Θέατρο: Σεργιάνι σε δρόμους δύσβατους και… viva la muerte

Πρόταση εκλεκτή για το θέατρο σας έχω και σήμερα, εδώ στο Σεργιάνι του zappIT, η οποία μόλις ανέβηκε στη σκηνή του Βαφείου. Ο λόγος για το έργο του Γιάννη Παπάζογλου, «Viva la muerte» που αναλαμβάνει να στήσει στη σκηνή ο Τάσος Ράπτης με τον ίδιο και την Έλενα Πελαγία να ντύντονται τους δυο ήρωες της ιστορίας.

Ένας άγνωστος εισβάλλει στο διαμέρισμα μιας γυναίκας. Εκείνη δικαστής, συγκατοικεί με τη μητέρα της. Εκείνος κρεοπώλης. Με τη μορφή θεάτρου μέσα στο θέατρο παίζουν ένα παιχνίδι σκληρό. Ποιος θα ‘ναι ο νικητής: Ποιος ο χαμένος; Το μόνο σίγουρο είναι η κατάβαση στην προσωπική κόλαση του καθενός και η αναμέτρηση με τους εφιάλτες τους. Ενδοοικογενειακή βία. Σεξουαλική και σωματική κακοποίηση. Πυρπόληση ψυχών. Όλα κρυφά, για να μην πληγεί η δημόσια εικόνα της αγίας οικογένειας.

Ποιος γεννά αυτές τις συμπεριφορές; Επουλώνονται ποτέ τα τραύματα των θυμάτων; Ευθύνεται ο κοινωνικός περίγυρος; Η υποκρισία του; Η ανοχή του; Η βιαιότητα που εκδηλώνει καθημερινά; Οι βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις;

Αυτά είναι ορισμένα από το πλήθος των ερωτημάτων που διατρέχουν το έργο και επιλέγει να φέρει στο προσκήνιο ο Γιάννης Παπάζογλου. Μέσα από τη σκηνοθετική του προσέγγιση, ο Τάσος Ράπτης επιτυγχάνει μια καθαρή ανάγνωση της ιστορίας δίχως φλυαρίες και περιττά φτιασίδια. Φωτίζει ορθά τις λεπτές γραμμές και τις ισορροπίες που αντικατοπτρίζονται στην πυκνότητα του έργου ενώ εστιάζει την κάμερα στην ψυχοσύνθεση των ηρώων όσο και στα σκοτεινά χρώματα του κόσμου που τους περιβάλλει.

Στον ρόλο της Σοφίας βρίσκουμε επί σκηνής την Έλενα Πελαγία, η οποία και επωμίζεται το μεγαλύτερο βάρος μιας κουβαλάει ολάκερη την ιστορία. Ρωγμές, τραύματα και σκέψεις του παρελθόντος που στοιχειώνουν το παρόν έρχονται σε πρώτο πλάνο με την ηθοποιό να δείχνει να αναζητά με ερμηνευτικό πάθος κάθε πτυχή της ηρωίδας της. Η ορθή εναλλαγή συναισθημάτων και η διατήρηση σφιχτού ρυθμού, ασφαλώς, της χρεώνονται επιτυχώς. Στον ρόλο του μυστηριώδους εισβολέα της νύχτας, σαν Μίλτο, συναντάμε τον Τάσο Ράπτη που αποφεύγει να παρασυρθεί από τον διπλό του ρόλο (σκηνοθέτη – ηθοποιού) και προσφέρει μια ζωηρή ερμηνεία. Γοητεύει με την φυσικότητα στην έκφραση του ενώ συν-παίζει εξαίσια με την σκηνική του παρτενέρ ακούγοντας την σε κάθε της ανάσα και κίνηση.

Στο φόντο της σκηνής δεσπόζει ο πίνακας του Bacon, Painting 1946 για να παρελάσουν εμπρός του και εμπρός μας μια σειρά από ανεξιχνίαστες δολοφονίες αποκλήρων. Την υψηλής αισθητικής χορογραφία, εν μέσω ροής, υπογράφει η Βιβή Μπρακουμάτσου , την κίνηση η Κατερίνα Δρακοπούλου, τα κοστούμια η Μαργαρίτα Δοσούλα και τη βοήθεια στη σκηνοθεσία η Αγάπη Παπαθανασιάδου.

Συμπερασματικά, μια ολοκληρωμένη πρόταση με αποχρώσεις δικαστικού θρίλερ που θίγει δύσκολα κοινωνικά ζητήματα, φωτισμένα από καίριες ερμηνείες, η οποία θα προσφέρει τροφή για σκέψη και συζήτηση αν την συμπεριλάβετε προσεχώς στην ατζέντα θέασης σας.