Κάρμεν Ρουγγέρη για Επίδαυρο: «Τι πάει να πει πειραματισμός; Τσιγάρα επί σκηνής και όλες αυτές οι βλακείες»

Η Κάρμεν Ρουγγέρη, σε συνέντευξη που δίνει στο περιοδικό ΛΟΙΠΟΝ και τη Νάνσυ Νικολαιδου, αναφέρεται και στο θέατρο της Επιδαύρου. Η αξιόλογη ηθοποιός εκφράζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια την άποψή της για τους πειραματισμούς στα αρχαία έργα που βλέπουμε αρκετές φορές στην Επίδαυρο.

Τι κάνει την Επίδαυρο ένα από τα πιο ξεχωριστά και περιώνυμα θέατρα στον πλανήτη;

Για μένα η Επίδαυρος είναι το ωραιότερο θέατρο του κόσμου! Έχω πατήσει το ιερό χώμα της Επιδαύρου πάρα πολλές φορές, την έχω «φάει με το κουτάλι», πώς το λένε; Και νιώθω πως είμαι ευλογημένη. Μάλιστα τότε που ξεκίνησα εγώ, δεν έμπαινε όποιος να ‘ναι στην Επίδαυρο, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρεθείς μέσα σ’ αυτήν. Τότε ήταν άλλα τα κριτήρια… Έπρεπε να έχεις συγκεκριμένο ύψος, να μπορείς να χορεύεις καλά, να τραγουδάς, δεν έφτανε μόνο να παίζεις… Σε ό,τι με αφορά, λοιπόν, έπαιξα πάρα πολλές φορές στην Επίδαυρο, γιατί ήμουν στο Εθνικό και μάλιστα όντας κορυφαία στον Χορό. Και νιώθω ευλογία για όλο αυτό τον πλούτο που πήρα. Ναι, η Επίδαυρος είναι ξακουστή σε όλο τον πλανήτη, γιατί έχει μία μυσταγωγία. Γιατί νιώθεις ένα ρίγος να σε διαπερνά, ακόμα κι όταν είσαι θεατής, ακούγοντας αυτά τα τόσο σοφά λόγια των αρχαίων μας έργων και φυσικά μέσα σε αυτό το θέατρο, μέσα σε αυτή την κατανυκτική θα τολμούσα να πω ατμόσφαιρα.

Είναι εφικτό να γίνονται μοντερνισμοί στην αρχαία τραγωδία ή αγγίζει οποιαδήποτε προσπάθεια πειραματισμού της τα όρια της βεβήλωσης;

Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτους τους πειραματισμούς! Δεν είναι όλα τα έργα για πειραματισμούς, ούτε όλοι οι χώροι ίδιοι. Πρέπει να υπάρχει απόλυτος σεβασμός στους αρχαίους. Υπάρχουν άλλα θέατρα και άλλα έργα για να κάνουμε πειραματισμούς. Τι πάει να πει πειραματισμός; Οι επιπόλαιες μεταφράσεις, τα… τσιγάρα επί σκηνής και όλες αυτές οι βλακείες; Πρέπει το έργο να ανεβαίνει ανέγγιχτο, καθαρό για να μπορείς να παρακολουθείς αναπόσπαστος τον λόγο των αρχαίων χωρίς να σου τραβούν πάνω στη σκηνή την προσοχή πράγματα που είναι… αστεία! Ακριβώς το ίδιο δε, πιστεύω και για την όπερα. Δεν μπορώ να δω την «Τραβιάτα» με… μίνι φουστάνι, δεν με αφορά! Αυτά τα έργα έχουν γεννηθεί για να είναι κλασικά!