Αιμιλία Υψηλάντη: «Το μόνο που θυμάμαι είναι μια σύγχυση, μια βιασύνη να μπούμε στο αεροπλάνο να φύγουμε»
"Φτάνει κάποτε η στιγμή που μια πληγή ωριμάζει και θες να την ανοίξεις με το μαχαίρι και να δεις τι κρύβει".
Για τις αναμνήσεις της από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο μοιράζεται η Αιμιλία Υψηλάντη. Η σπουδαία ηθοποιός ανοίγει την καρδιά της στο ένθετο Β2 της εφημερίδας «Το Βήμα της Κυριακής» και στη δημοσιογράφο Ελένη Κωνσταντάτου, με αφορμή τον τρίτο κύκλο της σειράς Famagusta που κάνει πρεμιέρα στις 3/11 στο MEGA.
«Το καλοκαίρι του ’74 ήμασταν στην Κύπρο μαζί με τον Άγγελο Αντωνόπουλο και παίζαμε το έργο «Ταβάριτς». Το μόνο που θυμάμαι είναι μια σύγχυση και τη βιασύνη να μπούμε στο αεροπλάνο και να φύγουμε. Μετά την εισβολή πήγαινα πολύ συχνά στην Κύπρο, είχα μια διαρκή επικοινωνία», περιγράφει η Αιμιλία Υψηλάντη.
«Η δική μου γενιά, ξέρετε, έχει ζήσει το Κυπριακό από την εποχή που ήμουν μαθήτρια στο Γυμνάσιο και κατέβαινα στις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα για την ένωση. Υπάρχουν γεγονότα που έχουν σημαδέψει τη ζωή μας. Το μόνο κίνητρο για να μετέχω στη σειρά ήταν ότι επρόκειτο για μια πολύ καλή αφορμή για γενιές Ελλήνων, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα για τα γεγονότα αυτά, δεν ήξερα πάρα πολλά πράγματα», εξομολογείται η ηθοποιός.
«Έχω την εντύπωση ότι το Κυπριακό, όσο κι αν δεν θέλουμε να το ομολογήσουμε, είναι μια πληγή που τη φέρει κάθε Έλληνας μέσα του, μια αίσθηση ενοχική απέναντι στο τι συνέβη στην Κύπρο που υποβόσκει μέσα μας. Είναι ένα τραύμα που το φέρουν οι Έλληνες και πιστεύω όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Σας θυμίζω και το θέμα των αγνοουμένων, η μεγαλύτερη και πιο βαθιά πληγή στο Κυπριακό», επισημαίνει η Αιμιλία Υψηλάντη αμέσως μετά.
«Ξέρετε, φτάνει κάποτε η στιγμή που μια πληγή ωριμάζει και θες να την ανοίξεις με το μαχαίρι και να δεις τι κρύβει. Τα 50 χρόνια φαίνεται πως ήταν ένα ικανοποιητικό κάπως χρονικό όριο που μπόρεσαν να νιώσουν ότι είναι έτοιμοι να δουν κάποια πράγματα. […] Κανένας δεν θέλει να ξαναζήσει γεγονότα που τον έχουν πληγώσει, όταν είναι ακόμα πολύ νωπά. […] Είναι πολύ σημαντικό ότι αυτή η σειρά δεν ασχολήθηκε με την ιστορία ακριβώς αλλά έφερε τις προσωπικές μαρτυρίες στο φως», αναφέρει κλείνοντας η Αιμιλία Υψηλάντη.