Κάτια Δανδουλάκη: «Είχα ενδοιασμούς για τη Λάμψη, μήπως ο κόσμος βαρεθεί να με βλέπει κάθε μέρα»

Συνέντευξη στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» και τον Αλέξη Μίχα έδωσε η Κάτια Δανδουλάκη. Η ηθοποιός μίλησε για την επιστροφή των Πανθέων, τον ενδοιασμό που είχε για τη Λάμψη, ενώ αποκάλυψε κι ένα περιστατικό από τον Παπαφλέσσα.

«Ξεπερνάω τις δυσκολίες με το χιούμορ, σατιρίζω τον εαυτό μου και μπορώ να τον δω τελείως αντικειμενικά. Όχι για να αποκτήσω κόμπλεξ, άλλα για να το φτιάξω. Παραξενεύτηκα με την πρόταση να συμμετέχω ξανά στους Πάνθεους. Ήξερα ότι δεν θα κάνω την Μάρμω λόγω ηλικίας, άλλα δεν θυμόμουν τους υπόλοιπους ρόλους. Όταν προβαλλόταν η σειρά δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος στον δρόμο. Ο κόσμος με είχε συνηθίσει ως το κάλο κορίτσι στους ρόλους και με ρωτούσε πως υποδυόμουν αυτόν τον ρολό που ερωτεύτηκα δυο άντρες», είπε αρχικά η Κάτια Δανδουλάκη

Η Κάτια Δανδουλάκη είπε στη συνέχεια: «Από τον Παπαφλέσσα θυμάμαι μία σκηνή με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ που οι ηθοποιοί έπρεπε να σηκωθούν μόλις φώναζε, άλλα τους είχε πάρει ο ύπνος. Η Λάμψη είναι από τις αγαπημένες μου δουλειές. Στην αρχή είχα ενδοιασμούς, μήπως ο κόσμος βαρεθεί να με βλέπει κάθε μέρα. Η απολυτή αντίθεση των γυρισμάτων τότε με τώρα είναι η οργάνωση των γυρισμάτων. Είχαμε χρόνο να μάθουμε τις σκηνές, είχαμε το καμαρίνι μας, τελειώναμε και είχαμε τη ζωή μας. Τώρα μόλις φτάνω στο πλατό ακούω “γρήγορα, πάμε”. Αυτό το κυνηγητό χρόνου μου πρόσθεσε άγχος και μου αφαίρεσε χαρά. Το να παίζω όμως στην τηλεόραση με βοηθούσε και στο θέατρο».

Η Κάτια Δανδουλάκη ανέφερε επίσης: «Το θέατρο έπρεπε να λειτουργήσει κανονικά στις απεργίες. Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο θα έπρεπε να κλείσει μία ιδιωτική επιχείρηση για ένα δημόσιο ζήτημα. Μπορεί να με εκνευρίσει πολύ η βαβούρα σε μία πρόβα. Δεν μπορώ τα αστειάκια, επειδή χάνομαι. Βάζω ωτοασπίδες και παρακολουθώ πότε σταματούν για να απαντήσω.

Μου έχουν τύχει ατέλειωτα ευτράπελα σε παραστάσεις. Έχω υιοθετήσει αυτό που λέει η Λαμπέτη, ότι “μην γελάσεις ποτέ κρυφά, γιατί θα νομίζουν ότι γελάς εναντίον τους”. Ο Μάριος Πλωρίτης είναι σαν χαλί μέσα μου, που συμφωνούμε και διαφωνούμε. Όταν έχω μία απορία είναι σαν να έχουμε ήδη κουβεντιάσει».