360°: Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα διαφορετικό «Σπίτι»

Η Καμάρα, ένα από τα μνημεία-σύμβολα της Θεσσαλονίκης, θυμίζει στον Κωνσταντίνο την εποχή που ήταν 5 χρονών και η μητέρα του τον υποχρέωνε να πουλά χαρτομάντιλα στους περαστικούς. Η Κατερίνα δέχτηκε αλλεπάλληλες κακοποιήσεις και κατέθετε επί 25 ολόκληρες μέρες στο αστυνομικό τμήμα. Η Σοφία αναγκάστηκε στην εφηβεία να παίρνει όλες τις αποφάσεις στη ζωή της, μόνη της. Η Νούσα στάλθηκε 7 ετών ασυνόδευτη, από τη χώρα της στην Ευρώπη.

Τα παιδιά αυτά φιλοξενούνται, ή φιλοξενήθηκαν κάποτε, στο  «Σπίτι της Άρσις», στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης. Εκεί διαμένουν παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο λόγω οικογενειακών, κοινωνικών ή οικονομικών συνθηκών. Εκεί βρίσκουν καταφύγιο και παιδιά και έφηβοι θύματα παραμέλησης, κακοποίησης, ή παράνομης εμπορίας και διακίνησης. Οι «360°» και η Σοφία Παπαϊωάννου την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου στις 23:50, επισκέπτονται αυτό το ιδιαίτερο «Σπίτι» και ακούνε τις ιστορίες των παιδιών. Ιστορίες βαριές και τραυματικές, αλλά και ιστορίες αλληλεγγύης και αυταπάρνησης, που μαρτυρούν απίστευτη δύναμη. Και μέσα από αυτές τις ιστορίες αναδεικνύουν τα μεγάλα κενά και τις ελλείψεις της παιδικής προστασίας στην Ελλάδα.

Ο αριθμός των ιδρυμάτων παιδικής προστασίας που λειτουργούν στην Ελλάδα είναι άγνωστος στις αρχές. Άγνωστος είναι και ο αριθμός των παιδιών που φιλοξενούνται στις κρατικές, ιδιωτικές και εκκλησιαστικές δομές. Το αρµόδιο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων δεν διαθέτει στοιχεία για αυτές, καθώς ακόµα δεν έχει ολοκληρωθεί η καταγραφή του προβλεπόμενου μητρώου παιδικής προστασίας. Επίσης, στη χώρα μας δεν υπάρχει ενιαίο πλαίσιο και εθνικές προδιαγραφές λειτουργίας των ιδρυμάτων. Όποιος αποφασίζει να ξεκινήσει τη λειτουργία ενός ξενώνα παιδικής προστασίας δεν λαμβάνει προδιαγραφές λειτουργίας από το κράτος, αλλά αποφασίζει ο ίδιος ποιοι θα στελεχώσουν τον χώρο και καθορίζει ο ίδιος την ποιότητα της φροντίδας των παιδιών, χωρίς να υπάρχει ομοιογένεια ανάμεσα στα ιδρύματα. Οι πολιτικές αποϊδρυματοποίησης βρίσκονται σε πρώιμο στάδιο και σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα παιδί σε ανάγκη στην Ελλάδα  κατά μέσο όρο φιλοξενείται 7 χρόνια σε ίδρυμα.

Σήμερα το «Σπίτι της Άρσις» αντιμετωπίζει προβλήματα χρηματοδότησης και κινδυνεύει να κλείσει.

«Είναι πολύ δύσκολο και θέλει να παλέψεις πολύ για να ξεφύγεις από όλα αυτά. Και από τους ανθρώπους που σε κυνηγούν μια ζωή, και από τη ζωή την ίδια», λέει η Κατερίνα, στη Σοφία Παπαϊωάννου. «Για μένα είναι το σπίτι μου. Τέλος. Σαν να έχω μια οικογένεια κανονική, γιατί δεν είχα, δεν τη θεωρώ οικογένεια αυτή που είχα. Υπήρχε κάθε μέρα βία στο σπίτι μου, δεν υπήρχε αγάπη. Δεν υπήρχε αυτό που έχω τώρα».