Eurovision: Το ζεϊμπέκικο που χάθηκε στη…μετάφραση και το ενοχικό σύνδρομο της νευρικής αγελάδας

Σε κάθε περίπτωση, οι νέοι άνθρωποι εκφράζουν-εξ ορισμού-την χαρά της ζωής, το κέφι και τη δίψα για δημιουργία. Την ελπίδα για ένα νικηφόρο μέλλον.

Πολύ περισσότερο σε καιρούς και συνθήκες όπως οι σημερινές που μοιάζουν σκοτεινές και αδιέξοδες.

Φως, χαρά, κέφι και ελπίδα θα έπρεπε να αποπνέει το χθεσινοβραδυνό θέαμα και να οδηγεί σε μια νικηφόρα προοπτική. Γιατί αυτό ποθεί η ψυχούλα μας με κάθε ευκαιρία .Εξ αφορμής ακόμη και μιας διοργάνωσης όπως η συγκεκριμένη. Εστω και αν τα εγχώρια ΜΜΕ-τα τελευταία χρόνια-διαθέτουν σ’αυτήν χρόνο αντιστρόφως ανάλογο , από εκείνο που πραγματικά της αναλογεί.

Γιατί δεν πιστεύω πως το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο μεγάλο,όσο θέλουμε να το παρουσιάζουμε στο μεγάλο μας τηλεοπτικό τσίρκο της εεικονικής πραγματικότητας.

Γι α τούτο-μεταξύ πολλών άλλων-θεωρώ ευεξήγητο και αναμενόμενο γεγονός τα χαμηλά νούμερα τηλεθέασης που σημείωσε το εν λόγω πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης.

Κατά τα λοιπά προσυπογράφω τα όσα αναρτήσαμε στο ZappIT λίγη ώρα μετά την λήξη της …σεμνής τελετής υπό τον τίτλο:Νικητής ο Λούκας σε μια θλιβερή βραδυά.

Ο Λούκας Γιώρκας με το χαμένο στην ελληνική μετάφραση ζεϊμπέκικο και το «Watch my dance» πήρε τελικά το εισιτήριο για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στα τελικά της Eurovision στο Ντίσελντορφ.

Σε μια βραδιά που προκαλούσε κατάθλιψη και την οποία, σε καμιά περίπτωση, δεν θα χαρακτήριζε κανείς λαμπερή, αφού αν μη τι άλλο θύμιζε τηλεόραση της δεκαετίας του 70, ο ελληνικός τελικός έμοιαζε μάλλον με μνημόσυνο παρά με γιορτή. Δικαιολογία δεν μπορεί να είναι οι δύσκολες ώρες που περνάμε, ούτε το χαμηλό budjet. Η ψυχή και η φαντασία δεν είναι θέμα κόστους…

Η παρουσίαση ήταν υποτονική, αμήχανη, εγκλωβισμένη σε καθωσπρέπει τσιτάτα και δημοσιοϋπαλληλίστικη διεκπεραίωση, κανένας παλμός, καμιά ζωντάνια. Ακόμα και η στιγμή της αναγγελίας του νικητή παρέπεμπε σε θλιβερό καθήκον, για να το ελαφρύνουμε, στην γνωστή ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου: «δεν ξέρω αν το προσέξατε, απόψε είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».

Οι euro-fan, άντρες στην πλειοψηφία τους και κατά τεκμήριο κολλημένοι με το θεσμό, απομονωμένοι στο αμφιθέατρο της λεωφόρου Κατεχάκη, όσες φορές η κάμερα συνδεόταν με αυτούς, θύμιζαν τσούρμο πανηγυριζόντων, βγαλμένοι από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 80, χωρίς καν τον ψεύτικο ενθουσιασμό που δίνει ο ανιματέρ στα στούντιο των talent show.

Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς -χωρίς άλλο- ήταν τα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου, σχεδόν στην έναρξη του -πέρασε και δεν ακούμπησε- show, ο οποίος με ευρηματικότατο τρόπο δημιούργησε ένα μουσικό παζλ από τα ρεφρέν των έξι διαγωνιζομένων τραγουδιών.

Μήπως τελικά να το ξανασκεφτεί η ΕΡΤ και να στείλει αυτό το κομμάτι να μας εκπροσωπήσει τον Μάιο στη Γερμανία; Άλλωστε, δεν θα είναι η πρώτη φορά,που ο ελληνικός τελικός θα κριθεί από τη δημόσια τηλεόραση ως μη γενόμενος.
Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε πολλά από τα επιμέρους.Σταματώ ,όμως, γιατί το κούρασα.

Υστερόγραφο: Ζήλεψα το Κυπριακό τραγούδι, με την γλυκιά του αθωότητα.Μακάρι να στελναμε και μεις κάτι αντίστοιχο κι ας πατώναμε.

Υ.Γ.(2):Από τα δικά μας, τα Ελλαδίτικα χάρηκα το «Χαμογέλα» των Τριημιτόνιο. Αδικήθηκε ,νομίζω,προτού καν φτάσει στο στούντιο της Κατεχάκη, ένεκα η πλύση εγκεφάλου των Μέσων υπέρ των δύο «διορισμένων» μονομάχων φαβόρι.