Σε μια εξομολόγηση από καρδιάς στο περιοδικό ΕΓΩ και τον Γιάννη Βίτσα, η Ειρήνη Μερκούρη περιγράφει πώς ήταν τα παιδικά της χρόνια…
«Ευλογημένα και ευτυχισμένα. Δεν μεγάλωσα σε σκηνή. Το ήθελα όσο δεν φαντάζεσαι. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήταν εξελιγμένοι σε αυτό το θέμα. Οι παππούδες όμως ζούσαν σε σκηνές. Όταν έβλεπα φωτογραφίες, έλεγα «Μαμά, πότε θα ζήσουμε κι εμείς σε μια τέτοια σκηνή;» Το ζήλευα πάντα! Ονειρευόμουν να πάμε σε ένα γάμο στην επαρχία. Η γιαγιά μου, παρότι τα παιδιά της ήταν πολύ καλά οικονομικά, έστηνε τσαντίρι έξω από τη βίλα του γιου της. Είναι πολύ όμορφο. Οι τσιγγάνοι είμαστε ελεύθεροι».