Θέατρο: Σεργιάνι με την Φελίτσε και την Λίλυ σε ρυθμούς ρούμπας εν μέσω βομβαρδισμών

Δεν νομίζω πως υπάρχει ωραιότερος συνοδοιπόρος από το θέατρο στις γιορτινές αυτές ημέρες, αγαπητοί μου φίλοι, πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για καλό θέατρο και εκλεκτές παραστάσεις. Μια τέτοια άλλωστε έρχομαι σήμερα εδώ, μέσα από το Σεργιάνι του zappIT, να σας συστήσω με θέρμη. Ο λόγος για το έργο «Φελίτσε και Λίλυ» της Ελένης Καρασαβίδου που επαναλαμβάνεται, έπειτα από τον πρώτο του επιτυχημένο – προ Covid – κύκλο, στον φιλόξενο Πολυχώρο Vault στην καρδιά του Βοτανικού.

Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου αναλαμβάνει να στήσει επί σκηνής με έμπνευση και βαθιά αγάπη την λεπτό προς λεπτό… αγάπη που γεννιέται και προσπαθεί να ανθίσει ανάμεσα στις δυο ηρωίδες που «ντύνονται» η Δήμητρα Βαμβακάρη και η Έλενα Τυρέα στις αρχές του ’40 στο Βερολίνο. Πλάι τους στέκει, ως φαινομενικά αναγνώστρια της ερωτικής αλλολογραφίας των δύο μα και παρατηρήτρια της ίδιας της ζωής της, η Δήμητρα Σύρου.

Πρόκειται για την ιστορία δυο γυναίκων των οποίων οι ζωές συναντιούνται απρόσμενα μα τόσο ορθά χρονικά και για τις δυο. Η μία είναι Εβραία, αγαπά την φωτογραφία και τον χορό ενώ η άλλη είναι Γερμανίδα, παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί με τον οποίο και έχουν αποκτήσει τέσσερα αγόρια. Σ’ ένα Βερολίνο, λοιπόν, όπου έξω έπεφταν οι βόμβες βροχή το 1942 και μέσα οι άνθρωποι χόρευαν και ερωτεύονταν απελπισμένα, οι δυο γυναίκες επιλέγουν να τολμήσουν να ακολουθήσουν το μονοπάτι μιας σπουδαίας αγάπης.

Άλλωστε «οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα». Μια αγάπη που μέτρησε 18 μήνες, καθώς τόσους απαριθμεί η Λίλυ, οι οποίοι όμως έμελλε να είναι όλη της η ζωή για να ακολουθήσει η αέναη προσπάθεια κατανόησης ενός τεράστιου και αναπάντητου «γιατί».

Συναίσθημα, αλήθεια, πάθος μα και τραύματα της Ιστορίας θέτει σε πρώτο πλάνο και φωτιζει έξοχα μέσα από τη σκηνοθετική της προσέγγιση η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου σε μια από τις πιο λεπτών χρωμάτων δουλειές που έχει υπογράψει η ίδια τα τελευταία χρόνια. Μια ολοκληρωμένη ματιά και κατεύθυνση της ιστορίας εξ αρχής όπου δίχως φτιασίδια “παίρνει” από το χέρι τον θεατή στον ευαίσθητο αυτό σκηνικό χορό. Σημαντικότατο όπλο της σκηνοθέτιδας, ασφαλώς, είναι η ερμηνευτική της ομάδα την οποία διακρίνει η ομοιογένεια, η ισορροπία και η κοινή διάθεση για “βουτιά” εις βάθος στον πυρήνα του έργου.

Μπροστάρισσα της ιστορίας είναι η Δήμητρα Σύρου, η οποία κρατάει τον διπλό ρόλο της αφηγήτριας αλλά και της “άχρονης” (στο τώρα και το χθες) Λίλυς. Η ηθοποιός κατορθώνει να διατηρήσει την απόλυτη σταθερότητα στο μέτρο που ακολουθεί, σαν ίσο σε μελωδία βυζαντινής μουσικής, σε κάθε στιγμή της εξιστόρισης της ιστορίας είτε αυτή προέρχεται από την ίδια είτε από τις δύο συμπαίκτριες της. Η Δήμητρα Βαμβακάρη, σαν Λίλυ, γοητεύει με την δουλεμένη προσέγγιση στις ευαίσθητες πτυχές της ηρωίδας της και τον χρωματισμό έκφρασης στην σταδιακή συναισθηματική, κοινωνική και πολιτική της ωριμότητα. Επίτευγμα μεγάλο, δε, η δημιουργία και ανάπτυξη μιας ζηλευτής χημείας με την σκηνική της παρτενέρ. Έχοντας εκφράσει πολλάκις την εκτίμηση στο ταλέντο της, τόσο στο ραδιοφωνικό όσο και στο γραπτό Σεργιάνι, η Έλενα Τυρέα έρχεται εκ νέου να με ενθουσιάσει σε αυτή την πολύ δουλεμένη της στιγμή. Λάτρης του μέτρου και της συνέπειας, με σιγουριά σκηνική και εμφανή εμπειρία, η ηθοποιός δεν αγκαλιάζει τις ερμηνευτικές της ευκολίες και παρουσιάζει μια μυστηριώδη και ερωτεύσιμη Φελίτσε… πολλών καλλτεχνικών καρατίων!

Ειδική μνεία, τέλος, θα ήθελα να κάνω στα υψηλής αισθητικής σκηνικά και κοστούμια που υπογράφει η Αγγελίνα Παγώνη, τους ρομαντισμούς φωτισμούς της Χριστίνας Φυλακτοπούλου και το ηχητικό πλαίσιο το οποίο δημιούργησε η Μαρία Βουμβάκη.

Μια έξοχη «παράσταση αγάπης, μνήμης, ενοχής», όπως υπογραμμίζει η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου στο σκηνοθετικό της σημείωμα, η οποία αξίζει δίχως αμφιβολία κατ’ εμέ μια θέση στις επόμενες θεατρικές σας εξορμήσεις!