Ένας άνθρωπος της μουσικής βιομηχανίας που όλοι αγαπούσαν και σεβόντουσαν. Από τον Γιώργο Νταλάρα, τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Σταμάτη Κραουνάκη, μέχρι τον Γιάννη Πάριο, τον Κώστα Τουρνά, τον Χρήστο Δάντη, τον Γιώργο Αλκαίο και τη συγχωρεμένη φίλη του, Βίκυ Μοσχολιού. Και πόσοι άλλοι ακόμα…!
Με ένα βλέμμα, μια ατάκα με το κοφτερό του χιούμορ σε έστελνε αδιάβαστο! Τα έλεγε όλα σταράτα. Όταν έκανες μαλακία, στο σέρβιρε στα μούτρα χωρίς περιστροφές. Για αυτό και όλοι τον εμπιστευόντουσαν. Και δουλευταράς.
Πέρασε το μεγάλο ταλέντο του στην παραγωγή, στον γιο του, Κωνσταντίνο, ο οποιός το πολλαπλασίασε. Από την εφηβική του ηλικία ξεκίνησε να γράφει μεγάλα τραγούδια που έγιναν και γίνονται τεράστιες επιτυχίες σε Αντώνη Ρέμο («Πάμε παρακάτω»), Γιάννη Πλούταρχο («Φυσάει πολύ») και πολλούς άλλους. Ένας θεόρατος τοίχος γεμάτος χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, θα θυμίζει για πάντα στον Κωνσταντίνο Παντζή, τον τεράστιο πατέρα του.
Μαζί δούλεψαν, παρακολουθούσαν τις εξελίξεις της τεχνολογίας, αναζητούσαν συνεχώς νέους ήχους, νέες ιδέες για τραγούδια, ενορχηστρώσεις και παραγωγές.
Από την «Ανδρική κολώνια» που τραγούδησε η Έλλη Κοκκίνου, ως τις «Γραμμές των Οριζόντων» του Θάνου Μικρούτσικου. Ως το τέλος.
Η τελευταία του δουλειά ήταν στο «ΒΟΤΑΝΙΚΟ» μαζί με τη Μαρινέλλα και τη Νατάσα Θεοδωρίδου…
Ένα από τα πάρα πολλά μεγάλα τραγούδια που είχε κάνει παραγωγή ο Γαβρίλης είναι και ένα από τα αγαπημένα μου…
Να καμαρώνεις από εκεί ψηλά τον πανάξιο γιο σου, γίγαντα Γαβρίλη…
Εις το επανιδείν!