Η Άντζελα Δημητρίου στη συνέντευξη της στον Γιάννη Βίτσα και στο περιοδικό ΕΓΩ! Weekly εξομολογήθηκε την εξάρτηση της από τον τζόγο, αλλά και πως ξέφυγε από αυτόν…
Ποιο ήταν το κυριότερο;
Το μεγάλο λάθος μου είναι ότι κάποια στιγμή είχα μπλέξει πάρα πολύ άσχημα με τον τζόγο. Παρασύρθηκα από έναν άνθρωπο. Ο τζόγος είναι σαν ναρκωτικό, από τα πιο σκληρά μάλιστα.
Έχασες το σπίτι σου στον τζόγο;
Όχι. Στον τζόγο έχασα την ηρεμία μου, την προσωπικότητα μου και φυσικά τον κόπο μου. Γι’ αυτό και θέλω να συμβουλεύσω όσους ασχολούνται με τον τζόγο να το κόψουν. Εδώ και τρία χρόνια έχω σταματήσει. Δεν το πιστεύει κανένας. Ξύπνησα ένα πρωί και είπα «Τι κάνεις; Έχεις πετάξει τον εαυτό σου σε ένα χώρο κλειστό, μέσα στην κάπνα, τη βρωμιά, στον κάθε τρελαμένο… Εσύ, μια τόσο δυνατή γυναίκα που ό,τι κατάφερες το έκανες με την αξία της φωνής σου, χωρίς να έχεις καν σπουδάσει, χωρίς καν να ξέρεις τι εστί μουσική». Αν με βάλεις σε ένα πιάνο και με ρωτήσεις τι νότα είναι αυτή, δεν ξέρω να σου απαντήσω.
Γιατί το έκανες;
Αν δεν πήγαινα εκεί, ίσως να έκανα κάτι ακόμα χειρότερο. Μπορεί να είχα μπλέξει με ναρκωτικά ή και να είχα αυτοκτονήσει. Πέρασα αυτό που λένε έντονη κατάθλιψη. Από το 2007 που έχασα πρώτα τον αδελφό μου και έπειτα από τρεις μήνες τον μπαμπά μου, άρχισα να τρελαίνομαι. Περίμενα πως και πως να τελειώσει η δουλειά μου το Σάββατο, να πάρω τα λεφτά μου και να εξαφανιστώ μακριά από το παιδί μου, τη μάνα μου, όλους. Δεν ήθελα τίποτα. Δεν καταλάβαινα τι έκανα. Ξύπνησα ένα πρωί πήγα στην Παναγία και την παρακάλεσα «Βοήθησε με». Σε πληροφορώ, ήταν σα να έγινε θαύμα. Την άλλη μέρα δεν ήθελα να πάω στο καζίνο. Το σιχάθηκα.
Πόσα χρήματα έχασες;
Αρκετά
Πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ;
Λιγότερα. Δεν κοιτώ τα λεφτά όσο το τι έχασα από τη ζωή μου. Είχα καβγάδες με το παιδί μου, τους δικούς μου ανθρώπους.
Ένιωθες μοναξιά;
Έντονη. Εκεί έβρισκα παρηγοριά. Δεν ήταν έτσι. Είμαι καλύτερα τώρα. Σκέφτομαι τελείως διαφορετικά.
Πώς λειτουργούσες όταν έχανες;
Δεν με ένοιαζε. Δεν ήμουν εγώ. Όλοι με είχαν παρεξηγήσει. Δεν μου είχαν εμπιστοσύνη και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Τώρα ξέρεις τι λένε; «Μα είναι αυτή;» Τραγούδησα σε καζίνο και δεν έβγαλα ούτε πέντε ευρώ να παίξω σε μηχανάκι. Είναι σκληρό ναρκωτικό το καζίνο. Δεν οδηγεί πουθενά. Γιατί δεν χαρίζει ποτέ, αλλά δανείζει. Εδώ άνθρωποι κοιμούνται στον δρόμο και εμείς να τρώμε τα χρήματα που μας δίνει ο Θεός εκεί; Όχι αγάπη μου. Εγώ έτσι ξύπνησα και είπα «τέρμα»/ Είμαι πια μια χαρά με το παιδί μου, γιατί εκείνη την περίοδο είχαμε έρθει σε μεγάλη ρήξη, είμαι μια χαρά στη δουλειά μου, αλλά και στις σχέσεις μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Δεν θέλω κάτι άλλο.