Για μία ακόμη φορά η ΠΟΕΣΥ και η ΕΣΗΕΑ με τον τρόπο που επέλεξαν να συμμετάσχουν στην γενική απεργία της Τετάρτης, αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων. Ουσιαστικά και με αυτή την… άσφαιρη άσκηση επαναστατικής ετοιμότητος δημιουργούν έλλειμμα ενημέρωσης και έλλειμμα δημοκρατίας.
Όχι πως και οι δημοσιογράφοι δεν είναι εργαζόμενοι που πλήττονται κι αυτοί στην συντριπτική πλειοψηφία τους από τα απεχθή και αναποτελεσματικά μνημόνια.
Όχι πως η ανεργία δεν καταπίνει ανθρώπους στην «κινούμενη άμμο» των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης. Οχι πως οι εργασιακές σχέσεις σ’αυτά δεν θυμίζουν Νταχάου και Μεσαίωνα.
Όχι πως οι δημοσιογράφοι ως ενεργοί και κοινωνικά ευαίσθητοι πολίτες, δεν οφείλουν να εκδηλώνουν έμπρακτα την συμπαράστασή στους αγανακτισμένους συνέλληνες που απεργούν και διαδηλώνουν στις πλατείες.
Αυτό, όμως,ουδόλως δικαιώνει την συγκεκριμένη μεθόδευση . Δεν της δίνει άλλοθι. Δικαίως αναρωτιέται αν η τακτική της «Ένωση» να απεργεί κάθε φορά που κινητοποιείται το σύνολο των εργαζομένων ,τελικά,τον μόνο που εξυπηρετεί είναι την κυβέρνηση.
Ρητορικό το ερώτημα;
Φανταστείτε, ας πούμε, τους Νοσοκομειακούς γιατρούς να πραγματοποιούν απεργία εν μέσω λοιμού ή τους πυροσβέστες εν μέσω καταποντισμού ή πυρκαγιών. Ακόμα, όμως και σε «νορμάλ» καταστάσεις ,όταν απεργούν π.χ. οι εργαζόμενοι του ΕΣΥ , φροντίζουν ώστε τα Νοσοκομεία, να λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας.
Αυτό υπαγορεύει η έννοια του «κοινωνικού λειτουργήματος», της κοινωνικής ευθύνης αλλά και ο κοινός νους.
Χάθηκε ο κόσμος , ή θα έσταζε η… ουρά του (αγωνιστικού) γαϊδάρου αν ο δημοσιογραφικός συνδικαλιστικός φορέας επέτρεπε στην δημόσια τηλεόραση να καλύπτει τις κινητοποιήσεις;
Τα ιδιωτικά κανάλια να παίρνουν την εικόνα από αυτήν, οι αρμόδιοι ρεπόρτερ να βρίσκονται σε επιφυλακή για «παν ενδεχόμενο» και όποιος παραβιάζει τους α λα καρτ κανόνες δεοντολογίας που θα ετίθεντο, να υφίστατο βαριές πειθαρχικές κυρώσεις;
Αυτό που με βεβαιότητα αναμένεται να γίνει αύριο- τουλάχιστον- στην πλατεία Συντάγματος θα είναι πρωτόγνωρο. Προβλέπεται πως ο παλλαϊκός ξεσηκωμός της Τετάρτης 15 Ιουνίου –τουλάχιστον- στην Αθήνα θα ξεπερνά ακόμη και εκείνον της ημέρας που απελευθερώθηκε η πρωτεύουσα από τα κατοχικά στρατεύματα των Ναζί.
Και οι άνθρωποι που εξ ορισμού έχουν ύψιστο καθήκον να την προβάλλουν με όσες δυνάμεις διαθέτουν ως το ακρότατο χωριό της ελληνικής επικράτειας και ως τα πέρατα του κόσμου, θα δηλώνουν απόντες. Έρμαια μιας κοντόφθαλμης απόφασης μικρόνοων και ανιστόρητων συνδικαλισταράδων.
Σε μια συγκυρία όπου δίνεται ,ίσως, η ευκαιρία στον κλάδο να αμβλύνει τις εντυπώσεις σε βάρος του και σε ύστερο χρόνο να προσβλέπει στην κοινωνική αλληλεγγύη των υπολοίπων, αφού και ο ίδιος βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Ένα βήμα πριν την εξαθλίωση και τον αφανισμό.
Αυτή τη συνδικαλιστική πρακτική ενισχύει την επωδό (που δονεί και τις πλατείες) «Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» , «νομιμοποιεί» τους χάκερς που καταλαμβάνουν τις ιστοσελίδες καναλιών με υβριστικά συνθήματα και «δικαιώνει» όσους καλούν το λαό να αποκλείσει τις εγκαταστάσεις ραδιοτηλεοπτικών σταθμών. Εδραιώνει την όποια πεποίθηση πως οι εκπρόσωποι της λεγόμενης 4ης Εξουσίας ανήκουν στο… ίδιο αντιλαϊκό Συνδικάτο με τους πιο θλιβερούς εκπροσώπους της όποιας άλλης μορφής εξουσίας. Πως είναι συνένοχοι τους στο έγκλημα κατά της πατρίδας, ως διαπλεκόμενα και χρυσοπληρωμένα φερέφωνα τους.
…Κι αυτό συνιστά μια εικονική πραγματικότητα. Είναι άδικο, αναληθές και κυρίως επικίνδυνο. Όχι μόνο για τους εκατοντάδες εργαζόμενους στα ΜΜΕ αλλά και για την ίδια τη λειτουργία της ενημέρωσης. Ο δημοσιογράφος χρειάζεται κοινωνική στήριξη και αλληλεγγύη για να επιτελέσει το έργο του. Προς όφελος της κοινωνίας, της δημοκρατίας και την ενίσχυση της έννοιας της λαϊκής κυριαρχίας.
Υστερόγραφο(1) :
Ακούγεται κι αυτό. Πως ο «αποκλεισμός» της Βουλής από τους πολίτες-διαδηλωτές αποτελεί αντιδημοκρατική συμπεριφορά και πλήγμα στην λειτουργία του πολιτεύματος. Αφού έτσι ,λέει , διαμορφώνεται καθεστώς τρομοκρατίας και ο βουλευτής δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερος την βούλησή του. Επιπλέον μόνο η χούντα τόλμησε να αποκλείσει με τάνκς το κοινοβούλιο.
Δηλαδή ο αποκλεισμός ενός ολόκληρου λαού με το έτσι θέλω,από το δικαίωμα να μπορεί να εργάζεται, να σπουδάζει και να ζει με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, ισονομία και δικαιοσύνη, σε μια χειραφετημένη και μη κατεχόμενη χώρα, δεν αποτελεί αντιδημοκρατική συμπεριφορά;
Και για ποια ελεύθερη έκφραση της βούλησης των εκπροσώπων του λαού μιλάμε; Το πρωί στον Αυτιά άκουσα τον βουλευτή Θεσσαλονίκης του Πασοκ, Θωμάς Ρομπόπουλο, να ομολογεί πως πριν από ένα χρόνο ψήφισαν στο Κοινοβούλιο το 1ο μνημόνιο, χωρίς να γνωρίζουν το περιεχόμενό του. Το ψήφισαν απλά επειδή τους είπαν πως αν το καταψήφιζαν θα πτώχευε η χώρα.
Και τώρα ,λέει , τους καλούν να υπερψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο απλά γιατί τους λένε κάποιοι πως αλλιώς τον Ιούλιο δεν θα έχει το κράτος να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Και πάλι το περιεχόμενο δεν το γνωρίζουν. Οι συνεργάτες της εκπομπής του το έστειλαν με mail για να ενημερωθεί.
Αυτή τη φορά –ποιος ξέρει;- ο φόβος από την πίεση του λαού, ίσως τους αναγκάσει να απαιτήσουν –τουλάχιστον- να ενημερωθούν πρώτα και μετά να αποφασίσουν.
Άλλωστε η επί της ουσίας παράνομη – έτσι την χαρακτηρίζουν οι επιστήμονες- δανειακή σύμβαση που συνόδευε το αρχικό μνημόνιο, ουδέποτε πέρασε από τη Βουλή, αν και έπρεπε να κυρωθεί από τα 2/3 των εθνοπατέρων.
Αν αυτό δεν είναι παραβίαση του Συντάγματος της χώρας, τότε τι είναι;
…Και ως γνωστόν, η τήρηση του Συντάγματος –σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του, το πρώην 114 και νυν 120- επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Υστερόγραφο (2): Το τραγούδι του βίντεο που ακολουθεί έχει τίτλο «Οι πλατείες της οργής» και είναι αφιερωμένο σε όλους μας. Σε όλους τους πολίτες που δεν είναι μόνο αγανακτισμένοι, αλλά αποφασισμένοι να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.
Υ.Γ. (3). Οι συντελεστές:
Τραγούδι: Τα παιδιά από την Πάτρα και A des potes
Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος – Νικόλαος Αδέσποτος
Στίχοι: Αντώνης Πρέκας
Φωνητικά: Ξένια Γαργαλη – Κώστας Αγέρης
Κιθάρα: Νίκος Ζαμπάs
Σαξόφωνο-πιάνο: Λευτέρης Πουλιού
Μπάσο: Τάσος Ρούσσης
Drums – Κρουστά: Δρόσος Σκυλλάς
Ηχοληψία: Κώστας Παπαγερίδης
Studio: Χάριν ευφωνίας