Πέννυ Μπαλτατζή: «Η μητέρα μου γινόταν επιθετική, τρώγαμε ξύλο, είχε κάνει ακραία πράγματα»
«Ο αδελφός μου έφυγε από την ζωή όταν ήταν 23, δεν θέλω να το σκέφτομαι. Ποτέ δεν μπορείς να αποδεχτείς μια τέτοια κατάσταση», είπε η Πέννυ Μπαλτατζή.
Συνέντευξη στην εκπομπή «Mega Καλημέρα» και τον Δημήτρη Σιδηρόπουλο παραχώρησε η Πέννυ Μπαλτατζή. Η τραγουδίστρια μίλησε για την καψούρα που έχει ακόμα με τον σύζυγό της, τις προσπάθειες να αποκτήσει παιδιά, την απώλεια του αδερφού της, αλλά και την ψυχική ασθένεια της μητέρας της.
«Πριν παντρευτώ, δεν έκανα το πρώτο βήμα όταν κάποιος μου άρεσε, απλώς έδινα το πράσινο φως. Υπήρξα σε σχέση που εγώ έπρεπε να κάνω την πρώτη κίνηση, να τον κυνηγάω και να είμαι πιο ενεργητική στο σεξουαλικό κομμάτι. Ο σύζυγός μου δεν μου δείχνει ότι ζηλεύει, όταν το κάνει για λίγο εμένα μου αρέσει, είναι ωραίο. Είμαι καψούρα με τον σύζυγό μου πλέον σε ένα άλλο επίπεδο. Ο άντρας μου είναι ο μπαμπάς των παιδιών μου αλλά είναι και το γκομενάκι μου», είπε αρχικά η Πέννυ Μπαλτατζή.
Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην απόκτηση παιδιού, η Πέννυ Μπαλτατζή απάντησε: «Μετά τις αποβολές που βίωσα πέρασα κατάθλιψη, δεν ήταν εύκολο και σκέφτηκα να σταματήσω. Όταν έβλεπα ότι δυσκολεύομαι να κάνω παιδιά, έλεγα στον Χρήστο “τι θέλεις και κάθεσαι μαζί μου;”, μου είπε ότι θα είναι μαζί μου είτε κάνουμε παιδί είτε όχι. Όταν πέθανε η μαμά μου ηρέμησα πολύ, γιατί ελευθερώθηκε και έφυγε ένα βάρος. Δύο μήνες μετά τον θάνατο της μητέρας μου έμεινα έγκυος χωρίς καμία προσπάθεια και δεν το κατάλαβα. Μετά το πρώτο μου παιδί έχασα άλλο ένα μωράκι πολύ σύντομα, και μετά ήρθε στον κόσμο η μπέμπα μου».
Η Πέννυ Μπαλτατζή είπε επίσης: «Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια που η μητέρα μου ήταν ψυχικά ασθενής, κατάλαβα πως συμβαίνει κάτι περίεργο στο σπίτι μου. Η μητέρα μου φώναζε και έκλαιγε, δεν μπορούσε να προσαρμοστεί. Η μητέρα μου γινόταν επιθετική, τρώγαμε ξύλο. Έχει κάνει ακραία πράγματα. Ο αδελφός μου έφυγε από την ζωή όταν ήταν 23, δεν θέλω να το σκέφτομαι. Ποτέ δεν μπορείς να αποδεχτείς μια τέτοια κατάσταση. Ο αδελφός μου που έφυγε από την ζωή, ήταν ο καλύτερος μου φίλος και το καλύτερο δώρο που μου είχαν κάνει οι γονείς μου».