Δημήτρης Κοντομηνάς – Δήμος Βερύκιος: «Ουφ! Αγαπημένε Πρόεδρε λυτρώθηκες»

Ο Δημήτρης Κοντομηνάς έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Πέμπτης και ο στενός φίλος και επί χρόνια συνεργάτης του, Δήμος Βερύκιος, τον αποχαιρετά μέσα από ένα εκτενές κείμενο…

Πέρασες στην Αιωνιότητα και αυτόματα πήρες Θέση προς την μεριά Εκείνων που κατά το σύντομο πέρασμά τους από τούτο τον μάταιο κόσμο διακρίθηκαν για τις ξεχωριστές Χάρες τους.

Δεν υπήρξες απλώς εύστροφος…
Δεν είχες απλώς γεννηθεί έμπορος…
Δεν είχες γίνει μόνο διεθνής παίχτης…
Δεν ήσουν ένας κλασικός «Πλούσιος» -δούλος του χρήματος- που αναπόφευκτα θα σε καθιστούσε παραδόπιστο, αδίστακτο, παρτάκια…

Ήσουν ένα καθαρόαιμο ατίθασο «Άτι». Οραματιστής αλλά και νεωτεριστής συνάμα! Τα επιχειρηματικά σου σχέδια και δράσεις ήταν διαρκώς εναρμονισμένα στα γεωστρατηγικά δρώμενα και συνήθως λάμβαναν υπ’όψιν το Εθνικό – Πατριωτικό Συμφέρον…

«Πρόξενος»

Εσύ δεν ήσουν απλώς επιχειρηματίας. Ήσουν άτυπος Πρόξενος της Ελλάδας μέχρι τα πέρατα του κόσμου που έφτανε η Χάρη σου. Είχες πολύπλευρες γνώσεις Οικονομίας και Ιστορίας με βαθιά στρατηγική αντίληψη. Είχες διαρκή ενημέρωση από παγκόσμιες «τράπεζες» πληροφοριών με μέγιστη αξιοπιστία. Ο πλουραλισμός ήταν η ιδεολογική αντίληψη που διαπερνούσε την σκέψη και την δράση σου. Και αυτό το γνωρίζουν άπαντες οι πολιτικοί ταγοί της χώρας που βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης τον τελευταίο μισό Αιώνα. Διαρκώς τους χτυπούσες την «πόρτα» όχι για να τους ζητήσεις «δουλειές» αλλά για να τους φέρεις δουλειές και για να τους δώσεις Λύσεις στα βαλτωμένα και δύσκολα εθνικά θέματα που ορθώνονταν ως «βουνά» μπροστά τους…

Και τι δεν έκανες για την εθνική υπόθεση του «ονοματολογικού» … Μόνο εγώ ξέρω πόσο Χρόνο και Χρήμα ξόδεψες! Σχεδόν τριάντα χρόνια το σπίτι σου και το πλωτό σου καταφύγιο ήταν πάντα διαθέσιμα για να στεγάσουν κάθε παρασκηνιακή Δράση με την Ελπίδα να βρεθεί βιώσιμη λύση για το καλό της Χώρας σου αλλά και της γειτονιάς σου, για την Ανάπτυξη και την Ευημερία των Βαλκανίων. Και τελικά τα κατάφερες με την ενθάρρυνση και το πείσμα σου.

Τον τίτλο του «Πρόξενου» τον είχες κατακτήσει με το «σπαθί» σου ή για την ακρίβεια με την ατζέντα σου με τα χιλιάδες ονοματεπώνυμα όλων των διαστρωμάτων, απ’ όλο τον κόσμο. Όμως το ξεχωριστό με σένα, το σπάνιο και το ανεπανάληπτο ήταν ότι όποιο τηλέφωνο και εάν καλούσες, είτε ήταν του Εμίρη, είτε του «κακομοίρη» το σήκωνε αμέσως ο κάτοχος του και ένα αναφώνημα ακούγονταν από την άλλη άκρη της γραμμής «D I M I T R I S»!!!! Ένα χαρούμενο αναφώνημα αποδοχής της προσωπικότητάς σου, του χαρακτήρα σου, της τομπροσύνης σου. Είχες καταφέρει ώστε το ονοματεπώνυμό σου – κυρίως στο εξωτερικό- να αποτελεί εγγύηση και «Διαβατήριο».

«Καινοτόμος και Οραματιστής»

Σ’ ενδιέφεραν ΜΟΝΟ τα καινούργια, τα μελλούμενα, τα καινοτόμα. Γι αυτό από τα πρώτα μέχρι τα τελευταία επιχειρηματικά σου βήματα ξάφνιαζες την αγορά, της προκαλούσες ηλεκτροσόκ.

Ξεκίνησες με τις «Ασφάλειες Ζωής» την δεκαετία του ‘60 και στην πορεία καταπιάστηκες με τράπεζες, νοσοκομεία, MEDIA… Και έφτασες στις μέρες μας -καταμεσής της οικονομικής κρίσης- με ορμή εφήβου να μυηθείς στον άγνωστο κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης.

Οραματιζόσουν την Αθήνα μαζί με το Τελ-Α-Βιβ να γίνουν μέσα στις επόμενες δύο δεκαετίες ο δυνατός τεχνολογικός άξονας στο «τρίγωνο» Νοτιοανατολικής Μεσογείου – Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής…

Το πάθος σου ήταν να αναζητάς τα εργαλεία του μέλλοντος, πώς θα είναι ο κόσμος τις επόμενες δεκαετίες… Γι’ αυτό «αλίευες» νέους και καταρτισμένους επιστήμονες. Η ματιά σου άστραφτε σαν του 20άρη όταν άκουγες τους «μικρούς» να σου παρουσιάζουν καινούργια πρότζεκτ νέων τεχνολογιών. Και εσύ με την εμπειρία σου ήξερες ποια μπορούν να προχωρήσουν. Δεν τα κρατούσες για τον εαυτό σου, τα μοιραζόσουν με άλλους επιχειρηματίες, ήθελες κοινές δράσεις και συμμετοχή στα πρότζεκτ…

«Παραμυθάδες»

Όχι δεν προσπαθώ να σου κάνω την Αγιογραφία. Είχες και τα κουσούρια σου! ΑΝΘΡΩΠΟΣ ήσουν! Με τις χάρες και τα ελαττώματά σου, όπως όλοι μας.

Ενώ ήσουν ιδιοφυής και είχες το ταμπεραμέντο να επιλέγεις τους καλύτερους και τους πιο ευφυείς συνεργάτες σε όποια δουλειά έστηνες (Ασφάλειες-Νοσοκομεία-Τράπεζες-Media)…

Ενώ έδινες μεγάλη σημασία στην βιτρίνα και τη μαρκίζα της κάθε επιχειρηματικής δράσης σου…

Την ίδια ώρα, είχες και την «πίσω αυλή» όπου μάζευες την φύρα και τα παράσιτα που με μυθεύματα και διαβολές κατασκεύαζαν «δράκους» και ανύπαρκτους εχθρούς και επιχειρούσαν να καταστρέψουν ό,τι εσύ με τόσο κόπο έχτιζες.

Συχνά σ’ έβαζαν να ανοίγεις πολέμους με ανύπαρκτους εχθρούς, να συγκρούεσαι χωρίς λόγο και πραγματική αιτία, να διαλύεις πολύχρονες φιλίες, να κυνηγάς ανεμόμυλους, να απομακρύνεις ικανούς συνεργάτες, ακόμη και αγαπημένα συγγενικά σου πρόσωπα…

Και ενώ κατά βάθος ήξερες ότι όχι μόνο χάνεις χρόνο και χρήμα με όλα αυτά τα «λιμοτάγαρα» και ότι οι… συμβουλές τους έχουν καταστροφικό πρόσημο στο επιχειρηματικό οικοδόμημα σου, εσύ εξακολουθούσες να τρυπώνεις στην «πίσω αυλή» και να νταραβερίζεσαι μαζί τους μέχρι η βλάβη να είναι ανυπολόγιστη… Έμοιαζες σαν το μικρό παιδί που ήθελε να ακούσει το «παραμύθι» με το «δράκο» για να αποκοιμηθεί… έχοντας στο κομοδίνο του τα «μαϊμού» δώρα του κάθε απατεωνίσκου, όπως την χρυσή πένα του… Πλανητάρχη από τον ψευτογιατρό και το χρυσό ρολόι του… Πούτιν από τον Ρωσοπόντιο… Γι’ αυτό και ποτέ δεν ξέμεινες από τέτοιου είδους παραμυθάδες…

«Ασφάλειες» ΖΩΗΣ και όχι της ΔΕΗ…

Διαρκώς έκανες έφοδο στο μέλλον…

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 με το που επέστρεψες από τη Βυρηττό βγήκες με την τσάντα να πουλάς «Ασφάλειες Ζωής» και ξάφνιαζες τον κόσμο καθώς νόμιζε ότι επρόκειτο για τις κλασικές ασφάλειες του πίνακα της ΔΕΗ…

Πάλεψες, ίδρωσες, μάτωσες , κονταροχτυπήθηκες με τον ανταγωνισμό αλλά τελικώς ΝΙΚΗΣΕΣ! Με σεβασμό στον «δάσκαλο» σου, τον Αλέξανδρο Ταμπουρά αλλά και με την δια βίου μάθηση/επιμόρφωση -καθώς δεν υπήρχε σεμινάριο σ όλο τον κόσμο που να μην έσπευδες να το παρακολουθήσεις- , έστησες μια ολόκληρη αυτοκρατορία , την ΙΝΤΕΡΑΜΕΡΙΚΑΝ με αντιπροσώπους προσηλωμένους στην εταιρεία και σ´ σένα προσωπικά καθώς ήσουν ο μέντορας τους, κατάφερες να τους εμπνεύσεις, να τους εκπαιδεύσεις αλλά και να τους έχεις «μη στάξει και μη βρέξει»…

Στην ελληνική αγορά επί δεκαετίες οι «Ιντεραμερικάνοι» του Κοντομηνά ήταν παιδιά ενός «Ανώτερου Θεού». Δίπλα σου έφτιαξαν σπίτια και παλάτια, μόρφωσαν και προικίσαν τα παιδιά τους. Τους γύρναγες σ’ όλον τον κόσμο για να διευρύνουν τους ορίζοντες τους, για να δουν, να χαρούν και να απολαύσουν τα κόπια τους που έφερναν την κερδοφορία της εταιρίας. Μέχρι τον Βόρειο Πόλο και την Αλάσκα τούς έφτασες. Μόνο στην Σελήνη δεν τους πήγες αλλά όμως και εκεί έφτασε το ασφαλιστήριο της INΤΕΡΑΜΕΡΙΚΑΝ για το πλήρωμα του θρυλικού Apollo 11 με το πρώτο διαστημόπλοιο που εκτοξεύτηκε τον Ιούλιο του 1969.

«Εμείς τα μπακαλόπαιδα»…

Ήσουν περήφανος για την «ταπεινή» καταγωγή σου, για την γειτονιά σου που πάντα την αποκαλούσες με το παρατσούκλι της. Ποτέ δεν σ’ άκουσα να λες ότι γεννήθηκες στην «Ακαδημία Πλάτωνος» ή στον «Κολωνό» όπως την ξέρουν οι πολλοί… Πάντα έλεγες ότι γεννήθηκες στον «Βύθουλα» δίπλα στους λάκκους με τα λύματα που άδειαζαν τα βυτιοφόρα της πρωτεύουσας για να χρησιμοποιηθούν ως λίπασμα στα περιβόλια της Αθήνας που απλώνονταν από τα Σεπόλια μέχρι το Περιστέρι και το Αιγάλεω…

Μιλούσες για τον «Βύθουλα» με υπερηφάνεια γιατί ήθελες να καταδείξεις ότι όταν ο Άνθρωπος έχει Θέληση, Όραμα και Τύχη μπορεί να αναδυθεί ακόμη και μέσα από τα λύματα και να μεγαλουργήσει…

Γι’ αυτό και έβαζες τον «Βύθουλα» πάνω από το Κολωνάκι, την λατρεμένη σου Βυρηττό, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, τα χίλια τόσα άλλα κοσμοπολίτικα και μαγευτικά μέρη που ευτύχησες να γνωρίσεις, να ζήσεις και να χαρείς με τις συντρόφους, τους φίλους και συνεργάτες σου ….

Γι’ αυτό και δεν ξεχνούσες να ζητάς από τον Θανάση να σε πηγαίνει στον Βύθουλα, στην γωνία που ήταν το οικογενειακό μπακάλικο, το «οινοπαντοπωλείο» με τα βαρέλια το κρασί και τα μεζεκλίκια… Έστεκες σιωπηλός ως ευλαβής προσκυνητής μπροστά από το εικονοστάσι των δικών σου Αγίων. Της κυρά Μαρίας και του Κυρ Παναγιώτη με την γερμανική μοτοσυκλέτα και το καλάθι στο πλάι που τροφοδοτούσε με Βιλλιώτικο ρετσίνι τα βυρσοδεψία του Κολωνού και του Ταύρου…

«Αυτό το μπακάλικο -έλεγες- μου μεταλαμπάδευσε την φλόγα του επιχειρείν. Μέσα σ’ αυτό έμαθα τις βασικές έννοιες της αγοράς, την αμφίδρομη σχέση εμπόρου και πελάτη». Το μπακάλικο στον Βύθουλα ήταν ορόσημο για σένα, γι’ αυτό και μετά από κάθε «τρίποντο» που βάζαμε στους καθημερινούς αγώνες, μου έκλεινες πονηρά το μάτι και έλεγες: «Εμείς τα μπακαλόπαιδα»…

«Ταύρος εν υαλοπωλείω»

Το μπακαλόπαιδο του Βύθουλα είχες στο αίμα σου τον πρωταθλητισμό. Το κατάλαβα από την πρώτη συνάντηση μας, στο «μπλε γραφείο» απέναντι από το Hilton όταν αποφάσισες να εμπλακείς με τα MEDIA.

Βεβαίως αυτό το πάθος για τον πρωταθλητισμό το πλήρωσες ακριβά στην τηλεόραση. Όπως λέει και ο λαός μας «το έξυπνο πουλάκι από την μύτη πιάνεται»… Έχοντας τα δις από την πώληση της ΙΝΤΕΡΑΜΕΡΙΚΑΝ & της τράπεζας μπήκες στην τηλεόραση ως «ταύρος εν υαλοπωλείω», τίναξες την πάγκα στον αέρα. Έριξες 475 εκατομμύρια ευρώ στο Κανάλι και παρ όλα αυτά σ είχαν καθηλωμένο στην 3η Θέση! Κάποια στιγμή απηύδησες και ως μετρ στις αγοραπωλησίες βρήκες τους Γερμανούς του RTL και τους έβαλες συνέταιρους στο Κανάλι… Όμως είχες την τύχη με το μέρος σου και το καλοκαίρι του 2013 όταν ο Σόιμπλε προεξοφλούσε την εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οι Γερμανοί του RTL το έβαλαν στα πόδια και το Κανάλι επέστρεψε ξανά στα χέρια σου!

Μόνο που αυτή τη φορά επιστρέφεις στα MEDIA για να πάρεις το αίμα σου πίσω. Αυτή τη φορά, στηρίζεσαι στους μαχητές και όχι στους αεριτζήδες και τα αρπαχτικά. Άλλωστε τώρα δεν έχεις αλλά λεφτά για σκόρπισμα και για βεγγαλικά… Βεβαίως την είχες κακομάθει την πιάτσα και τα κάθε λογής παράσιτα που ευελπιστούσαν σ’ ένα νέο ροκάνισμα, καθώς έβλεπαν ότι αυτή τη φορά δεν εμφανίζεις «σακούλι», ούτε τους κίτρινους φακέλους με τα τυποποιημένα χαρτάκια του Βατικιώτη, άρχισαν τις επιθέσεις και τον ανορθόδοξο πόλεμο εναντίον σου… Μέχρι να σε προφυλακίσουν ήθελαν με μυθεύματα και στημένα κατηγορητήρια όπως τις δήθεν «κρυφές» καταθέσεις σου στο εξωτερικό που έψαχνε η «Πουαρό» εισαγγελέας… Όμως, σύντομα, όλες αυτές οι ασχήμιες έπεσαν στο κενό και Εσύ μαζί μ’ Εμάς -τους ταπεινούς και… παρακατιανούς του συστήματος- με μοναδικό όπλο το Πάθος μας για την δουλειά και όχι για το χρήμα, καταφέραμε να φέρουμε το Κανάλι στην κορυφή.

ΟΧΙ στον «ακρωτηριασμό»…

Ήσουν Δάσκαλος! Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη θυελλώδη σύσκεψη με τους οικονομικούς και τους τεχνοκράτες του Καναλιού που μαζεύτηκαν γύρω σου -σαν φουσκωμένα γαλόπουλα- για να σου παρουσιάσουν το βαθυστόχαστο σχέδιό τους με τις περικοπές και την οικονομία κλίμακας που είχαν ετοιμάσει. Και ενώ περίμεναν τα συγχαρητήρια και την έγκριση σου, εισέπραξαν την οργή σου!!! «Δεν σας έχω για να μου συρρικνώσετε την εταιρεία αλλά για να μου την αναπτύξετε. Με τις μειώσεις στο πρόγραμμα που μου εισηγείσθε αυτόματα θα μειωθούν και τα έσοδα. Πρώτος σας στόχος θα πρέπει να είναι η αύξηση των εσόδων και επόμενος στόχος η μείωση των εξόδων. Η οριζόντια μείωση εξόδων ακρωτηριάζει την εταιρία και εγώ δεν σας το επιτρέπω»….

Είχες μια ιδιόρρυθμη σχέση με τα τεχνοκρατικά στελέχη σου. Τηρούσες μια απόσταση ασφαλείας μαζί τους.

Επιζητούσες διακαώς την άποψή τους αλλά μέχρι εκεί που εξυπηρετούσαν το όραμά σου. Όταν, όμως, ως «μαθητευόμενοι μάγοι» έμπαιναν στο γραφείο σου και με σχετική ευκολία σου έλεγαν ότι δεν βγαίνουν οι αριθμοί, ότι πρέπει να εγκαταλείψεις το Χ-Ψ-Ζ πρότζεκτ που είχες οραματιστεί γινόσουν αγρίμι.

Δεν ξεχνώ πως «προσγείωνες» στην ζοφερή πραγματικότητα τα διάφορα στελέχη του Ομίλου που κατά διαστήματα εμπλέκονταν με την τηλεόραση. Πώς τους σαγήνευε η βιομηχανία του θεάματος και το παρασκήνιο της ενημέρωσης και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ξεμυαλίζονταν και σου έκαναν τον δάσκαλο. Εκείνες τις στιγμές ποιος έβλεπε τον Θεό και δεν τον φοβούνταν.

Τα μάτια σου έβγαζαν σπίθες! Τους έλεγες ευθέως: «Είσαι άσχετος! Που ξέρεις εσύ από τηλεόραση. Εγώ πλήρωσα 450 εκατομμύρια για να μάθω από τα παθήματά μου»! Και εκεί τελείωνε η συζήτηση! Και όποιος δεν συνέρχονταν από τη μέθη της TV και το παραγοντιλίκι έπαιρνες το τηλεκοντρόλ και τον άλλαζες με την ίδια ευκολία που άλλαζες τα αμερικανικά κανάλια στην μεγάλη οθόνη της Βαρυμπόμπης…

Ιδιαίτερη σημασία έδινες και για την επιλογή του Προσωπάρχη (διευθυντή προσωπικού και Ανθρώπινου δυναμικού) της κάθε εταιρίας σου. Γιατί για σένα η πορεία της εταιρίας εξαρτώνταν από το ανθρώπινο δυναμικό του.

Κατά την επιλογή και την πρόσληψη του κάθε προσωπάρχη τρία πράγματα του ζητούσε:

Ετήσια αξιολόγηση του προσωπικού από ανεξάρτητο φορέα.
Ανάδειξη στελεχών και προαγωγές μέσα από την εταιρία.
Απομάκρυνση διευθυντών και προϊσταμένων που διοικούν αυταρχικά και μεροληπτικά! Που δεν παίζουν για τη «φανέλα» αλλά για το «μικρομάγαζό» τους
Και, δυστυχώς, στον χώρο της τηλεόρασης τα μικρομάγαζα ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια… Γινόσουν «τούρκος» κάθε φορά που μάθαινες για ίντριγκες και καψώνια για γαλέρες και σαλόνια μέσα στο κάθε μικρομάγαζο του δικού σου Μαγαζιού.

Πάντα ήσουν με τον αδικημένο, τον πληγωμένο, τον πονεμένο εργαζόμενο που ήταν θύμα της ίντριγκας και της ματαιοδοξίας κάποιου προϊσταμένου. Προσπαθούσες να τον υπερασπιστείς με την ορμή και την επιθετικότητά σου. Ωστόσο τις περισσότερες φορές έφερνες αντίθετα αποτελέσματα καθώς οι ίντριγκες και οι ομάδες αποτελούν τους ισχυρούς «αρμούς» του τηλεοπτικού τοπίου.

Οικογενειακές υποθέσεις…

Με το που σε πρωτογνώρισα κατάλαβα γιατί οι «ιντεραμερικαν-ιστές» σε λάτρευαν. Διότι για σένα η κάθε εταιρία που δημιουργούσες ήταν ένα Όραμα, μια προσωπική /οικογενειακή υπόθεση.

Για σένα:

Εταιρία = Οικογένεια
Εργαζόμενος = Μέλος της οικογένειας.
Το οικογενειακό πρόβλημα του εργαζόμενου = Πρόβλημα & της εταιρίας
Η επιτυχία, η διάκριση, η πρόοδος των παιδιών της εταιρίας = Έπαθλο & για την εταιρία.
Ο οικογενειακός στόχος του κάθε εργαζομένου αυτόματα ήταν και δικός σου στόχος για στέγαση, μόρφωση και αποκατάσταση των παιδιών των «παιδιών» σου…

Δεν υπάρχει συνεργάτης σου που να μην έφυγε από κοντά σου κερδισμένος πνευματικά και υλικά…

Δεν υπάρχει παλιός ασφαλιστής της «Ιντεραμερικαν» που να μην θυμάται και να μην επικαλείται τα «Χρυσά Χρόνια» του Κοντομηνά.

Ήσουν Πατέρας και XXL μέχρι το τέλος! Προσωπικά, πώς να ξεχάσω την διαρκή έγνοιά σου για το δικό μου παιδί. Τα πρώτα χρόνια ήσουν ήσυχος και χαρούμενος για την ανατροφή της Σοφίας από την ύαινα μάνα της και στην πορεία, καθώς ζύγιζες το μυαλό και τις δυνατότητές της, σε απασχολούσε το μέλλον της, οι σπουδές και τα μεταπτυχιακά της. Μέχρι και για την εγκατάσταση της στα Γιάννενα ασχολήθηκες. Τι σπίτι θα νοικιάσει, τι οικοσκευή θα πάρει. Τι δώρο θα της επιλέξεις από το ΙΚΕΑ…

Αλλά και η τελευταία κλήση που έκανες πριν χάσεις για πάντα το τηλέφωνο για την Σοφία ήταν θέλοντας να της εξασφαλίσεις υποτροφία από το Ίδρυμα της Φίλης σου…

Απίστευτο! Ενώ η μνήμη σε εγκατέλειπε με εξωφρενική ταχύτητα η υποτροφία της Σοφίας παρέμενε «καρφωμένη» στο μυαλό σου μαζί με την ανάδειξη της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς…

Και μετά κάποιοι μου λένε με περίσσια ειρωνεία γιατί συγκινούμαι κάθε φορά που μιλάω για σένα….

Τους απαντώ: Μόνο ένας αγνώμων και κακός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να συγκινηθεί με το μεγαλείο της ψυχής του Κοντομηνά.

Ρεαλιστής έως το τέλος…

Ήσουν ρεαλιστής και ήξερες καλύτερα από τον καθένα ότι επιχειρηματικά για να παραμείνεις στην κορυφή πρέπει -εκτός όλων των άλλων- να έχεις σύμμαχο τον χρόνο και το βιολογικό ρολόι και καθώς τελευταία ένιωθες ότι όλα μετρούν αντίστροφα για σένα , έσπευσες να βρεις λύση για την επόμενη μέρα στο Κανάλι, το 2ο αγαπημένο σου επιχειρηματικό τέκνο. Και πρόλαβες! Το παραχώρησες σ έναν Όμιλο και μια Οικογένεια «ορόσημο» για σένα που έμελλε να υπογράψεις μαζί τους το πρώτο και το τελευταίο Μεγάλο Συμβόλαιο του επιχειρηματικού σου βίου !Ποτέ δεν ξέχασες και πάντα θύμιζες ότι, με την «Motor Oil», η ΙΝΤΕΡΑΜΕΡΙΚΑΝ υπέγραψε το πρώτο ομαδικό ασφάλιστρο ζωής και απογειώθηκε…

Όλα για σένα ξεκινούσαν και τελείωναν στην ΙΝΤΕΡΑΜΕΡΙΚΑΝ , την λατρεία σου, το πρώτο σου «παιδί» που και εκείνο στάθηκε δίπλα σου ως πραγματική… θυγατέρα μέχρι το ΤΕΛΟΣ εξασφαλίζοντάς σου ένα αξιοπρεπές φινάλε…

Καλό Ταξίδι Πρόεδρε.