θέμα επιλογής είναι. Αν και όλα κάποτε τελειώνουν κάποια στιγμή. Ας πούμε, όμως, ότι υπήρξα τυχερός και στο πώς τελείωναν οι σχέσεις μου. Γινόταν πάντα με ομαλό τρόπο. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα έχω καλές σχέσεις με τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου. Δεν θα υπήρχε λόγος για να ισχύει το αντίθετο.
Σήμερα είσαι καλά στην προσωπική σου ζωή;
Ναι! Δεν μου αρέσει να μιλάω ανοιχτά για όλα αυτά, δεν υπάρχει και λόγος νομίζω. Αυτό έχω επιλέξει να κάνω. Είμαι καλά, μία χαρά και ως εκεί.