Συγκινεί ο Παναγιώτης Γιαννάκης: «Την Παρασκευή κάναμε την κηδεία και το Σάββατο πήγα κι έπαιξα για εκείνον»
"Οι γονείς μου δεν ήθελα να έρχονται στο γήπεδο. Ερχόντουσαν κρυφά κι έβλεπαν από την πόρτα στο τέλος κάποια στιγμιότυπα" εξομολογείται ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
Καλεσμένος στην εκπομπή Τετ-α-Τετ του Τάσου Τρύφωνος ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο κορυφαίος παίκτης και προπονητής του μπάσκετ μίλησε για τα παιδικά του χρόνια στη Νίκαια, τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό αλλά και τον πρόωρο χαμό του πατέρα του, Δημήτρη, σε ηλικία μόλις 55 ετών.
«Ήμασταν 5 αδέλφια, όλοι αγόρια. Εγώ ήμουν ο πιο μικρός, ο Βενιαμίν, το χαϊδεμένο παιδί. Ήμουν μαχητικός, άτακτος. Δε θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια με στέρηση. Σίγουρα δεν ξεχνάω ότι είχε υγρασία στο σπίτι, έτρεχε όταν έβρεχε, ή ότι κοιμόμασταν όλοι μαζί με τα αδέλφια μου και οι γονείς μου στο δωμάτιο που είχαμε για να τρώμε» αναφέρει για την παιδική του ηλικία ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
«Μπορεί να μην έκανα πάρτι στο σπίτι μου αλλά είχαμε ωραία παρέα» σημειώνει.
«Είχα την ατυχία να χάσω τον πατέρα μου, όταν ήμουν μικρός. Η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνον είναι, όταν ήταν να παίξουμε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ως Ιωνικός Νίκαιας, να μου λέει: τι θα κάνουμε Παναγιώτη το Σάββατο; Εγώ πάντα ως αισιόδοξο παιδί του έλεγα ότι θα κερδίσουμε. Για κακή μου τύχη τον έχασα μέσα στη βδομάδα, την Τετάρτη. Την Παρασκευή κάναμε την κηδεία και το Σάββατο πήγα κι έπαιξα για εκείνον, γιατί ήξερα πόσο ήθελε να δει αυτό το ματς» εξομολογείται ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
«Στην αρχή οι γονείς μου δεν ήθελαν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Εκείνη την εποχή όλοι είχαν στο μυαλό τους ως αθλητισμό το ποδόσφαιρο. Δεν ήθελα να έρχονται στο γήπεδο. Ερχόντουσαν κρυφά κι έβλεπαν από την πόρτα στο τέλος του παιχνιδιού κάποια στιγμιότυπα. Δεν ήθελα να ανησυχούν και να αισθάνονται άβολα» εξομολογείται ο πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής.