Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο κινηματογραφικός «Αντωνάκης» μιλάει στο Down Town Κύπρου και στον Πάνο Γιαννακόπουλο για το τότε και το τώρα.
Νοσταλγείτε εκείνη την εποχή;
Του σινεμά; Όχι. Κι ούτε βγάζαμε χρήματα από αυτές όπως φαντάζονται πολλοί, ούτε τώρα με την προβολή τους απ’ τα κανάλια. Το δικό μου μερίδιο δεν είναι πάνω από 50 ευρώ και αφότου περάσει ένα εξάμηνο απ’ την προβολή. Άλλωστε, δεν έκανα πολλές ταινίες: μόλις 14.
Δεν θέλατε περισσότερες;
Δεν έτυχε. Πολλά πράγματα στη ζωή μας τυχαίνουν ή όχι. Κι απ’ την άλλη, δεν έκανα τις έξυπνες κινήσεις που «πρέπει» κάποιος να κάνει. Δηλαδή, να αρπάζω τις ευκαιρίες και να μπαίνω σε ομάδες, σε κυκλώματα κατά κάποιον τρόπο. Δεν τα ήξερα αυτά και δεν τα έκανα.
Αισθάνεστε δικαιωμένος γι’ αυτό;
Ναι ή όχι, αυτός είναι ο χαρακτήρας μου.
Είστε, ας πούμε, μοναχικός;
Ναι, κατά κάποιον τρόπο. Έπαιξε ρόλο και το ότι δεν χρειάστηκα βοήθεια. Η τύχη μου, ή το ταλέντο μου, ή ότι μπορούσα να κάνω κάτι καλά, μου έφερναν τη μια δουλειά πίσω από την άλλη. Αυτό μου δημιούργησε εφησυχασμό. Δεν είχα ποτέ δεύτερες σκέψεις με τους ανθρώπους, να κρατάω δηλαδή αυτό που λέμε «πισινή». Να κάνω παρέα με τον τάδε και τον τάδε, ώστε μπορώ να απευθυνθώ σ’ αυτούς όταν άλλαζαν τα πράγματα. Προτιμώ να τιμώ και όχι να χρησιμοποιώ τις κοινωνικές επαφές μου.
Μετά από μια πολύχρονη παρουσία στην ελληνική τηλεόραση σταματήσατε κι εκεί τις εμφανίσεις σας. Γιατί;
Η τηλεόραση με σταμάτησε. Η εποχή ήθελε να είμαι άνθρωπος των media, με τις τρέλες μου, τα σκάνδαλά μου… Εγώ ανέκαθεν διαχώριζα την επαγγελματική από την προσωπική μου ζωή. Κι αυτό ήταν και είναι -σήμερα περισσότερο από ποτέ- «πρόβλημα».
Για ποιο λόγο; Γιατί όταν επιλέγεις να μη βγάζεις τα προσωπικά σου στη φόρα δεν σε κρατάει κάτι στην «επικαιρότητα». Και μάλλον σε απομονώνει. Μου έχει συμβεί να ακυρώνουν την εμφάνισή μου σε εκπομπές όταν μάθαιναν ότι δεν θα βγάλω στη φόρα τα ιδιωτικά μου δεδομένα. Αλλά έχω φύγει κι από εκπομπές επειδή ήθελαν να μιλήσω γι’ αυτά. Αρνούμαι να το κάνω.
Είναι «κόκκινη γραμμή» για εσάς;
Εντελώς. Καλύτερα να μην υπάρχω καθόλου, παρά να κρεμάω τη ζωή μου στα «μανταλάκια».