Κωστής Μαραβέγιας: «Βίωσα ρατσισμό στην Ιταλία, ήμασταν πρόβλημα γι’ αυτούς»

Ο Κωστής Μαραβέγιας μίλησε στο «Πάμε Δανάη!» και τον Άρη Καβατζίκη για την δύσκολη ενηλικίωση στην επαρχία, τον ρατσισμό που βίωσε στην Ιταλία, τη θηλυκή του πλευρά και τους μάτσο άντρες, τη γυναίκα της ζωής του και την αγάπη του για τα ζώα.

«Η “Ξεχασμένη Ενηλικίωση” είναι φύσει αισιόδοξο τραγούδι, αφού είμαστε ακόμη εδώ με αυτούς που αγαπάμε, εν ζωή και καλά, άλλα με μία νοσταλγική διάθεση. Tο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Μαρτίου θα έχει μεγάλη αλλαγή από τον προηγούμενο ήχο μου. Tο υλικό του βιντεοκλίπ το ψηφιοποίησα εγώ ο ίδιος, θυμόμουν τις καταστάσεις και τα στιγμιότυπα, δάκρυσα που είδα ανθρώπους που δεν έχω πια στη ζωή μου. Είδα μία αθωότητα και μία νεανική ορμή που δεν έχω πια, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου», ανέφερε αρχικά ο Κωστής Μαραβέγιας.

Για τους γονείς του, ο Κωστής Μαραβέγιας είπε: «Μπορώ να σταματήσω το χρόνο κι εσένα που σε αγαπάω και σε θαυμάζω να μπορώ να σε έχω και να ζούμε μαζί για όσο περισσότερο γίνεται; Όλοι αυτό θέλουμε. O μπαμπάς μου είναι ιδιοκτήτης νταλικών και έχω πάει πολλές φορές στην Ηγουμενίτσα με κάποιον οδηγό του, που ένιωθε αμήχανα με έμενα συνοδηγό. Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια και μεταφράστρια αγγλικών και ήταν ερωτευμένοι με τον μπαμπά από το σχολείο ακόμη, ήταν 19 εκείνος και 16 εκείνη».

Για τα παιδικά του χρόνια, ο Κωστής Μαραβέγιας ανέφερε: «Η ελληνική επαρχία δεν συμβάδιζε με τον υπόλοιπο κόσμο, δεν υπήρχε το ίντερνετ και εγώ στο Αγρίνιο ήμουν ένα παιδί, που έκανα γαλλικά και πιάνο. Υπήρχε μία διάχυτη αίσθηση ότι τα αγόρια δεν πάνε για πιάνο, είχα και μακριά μαλλιά και δεν ήταν εύκολο, υπήρχαν στιγμές που δεν πέρασα καλά. Στις μικρές ηλικίες είναι πολύ δύσκολο να ακούς σχόλια, και στο δρόμο άκουγα σχόλια, πήγαινα στο φροντιστήριο και άκουγα πράγματα, βούλωνα τα αυτιά μου. Έβαζα Doors και Τζιμ Μόρισον στο walkman και έπαιρνα δύναμη. Έγραφα ποιήματα και φαντασιωνόμουν ότι μία μέρα θα γίνω Τζιμ Μόρισον».

Ο Κωστής Μαραβέγιας είπε για την περίοδο που σπούδαζε στην Ιταλία: «Ως Έλληνες που πήγαμε στην Ιταλία για σπουδές ήμασταν πρόβλημα γι’ αυτούς, ήταν πολύ περίεργο που μας έβλεπαν να κάνουμε ουρά για την άδεια παραμονής. Θυμάμαι στο σούπερ μάρκετ τον πρώτο καιρό μιλούσα σπαστά ιταλικά και μία κυρία μου είπε “να πάτε στα σπίτια σας”, βίωσα για πρώτη φορά ένα περιστατικό ρατσισμού. Από μικρός είχα μία ροπή στα πολύχρωμα και στα ζωντανά χρώματα, έχω πουκάμισα που αγόρασα στα 16-17 στην Ιταλία, για τα οποία ντρέπομαι για μένα».

Για την Τόνια Σωτηροπούλου, ο Κωστής Μαραβέγιας είπε: «Κάνω πλάκες ειδικά όταν υπάρχει υπερβολική ησυχία για να υπάρξει μία δόνηση, η σύντροφος μου είναι χαρούμενη με τις πλάκες αν και μου λέει, “ρε Κωστή, πάλι;”. Η Τόνια έχει χιούμορ, άλλα εγώ θα σκαρφιστώ πράγματα, που δεν μπορώ να πω, και έτσι δημιουργούνται αποθεωτικές καταστάσεις. Δεν ήμουν ο μάτσο τύπος και τα κορίτσια που με ενδιέφεραν, συνήθως προτιμούσαν άλλα αγόρια. Στην πορεία ανακάλυψα πως πάρα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στη θηλυκή πλευρά του ατόμου, είναι μία πλευρά πιο εκλεπτυσμένη και πιο “ευαίσθητη”.

Η γυναίκα της ζωής μου είναι προφανώς η σύζυγος μου, η μητέρα μου είναι ο άνθρωπος της ζωής μου, εκείνη που μου έφερε το δώρο της ζωής. Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε με την Τόνια ξεκινήσαμε τα ταξίδια, “έχεις λεφτά τώρα;”, “έχω λεφτά τώρα!”, “πάμε να τα φάμε!”. Την πρώτη φορά που είδα τη σκυλίτσα της Τόνιας, τη Στέλλα, είπα θα με φάει, άλλα με συμπάθησε και την αγαπάω πάρα πολύ. Αγαπούσα ήδη τα ζώα, άλλα η σύντροφος μου με ενέπνευσε πάρα πολύ, ώστε να νιώσω βαθιά αγάπη. Το μεγαλύτερό μου άγχος είναι όταν φεύγουμε με τη σύζυγο μου εκδρομή, σε κάθε στροφή σταματάμε για τα αδέσποτα ζωάκια. Στο πορτ μπαγκάζ μας έχουμε πέντε κιλά τροφής για σκύλους και γάτες».

Ο Κωστής Μαραβέγιας αναφέρθηκε στα κόμπλεξ και στην ομοφοβία: «Τη θηλυκή πλευρά την έχουμε όλοι, άλλα κάποιοι την πνίγουμε γιατί θεωρούμε ότι στερεοτυπικά πρέπει να είμαστε πιο αρσενικά. Εκεί γεννιούνται τα προβλήματα, τα κόμπλεξ, οι αποκλεισμοί και η ομοφοβία, γι’ αυτό θεωρώ ότι η πιο ενδιαφέρουσα πλευρά του κόσμου είναι η θηλυκή».

Ο Κωστής Μαραβέγιας τοποθετήθηκε σχετικά με την αυτοάνοση ασθένεια που πάσχει: «Η λεύκη μου παρουσιάστηκε πριν 20 χρόνια, όλοι οι άνθρωποι κουβαλάνε ένα σταυρό, κάτι που φαίνεται ή δεν φαίνεται, μία ανάμνηση, ένα βίαιο περιστατικό. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι η λεύκη είναι πρόβλημα και μάλιστα ορίστε, έφτασα σε ένα σημείο που ποιός το περίμενε, είμαι με την Τόνια Σωτηροπούλου!».