Ο Ορέστης Τρίκας μιλάει για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στο Πρώτο Θέμα και τον Γιάννη Χατζηγεωργίου.
«Δεν θυμάμαι να έζησα ποτέ τους γονείς μου μαζί ως ζευγάρι. Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζούσα πάντα μόνο με τη μητέρα μου. Τον πατέρα μου τον έχω στη σκέψη μου μόνο αμυδρά από εκείνα τα χρόνια. Οχι ως παρουσία. Ετσι είχα μάθει. Οπότε δεν μου έλειψε ποτέ μία “κανονική” οικογενειακή ζωή γιατί ποτέ δεν την είχα, δεν έζησα ποτέ με την ιδανική εικόνα της οικογενειακής ευτυχίας. Η μητέρα μου μάς μεγάλωσε μόνη της, έκανε τα πάντα για να είναι η ίδια δύο γονείς μαζί και πιστεύω πως τα κατάφερε. Ποτέ δεν ένιωσα κάτι άσχημο από το γεγονός ότι ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών. Μη σου πω ότι γούσταρα κιόλας».
«Κάποια στιγμή είχα πει ότι δεν θέλω να έχω επαφές με τον πατέρα μου, ήμασταν διαφορετικοί κόσμοι, έμοιαζε ξένος για μένα. Δεν τσακωθήκαμε ποτέ, απλώς από πολύ μικρός είχα το μυαλό μου μέσα στο κεφάλι μου ώστε να μπορώ να επιλέγω, να κατανοώ. Είχα ωριμάσει πολύ νωρίς. Και χωρίς να τον μισήσω ποτέ, είπα πως αυτός ο άνθρωπος δεν μου έκανε. Οταν όμως αρρώστησε, στα 22 μου, και τον επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο, ένιωσα σαν να είχε πια λυτρωθεί η σχέση μας. Ο,τι και να είχε γίνει, ήταν ο πατέρας μου και ήμουν ο γιος του. Τον συγχώρεσα, με συγχώρεσε».
«Στο παρελθόν είχα περάσει κάποιες μελαγχολίες, κρίσεις πανικού και μια εσωτερική ενδοσκόπηση που κράτησε περίπου δύο χρόνια για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, αλλά και ειδικότερα τη σχέση με τον εαυτό μου. Είχα φάει κάποιες φρίκες, έζησα ορισμένα υπαρξιακά θέματα που με τάραξαν, πιέστηκα πάρα πολύ και τα είδα όλα λίγο διαφορετικά. Οι επισκέψεις μου σε ψυχολόγο με βοήθησαν να αντιμετωπίσω πολλά από τα θέματά μου».