Η απώλεια της μητέρας της την άλλαξε ολοκληρωτικά και η Αποστολία Ζώη μιλά για εκείνες τις δύσκολες στιγμές στο περιοδικό ΕΓΩ Weekly και στον Γιάννη Βίτσα.
Σε αυτό το διάστημα βίωσες και μια πολύ μεγάλη απώλεια, της μητέρας σου. Πόσο σε άλλαξε;
Η απώλεια της μαμάς μου με καθόρισε. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα της προσωπικής μου αναζήτησης για τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα τη ζωή μου. Αντιλήφθηκα τη σπουδαιότητα της ύπαρξης . Με βοήθησε να διακρίνω ποια είναι τα απλά και ποια τα σύνθετα προβλήματα. Έπαψα να αναλώνομαι σε ανούσια πράγματα.
Σου λείπει;
Καθημερινά. Θεωρώ ότι είναι μαζί μου. Είναι ο φύλακας άγγελός μου. Τη βλέπω τακτικά στον ύπνο μου. Ανά δυο εβδομάδες έχω ένα σημάδι της. Πιστεύω ότι με προσέχει από εκεί που βρίσκεται. Ένα κομμάτι της είναι μαζί μου, γιατί είμαι ίδια με τη μητέρα μου. Στον καθρέφτη μου βλέπω πολλά πράγματα από εκείνη.
Πρόλαβες να της πεις όσα ήθελες;
Η μαμά μου δεν έφυγε ξαφνικά. Είχαμε μια διαδρομή που ξέρω ότι για εκείνη ήταν πολύ επίπονη. Σε αυτό το χρονικό διάστημα όμως της είπα όσα ήθελα και κατά έναν περίεργο τρόπο τη γνώρισα ακόμα καλύτερα. Όταν ξέρεις ότι ο άνθρωπος θα φύγει, έχεις μια αγωνία να μάθεις λεπτομέρειες της ζωής του. Ήθελα να μου πει τα πάντα, από ο πως μεγάλωσε μέχρι πως γνώρισε και ερωτεύτηκε τον μπαμπά μου. Αυτό το κατά τα άλλα επώδυνο διάστημα για μένα ήταν παράλληλα και λυτρωτικό, γιατί της εξομολογήθηκα όσα ήθελα. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να αισθανθεί την τεράστια αγάπη που της έχω. Αν γύριζα το χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα τίποτα. Δεν ξέρω αν υπήρχε κάτι περισσότερο να κάνω. Όταν πια έφυγε η μαμά μου, ήρθα αντιμέτωπη με τη θλίψη και τον πόνο, αλλά δεν είχα καθόλου τύψεις μέσα μου. Ήμουν ολότελα δοσμένη σε εκείνη όλο το διάστημα της ασθένειας της. Δεν θα άντεχα να προχωρήσω στη ζωή μου αν ένιωθα έστω και λίγο βάρος ή ενοχές για κάτι. Θυμάμαι πια τη μαμά μου και χαμογελάω. Και αυτό το συναίσθημα το θεωρώ λυτρωτικό.
Είναι μεγάλη ανακούφιση για ένα παιδί να κάνει ό,τι είναι δυνατόν καλύτερο για τους γονείς του σε μια τόσο μεγάλη δοκιμασία.
Μιλώ καθημερινά για τη μαμά μου. Χρησιμοποιώ δικές της εκφράσεις, πολλές φορές λέω σε φίλους μου «να ξέρετε, αυτή την κίνηση μου την έκανε και η μαμά μου». Ακούω τραγούδια που αγαπούσε. Αισθάνομαι περήφανη και ευτυχισμένη που αυτή η γυναίκα με το μαγικό ραβδί της μας μεγάλωσε με τόση αγάπη και δοτικότητα, προσφέροντας μας ό,τι κα-λύτερο είχε μέσα της.
Επέλεξες να μη δουλέψεις για να είσαι δίπλα της.
Την ημέρα που έμαθα ότι ήταν άρρωστη, είχα απαντήσει θετικά στην πρόταση του προηγούμενου κύκλου του «YFSF2». Την ίδια στιγμή πήρα τηλέφωνο τους υπεύθυνους της παραγωγής και ακύρωσα τη συμμετοχή μου επικαλούμενη προσωπικούς λόγους. Δεν τους είπα ποτέ τι ακριβώς συνέβαινε. Ήθελα απλώς να είμαι μαζί της.
Υπάρχει ένα τραγούδι που ερμηνεύεις για εκείνη;
Το «Θεός αν είναι» της Χάρις Αλεξίου. Κάθε φορά που το τραγουδώ, αισθάνομαι σαν να ενώνομαι μαζί της.