Λίγες εβδομάδες από όταν έφυγε από τη ζωή ο Αίας Μανθόπουλος, η τελευταία του σύντροφος Ελισάβετ Σταμοπούλου, μίλησε τηλεφωνικά στο Πρωινό για την πολύ μεγάλη απώλεια που βιώνει.
«Κάθε λεπτό μου λείπει. Δεν υπάρχει ώρα της ημέρας που να μη μου λείπε, δεν υπάρχει λεπτό της ημέρας που να μην μου λείπει. Η μόνη μου παρηγοριά είναι κάθε μέρα όταν έρχομαι να τον δω στο νεκροταφείο», λέει η Ελισάβετ Σταμοπούλου και στη συνέχεια, αναφερόμενη στη σχέση με τα παιδιά του και τα κληρονομικά, διευκρινίζει:
«Πάντα είχα μια καλή διάθεση απέναντι στα παιδιά του αλλά οι συνθήκες πια δεν το επιτρέπουν, οπότε καλύτερα να μην ανακατεύομαι σε αυτά.
Οι νόμιμοι κληρονόμοι του μέχρι στιγμής, εφόσον δεν έχει βρεθεί κάποια διαθήκη ή κάτι άλλο, είναι η μητέρα του, τα τρία του παιδιά και η εν διαστάσει σύζυγός του, αυτοί θα πάρουν και τα νόμιμα δικαιώματα. Εγώ δεν έχω καμία απολύτως εξασφάλιση, ούτε περιμένω κάτι οικονομικό. Η οικογένειά του έχει να διαχειριστεί την περιουσία του, η οποία είναι αξιόλογη υποθέτω».
Στη συνέχεια, η Ελισάβετ Σταμοπούλου εξομολογείται: «Το 24ωρο μου περνάει πάρα πολύ δύσκολα, είναι αυτό που σας λέω ότι ακόμα δεν μπορώ να διαχειριστώ το χαμό του. Θα ήθελα να τον είχα δίπλα μου και εμένα δεν με ενδιαφέρουν ούτε περιουσίες, ούτε τίποτε άλλο. Με ενδιαφέρει μόνο ο άνθρωπός μου, αυτός που μου λείπει. Η έλλειψη του είναι τόσο έντονη, αλλά και η παρουσία του τουλάχιστον για μένα, είναι επίσης έντονη.
Μια και μοναδική φορά τον είδα στον ύπνο μου πριν πεθάνει. Περπατούσαμε σε έναν κήπο, έμοιαζε να μην είναι ο Αίας, να είναι κάποιος άλλος, όμως μου κράταγε συνέχεια το χέρι και κάποια στιγμή κατεβήκαμε μια σκάλα, έτσι όπως ήταν στο σπήλαιο της Παιανίας για να βγάλουμε κάποια εισιτήρια και εκεί ξαφνικά είδα τον Αία με την μορφή του, να συνεχίζει να με κρατάει, δεν μου άφησε καθόλου το χέρι και με ένα τραύμα στο κεφάλι του, όπως ήταν μετά την εγχείρηση για το εγκεφαλικό. Αυτή ήταν η μοναδική φορά που τον είδα.
Πηγαίνω κάθε μέρα στο νεκροταφείο, ανακουφίζομαι να είμαι κοντά του και να μιλάμε. Πίνουμε καφέ και περνάμε λίγη ώρα μαζί, όπως κάναμε και όταν ήμασταν μαζί, είτε έπαιρνε ο ένας τον άλλον τηλέφωνο και βάζαμε το καφεδάκι μας και μιλάγαμε, είτε ήμασταν μαζί και τον πίναμε. Ο δικός μου ο Αίας ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, μοναδικός, πανέξυπνος, με χιούμορ. Πέρασε πολλά και δύσκολα πράγματα, θα ήθελα να μπορούσα να του είχα δώσει, μερικά χρόνια ακόμα όμορφα, δεν ήταν δυνατόν».