Δηλαδή ,πως την έχετε δει Ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές μου ;Εραστές της ποιότητας και του «ουσιώδους» εννοώ,για να μη παρεξηγούμαι… Τι να κάνω κι εγώ ο απλοέλλην και απαράσημος τηλεθεατής; Ως τηλε- οδοιπόρος , να τραβώ για το τηλεοπτικόν Άγιον Ορος αναζητώντας τη σωτηρία της ψυχής και του πνεύματός μου στον…μικροοθονικό ασκητισμό;
Ή μήπως ,ένεκα η κρίση,να ταβλιαστούμε τ’ ανάσκελα στον καναπέ, μουτζώνοντας προς τον ουρανό της τοκογλυφικής παγκοσμιοποιημένης μιζέριας μας;… Και ως μοιραίοι και άβουλοι-που θάλεγε κι ο Βάρναλης-βρίζοντας και φτύνοντας, να κλαίμε για το κακό το ριζικό μας και τη ζωή που μας μισεί;
Nισάφι πια με τη σοβαροφάνεια…Νισάφι με τα τρομολαγνικά δήθεν δελτία ειδήσεων ,τις πτωχευτικολογικές αναλύσεις και τις εκφοβιστικές συζητήσεις δίκην πιστολιού στον κρόταφό μας, του στιλ : «τα λεφτά σου ή την (αξιοπρεπή) ζωή σου».Oπου στο δια ταύτα,πίσω από τις λέξεις κρύβεται πάντα το αναγκαίο και αναπόφευκτο που θα μπορούσε να συμπυκνώνεται στη φράση:’’σφάξε με τροϊκανέ αγά μου,σφάξε με ν’αγιάσω’’.Είναι η επίκληση του λεγόμενου μακροπρόθεσμου οφέλους.
Ορος πρακτικώς ανυπόστατος, όπως- προς το παρόν- η έννοια της Δευτέρας Παρουσίας.Καθότι οψέποτε προκύψει το πλήρωμα του χρόνου,υλοποίησης αυτού του ‘’μακροπρόθεσμου’’,όλοι μας θα έχουμε πεθάνει.
Ο γνωστός Στρος Καν,τυχαία είχε πει, αμέσως μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου,περί συναίνεσης του Ελληνικού λαού στις συνθήκες του περιβόητου μνημονίου..
Που καταντήσαμε οι μεταλλαγμένοι.Εγκλωβισμένοι σε μια φυλακή ανοχής,υπομένουμε τα πάνδεινα, ως φορείς μιας απεγνωσμένης προσδοκίας για ένα ανεπαίσχυντο και αίσιον τέλος .Για μια διέξοδο από το αδιέξοδο…
Γι’αυτό σας λέω ,Πάτυ και πάλι Πάτυ…Διότι όπως καταντήσαμε, καθόλου δεν θα με παραξένευε αν δεν επεδίωκαν κάποιοι να οργανώσουν ανάλογες…αυθόρμητες εκδηλώσεις θαυμασμού και ευγνωμοσύνης ,προς το πρόσωπο του προαναφερθέντος ηγέτου του ΔΝΤ.Προκειμένου να τον εξευμενίσουμε ,ακόμη περισσότερο και να μας δώσει ευχαρίστως την επόμενη δόση για την στήριξή μας,τη δανειακή.
Είδατε πως τον υποδέχτηκαν κάποιοι μεγαλόσχημοι . Όπως περίπου εκείνος ο αείμνηστος Έλλην πολιτικός,τον Αμερικανό Στρατηγό Βαν Φλιτ στην μετεμφυλιακή Ελλάδα ,λίγο πριν από την εκστρατεία στην Κορέα.Εντάξει,οι τωρινοί δεν αναφώνησαν κάτι αντίστοιχο του:’’Στρατηγέ,ιδού ο στρατός σας’’,όπως ο πρόγονος.
Γι’αυτός σας λέω,Πάτυ και πάλι Πάτυ…Το όνειδος με την περίπτωσή της δεν είναι το ντελίριο και ο χαμός γύρω από την επίσκεψή της…
Το όνειδος είναι πως κάποιοι, για να εξασφαλίσουν πρόσκληση και να την δούνε από κοντά, έβαλαν «μέσον» υπουργούς…Και το χειρότερο: Αυτοί έσπευσαν να μεσολαβήσουν…
Απόδειξη πως υπάρχει ακόμα «πελατεία» έτοιμη να ψωνίσει από τα πατροπαράδοτα παραμάγαζα της κομματοκρατίας και πρόθυμοι «μαγαζάτορες» να τους εξυπηρετήσουν.
Λες και δεν πέρασε μια μέρα από την προ μηνός,έμπρακτη-διά της αποχής- καταδίκη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών προς το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Λες και δεν έχουν καταλάβει την συμβολή της ρουσφετοκρατίας στην τωρινή μας κατάντια…Εκτός κι αν τόχουν καταλάβει και ως ευσυνείδητοι πατριώτες,με την επιμονή τους επιδιώκουν να πιάσουμε οριστικά πάτο,το ταχύτερο δυνατόν…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το βίντεο που ακολουθεί το αφιερώνω εξαιρετικά στον κορυφαίο συνευρωπαίο μας Ολι Ρεν ,ως μνημείον συμπαράστασης στο δράμα του,αφού αναγκάστηκε να κόψει την Κυριακάτικη μπάλα εξ αιτίας μας.
Το βίντεο καταγράφει το πιο…μακρύ χτύπημα πέναλτι στην τηλεοπτική ιστορία του ποδοσφαίρου.
Σημειολογικά παραπέμπει στην πολυπόθητη επιμήκυνση του χρέους μας , εκλιπαρώντας τον να πράξει τα δέοντα από την μεριά του ,ώστε να πειστεί το γνωστό διαιτητικό τρίο-κατά κόσμο τρόϊκα-και επιτέλους να σφυρίξει και η υπόθεση να λήξει.
Υ.Γ.2: Το αφιερώνω ωσαύτως και στην αφεντιά μας.
Ως εδώ η παράταση του φόβου και της αγωνίας,λες και είμαστε τερματοφύλακες πριν από το πέναλτι.
Ας σφυρίξουμε λήξη στην…επιμήκυνση της αδράνειάς.Μεγάλο το χρέος μας…