Ηταν 3 Φεβρουαρίου του 2006 όταν η εξαφάνιση ενός ανήλικου αγοριού «πάγωνε» το πανελλήνιο και έστρεφε τα βλέμματα στη Βέροια. Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσε η κοινή γνώμη τις εξελίξεις γύρω από την υπόθεση. Ερευνες επί ερευνών, σενάρια επί σεναρίων και ατελείωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου προσπαθούσαν να δώσουν απαντήσεις στο μυστήριο της εξαφάνισης και του (επιβεβαιωμένου) θανάτου του 11χρονου Αλεξ Μεσχισβίλι. Εννέα χρόνια μετά το μυστήριο παραμένει άλυτο, μια και η σορός του άτυχου παιδιού δεν έχει βρεθεί και η μητέρα του δεν έχει ένα μνήμα για να κλάψει, να ανάψει ένα κερί…
«Για μένα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα… Ο χρόνος έχει σταματήσει στο 2006. Σε εκείνο το βράδυ που ο Αλεξ δεν γύρισε σπίτι», αναφέρει η Νατέλα Ιντσουαΐντσε στην εφημερίδα Espresso και την Γιούλη Σταρίδα. «Αν και για κάποιους η υπόθεση έχει κλείσει, για μένα είναι ακόμη ανοιχτή, καθώς δεν έχω μάθει την αλήθεια. Δεν έχω βρει ακόμη το παιδί μου. Απλώς περιμένω… Ελπίζω κάποια στιγμή οι εμπλεκόμενοι να μου πουν πού βρίσκεται ο γιος μου. Γιατί όλοι ξέρουν, αλλά σιωπούν. Εγώ όμως είμαι πάντα εδώ, για να τους θυμίζω τι έγινε… Για να μην ξεχάσουν. Γιατί εγώ δεν ξεχνώ!» τονίζει.
Οι αναμνήσεις αλλά και ο πόνος και η θλίψη περιλαμβάνονται στο βιβλίο που γράφει η Νατέλα. «Το βιβλίο αυτό θα είναι το μοναδικό που δεν θα έχει τέλος! Το τέλος θα γραφτεί όταν αυτοί που ξέρουν ανοίξουν επιτέλους τα στόματά τους. θα γραφτεί όταν βρω τα κόκαλα του Άλεξ μου!», δηλώνει χαρακτηριστικά η μητέρα του Άλεξ και συνεχίζει: «Βρήκα καταφύγιο και διέξοδο σε αυτό. Στην προσπάθειά μου να αντιδράσω, να αποδεχτώ όλα όσα έγιναν, άρχισα να γράφω στο χαρτί όσα είχα μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου. Ουσιαστικά πρόκειται για μια καταγραφή συναισθημάτων, γεγονότων, σκέψεων. Είναι η δική μου εξομολόγηση. Νιώθω ότι μου έχουν ξεριζώσει την καρδιά. Εντελώς μουδιασμένη. Ο πόνος είναι μεγάλος, αλλά δεν τον αφήνω να με λυγίσει. Γι' αυτό αποφάσισα να κάνω κάτι δημιουργικό για να τον αντιμετωπίσω. Καταγράφω στο βιβλίο τον καημό μου. Γράφω για την ελπίδα μου να τον βρω, όσα έχω βιώσει από εκείνη την τραγική ημέρα που τον έχασα μέχρι και σήμερα. Δεν το κάνω για να βγάλω χρήματα. Αποφάσισα να γράψω γιατί η ιστορία του Άλεξ είναι μοναδική και θα ήθελα μέσα από αυτή να κάνω τον αναγνώστη να σκεφτεί κάποια πράγματα που είναι αιώνια. Να νιώσει σε ένα βαθμό τον πόνο μου, τη λησμονιά. Θα είναι η αφήγηση μιας τραγικής ιστορίας, της δικής μου ιστορίας, που θα είναι αφιερωμένη στον Αλέξανδρό μου».