Δημήτρης Πιατάς: «Έχω δει ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια μου»

Ο Δημήτρης Πιατάς παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «ΕΓΩ» και τον Τάσο Μεργιάννη και μίλησε μεταξύ άλλων για την τηλεόραση τον καιρό της κρίσης, για την απουσία του από το… γυαλί, αλλά και για την βράβευση του Σάκη Ρουβά.

Έχουμε χρόνια να σας δούμε στην τηλεόραση. Για ποιο λόγο;

Σκέφτομαι να παίξω σε κανένα τούρκικο σίριαλ ώστε να με δείτε. Η απουσία μου οφείλεται σε άλλους, όχι σε μένα. Ευτυχώς πρόσφατα έκανα μια guest εμφάνιση στη σειρά των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου «Τρίχες». Υπάρχουν και ωραία πράγματα στην τηλεόραση. Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι εξαιρετικός.

Θέλατε να βιώσετε ένα είδος καλλιτεχνικής αθανασίας;

Δυστυχώς, η τηλεόραση την ώρα της κρίσης ήταν απούσα. Έπαιζε τούρκικα σήριαλ και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Στο όνομα της οικονομίας, απαξιώθηκαν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς και γενικά όλη η ελληνική παραγωγή. Τα κανάλια σιώπησαν και έμειναν σε ότι ήταν δωρεάν. Ειδήσεις άθλιες και κατασκευασμένες, θεάματα γελοία του στυλ «τι φαγητό θα φτιάξουμε» την ώρα που ο περισσότερος κόσμος πεινούσε. Μένω στο κέντρο της Αθήνας και έχω δει ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια μου για να βρουν τροφή. Ο πατέρας μου έλεγε ότι κάτι τέτοιο γινόταν στην Κατοχή. Αυτό για μένα, λοιπόν, ήταν οδυνηρό. Δυστυχώς η τηλεόραση… σφύριζε αδιάφορα σε όλο αυτό.

Ο Σάκης Ρουβάς φέτος πήρε το βραβείο «Κάρολος Κουν» στην κατηγορία του Αρχαίου Δράματος. Πως το κρίνετε;

Μου αρέσει πολύ ως τραγουδιστής. Ως άνθρωπος του θεάματος, γνωρίζω την προσωπική του ακτινοβολία. Θεωρώ όμως υπερβολικό ένας καλλιτέχνης με αντικείμενο περισσότερο το τραγούδι και λιγότερο την αρχαία τραγωδία, να βραβεύεται για την πρώτη του παρουσία -και ελπίζω όχι τελευταία- στο χώρο αυτό. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με τη γενικότερη υπερβολή της χώρας, την αμετροέπεια, την έλλειψη σοβαρότητας. Ζούμε σε μια σοβαροφανή, αλλά όχι σοβαρή χώρα. Σε προσωπικό επίπεδο, επειδή υπηρετώ την κωμωδία, θεωρώ ότι είμαι πολύ σοβαρός κωμικός ηθοποιός και όχι σοβαροφανής. Έχω ιδεολογία γι' αυτό που κάνω. Και γι' αυτό γνωρίζω ότι δεν έχω μέλλον στην Ελλάδα. Δεν με νοιάζει όμως, ζω για το παρόν.