Η ανακάλυψη, μπορεί να έγινε τυχαία. Κατά τον τρόπο, ας πούμε, που έγινε αυτή της πενικιλίνης από τον Φλέμινγκ. Μέσα από τη μούχλα.
Διότι οι προαναφερθέντες -άρα και ο λόγος τους- ανήκουν στην κατηγορία της τηλεοπτικής μούχλας. Τουλάχιστον κατά την κρατούσα αντίληψη της μαρκετίστικης αυθεντίας, με την αποθεωτική –πλην μηχανιστική και εκτός κοινωνικής πραγματικότητας- ειδωλολατρία των μετρήσεων τηλεθέασης.
Αντιθέτως, φρέσκο και λαχταριστό θέαμα θεωρείται, για παράδειγμα, ο «πρύτανης» του ιθαγενούς life style ή ο γυρολόγος ντελάλης της σεξουαλικής ιδιαιτερότητας και η δήθεν αντισυμβατική τους αυταρέσκεια. Ονόματα να μη γράψω. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
Διαβάστε διάλογο του πρώτου μέρα μεσημέρι με παρουσιάστρια πρωινού mou ,στο πλαίσιο αφιερώματος στη σύζυγό του. Γνωστή κι εκείνη:
Ερώτηση: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνει το πρωϊ.
Απάντηση: Πάει για κατούρημα.
Ερώτηση: …Και το τελευταίο που κάνει το βράδυ;
Απάντηση: Πάει πάλι για κατούρημα.
Ο δεύτερος, έγινε διακαναλικώς ανάρπαστος -κατά… σύμπτωση την παραμονή της παρουσίας του, στο παγερώς αδιάφορο Daily της Ευγενίας, σύζυγο Αδώνιδος- διατυπώνοντας την ρηξικέλευθη πρόταση, του χρόνου να εμφανιστεί στο Dancing, συνοδευόμενος από άντρα παρτενέρ. Στο βαθυστόχαστο και καυτό ερώτημα, αν μέχρι τότε η ελληνική κοινωνία θα είναι έτοιμη να ξεπεράσει την προκατάληψη και να δεχτεί κάτι τέτοιο απάντησε με το παρακάτω …επίκαιρο -λόγο ημερών- φιλοσοφικό ιδεολόγημα:
«Εδώ ο Άλλος, σε τρεις μέρες Αναστήθηκε»
Ο… Άλλος, δηλαδή, ίσα κι όμοια περίπτωση με… Εκείνον. Ισοβαρής ο στόχος τους.
Δυστυ-χέστα-τα, όμως, η… μούχλα περιορίζεται στα πολύ πρωϊνάδικα και δεν φτάνει μέχρι την κεντρική σκηνή της ενημέρωσης. Πάει να πει,μέχρι τα κεντρικά δελτία ειδήσεων.
Εκεί, εξακολουθούν να κυριαρχούν τα φερέφωνα του συστήματος που μας κουνούν το δάχτυλο, προκειμένου να αποδεχτούμε τα νυν και επερχόμενα δεινά μας ως αναγκαίο κακό, αναφωνούντες με συντετριμμένη μεταμέλεια ,το σωτήριο: Σφάξε με Αγά μου (δανειστή), σφάξε με να αγιάσω…
Εκεί εξακολουθούν να κυριαρχούν, οι μικροκομματικές κοκορομαχίες,από εκπροσώπους ενός φαληρημένου πολιτικού προσωπικού, για το ποιος φταίει πιο πολύ και φτάσαμε ως εδώ.
Ο καθηγητής Κώστας Μπέης αποκάλυψε πως από το ’89, από την εποχή της «Οικουμενικής κυβέρνησης» Ζολώτα, η εκτελεστική εξουσία συνειδητά πλήρωνε μισθούς και συντάξεις με δανεικά.
Αλλά, φαντάζομαι, ένεκα το διακομματικό πολιτικό κόστος και η διατήρηση της… ασφαλούς αλληλοομηρίας του πελατειακού κράτους, έκρυβε την αλήθεια κάτω από το χαλί.
…Και στο κάτω-κάτω ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, με το ένστικτο του τραγουδοποιού προσπάθησε –από την περίοδο του λεγομένου σκανδάλου Κοσκωτά και της περίφημης Κάθαρσης– να δώσει… τέλος στη διαμάχη περί του ποιός φταίει περισσότερο, μήπως και πάνε παρακάτω, μιλώντας για τα ουσιώδη.
Τραγουδούσε από τότε:
Τι θα πει δε φταίμε εμείς
τι θα πει πως φταίγαν οι άλλοι
τι θα πει πως φταίνε αυτοί
τι θα πει ρε σεις τι θα πει;
Θα πει πως φταίμε κι εμείς,
φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
φταίει κι ο Χατζηπετρής.
Τι θα πει μας τα 'παν αλλιώς
τι θα πει τα φάγαν οι άλλοι
τι θα πει πως φταίει ο χοντρός;
Φταίει κι ο χοντρός κι ο λιγνός.
Αν πάλι τους ικανοποιεί περισσότερο, μπορούμε να παραδεχτούμε πως δεν φταίει ούτε ο… Χατζηπετρής. Πως φταίει ο…Φούφοτος. Ο «κανένας», δηλαδή. Μπας και σταματήσουν το τροπάρι τους.
Κατά τα λοιπά, παρακολούθησα με ανάμικτα συναισθήματα την έκθεση ιδεών του πρωθυπουργού που μεταδόθηκε την περασμένη Παρασκευή, σχεδόν σε εθνικό δίκτυο.
Το καταχάρηκα που την έφερε σε όλους. Άλλα λέγαν οι τίτλοι τους και άλλα η μιλιά του. Ματαίως περίμεναν να… δικαιωθούν και να τον ακούσουν να αναγγέλλει τα «νέα οικονομικά μέτρα».
Μόνο η ΝΕΤ, ως…insider, γνώριζε τι ήθελε να πει ο ομιλών… ποιητής του μέλλοντός μας. Το ηθικόν του δίδαγμα, συνοψίζονταν στο ψευδεπίγραφο : «Οδικός χάρτης για την Ελλάδα της δημιουργίας».
Το ημερολόγιο έγραφε: 15 Απριλίου 2011. Ημέρα επετείου της βύθισης του Τιτανικού. 99 χρόνια πριν…
Τον άκουσα, να βεβαιώνει πως ό,τι γίνεται, γίνεται για να προχωρήσουμε από δω και μπρος «αυτόνομοι στα πόδια μας» και «να αλλάξουμε την Ελλάδα οριστικά» προς το καλύτερο.
Λίγο νωρίτερα ο Συνταγματολόγος Γιώργος Κασσιμάτης με επιστημονική τεκμηρίωση αποδείκνυε πως η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνησή του περιέχει τον όρο για «αμετάκλητη παραίτηση» της Ελλάδας από κάθε δικαίωμα επί της «καθολικής εθνικής περιουσίας» της. Ακόμη και της Πολιτιστικής κληρονομιάς της. Πως μέχρι να ξεχρεώσουμε δεν υφίσταταται η «Εθνική κυριαρχία» της. Ο, δε, φιλόσοφος Χρήστος Γιανναράς μιλούσε για το καθεστώς Κατοχής που βιώνουμε. Χειρότερο από εκείνο του ’40, γιατί τότε υπήρχε η προοπτική της απελευθέρωσης. Ενώ σήμερα, όχι.
Τον άκουσα –εξ αφορμής τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας προς τον ίδιο και τους υπουργούς του- να επαναλαμβάνει πως δεν θα ανεχτεί τη «βία και την ανομία».
Νωρίτερα, πάλι, ο μετριοπαθής Χρήστος Γιανναράς χαρακτήριζε «δείγμα υγείας» τις αντιδράσεις του κόσμου και ιδιαιτέρως των νέων ανθρώπων.
Μου ήρθαν στο μυαλό επίσης, οι εικόνες από την Κερατέα και τα λόγια του εκπροσώπου των Αστυνομικών που έκαναν μήνυση στην ΕΛ.ΑΣ. γιατί τους εκθέτει παρανόμως σε κινδύνους που δεν απορρέουν από τα υπηρεσιακά τους καθήκοντα, αλλά αφορούν τα παρεπόμενα μιας πολιτικής απόφασης.
Αυτά περί «βίας». Περί της «ανομίας» σκέφτηκα τον πορισματικό λόγο του προαναφερθέντα πολλάκις καθηγητή Γιώργου Κασσιμάτη. Βάσει της νομικής επιστήμης, το μνημόνιο καταστρατηγεί το Σύνταγμά μας και παραβιάζει ευθέως το Ευρωπαϊκό και Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο. Το δε κούρεμα της 13ης και της 14ης σύνταξης, για να περιοριστούμε σ΄ αυτές, συνιστά καταπάτηση βασικών Αρχών του Χάρτη των ανθρωπίνων ατομικών δικαιωμάτων.
Τον άκουσα, τέλος, να διατρανώνει πως το ζητούμενο δεν είναι να «αναδιαρθρώσουμε το χρέος της χώρας, αλλά να αναδιαρθρώσουμε τη χώρα»… Και σκέφτηκα πως τελικά αυτό που πρέπει να «αναδιαρθρώσουμε» σίγουρα είναι το χρέος μας απέναντι σ’ αυτή τη χώρα.
Μας την παρέδωσαν οι πρόγονοι ,με αίμα και θυσίες, ελεύθερη και κυρίαρχη και έχουμε ύψιστο χρέος να την παραδώσουμε ελεύθερη και κυρίαρχοι στους απογόνους μας.
Υστερόγραφο: Καλό ταξίδι στο Νίκο Παπάζογλου που απέδειξε με τη στάση ζωής του, πως η ελπίδα και η ανατροπή, κρύβεται στην… εκδίκη ση της γυφτιάς. Στην εκδίκηση των περιθωριοποιημένων από κάθε μορφή εξουσίας.
Υ.Γ.(2): Ως κατευόδιο, το «Αχ Ελλάδα σ΄αγαπώ». Αφιερωμένο σε κείνον και τον Μανόλη Ρασούλη που η ζωή και ο θάνατος τους «ένωσε» με τρόπο «μαγικό». Αφιερωμένο σε όλους μας και στην Πατρίδα της καρδιάς μας.
Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
μ' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι
Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ' άγια χώματα της
πόνος και χαρά
Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω.