Συνέντευξη στο περιοδικό You και τον Ανδρέα Θεοδώρου παραχώρησε η Μαρία Ιωαννίδου, η οποία μίλησε για την μάχη της με την κατάθλιψη και τον καρκίνο, ενώ ανέφερε πως λόγω των χημειοθεραπειών, “έφυγε” από τη ζωή για λίγο και ξαναγύρισε.
Δεν είστε καλά ψυχολογικά αυτή την περίοδο;
Δεν είμαι καλά. Πληγώνεται ο κόσμος όταν το λέω αυτό γιατί από μένα ρουφάνε σαν βαμπίρ τη δύναμη και την αγάπη μου για τη ζωή.
Τι αντιμετωπίζετε;
Έχω κατάθλιψη. Παίρνω δυστυχώς χάπια. Η δικαστική διαμάχη στην οποία βρίσκομαι για τη σχολή χορού που είχα στη Γλυφάδα με διέλυσε. Αισθάνομαι εγκλωβισμένη σαν ποντικός. Μου έχει καρφωθεί πως θα ακολουθήσω την πορεία της Πηνελόπης Δέλτα. Όπως αυτή έτσι κι εγώ έζησα με το καροτσάκι όταν παρέλυσα, έπαθα κι εγώ αρθριτικά εξαιτίας του καρκίνου και επειδή στο τέλος εκείνη αυτοκτόνησε με επηρεάζει η ευαισθησία της. Από την άλλη, όμως, αντιπαθώ τους ηττημένους. Θα νικήσω με όποιο κόστος.
Σκεφτήκατε να βάλετε τέλος στη ζωή σας;
Όχι, είχα απλώς κάποιες στιγμές αδυναμίες με αποτέλεσμα να παίρνω πολλά χάπια. Όμως με φρέναρε ο σύντροφός μου. Το κατάλαβε, τα έκρυψε και έφερε φίλους μας να μου μιλήσουν. Ξέρεις τι είναι να πετούν από τη σχολή μου τις φωτογραφίες μου στα σκουπίδια; Ένιωσα σαν να με βιάζουν πολλές φορές. Με βούτηξαν στα χρέη και ακόμα και το σπίτι που έχω κινδυνεύει.
Όλη αυτή η ιστορία δεν επιβαρύνει τον οργανισμό σας;
Φυσικά, ο γιατρός που με παρακολουθεί μου λέει να πουλήσω το σπίτι γιατί θα αρρωστήσω. Όταν μάλιστα του είπα ότι σταμάτησα κάποια χάπια, τα οποία εκτός από τα καρκινικά σκοτώνουν και τα υγιή κύτταρα, έγινε έξαλλος και μου είπε ότι ρισκάρω τη ζωή μου.
Γιατί το κάνατε;
Από εκδίκηση στον καρκίνο. Γιατί εξαιτίας του όλα μου τα κόκκαλα είναι καμένα. Ο καρκίνος μου δεν ήταν απλός. Είχα και στο στήθος και στους λεμφαδένες. Σχεδόν πέθανα…
Τι εννοείτε;
Έφευγα από τη ζωή λόγω των χημειοθεραπειών, γιατί τυχαίνει καμιά φορά, δεν φταίει κανείς. Συγκεκριμένα το σώμα μου αιωρούνταν και έβλεπα κάτω στο κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλευόμουν ένα άλλο σώμα, πολύ πιο μικρό, μέσα στο νυχτικό μου. Κάποια στιγμή, μάλιστα, φαινόταν μόνο το νυχτικό. Είναι ανατριχιαστικό, αλλά είναι η αλήθεια. Μου είπαν αργότερα πως επικράτησε ο απόλυτος πανικός. Οι νοσοκόμες άρχισαν να μου κάνουν ενέσεις, να βάζουν ορούς και ο σύντροφός μου, Δημήτρης Κρητικός, έκλαιγε επειδή έβλεπε πως έφευγα.
Τι θυμάστε από εκείνη την εμπειρία;
Ήταν πολύ όμορφα. Αισθάνθηκα σαν ένας γλάρος με φτερά. Είδα αυητό που περιγράφουν όλοι, το τούνελ, και είχα την αίσθηση ότι στην άκρη του με περιμένει το χέρι του Φρέντυ.