Η Ντορέττα Παπαδημητρίου εξηγεί γιατί «στις Roomies δεν είναι τίποτα προσχεδιασμένο»

Με αφορμή την εκπομπή Roomies στο MEGA, η Ντορέττα Παπαδημητρίου παραχώρησε συνέντευξη στο Plan be και τη δημοσιογράφο Μαρία Λυσάνδρου όπου μίλησε για όλα. Πως αντιμετωπίζει η ίδια τον ρόλο του δημοσιογράφου όταν, αντί να δίνει συνέντευξη, παίρνει η ίδια στην εκπομπή της;

Κάποια στιγμή, χρειάζεται στην εκπομπή να μπείτε κι εσείς λίγο στη θέση του δημοσιογράφου. Τι γίνεται όταν εσείς ρωτάτε πράγματα και ο απέναντι απλά δεν «ανταποκρίνεται»;

Κοίτα, στις Roomies δεν είναι τίποτα προσχεδιασμένο. Έρχεται ο καλεσμένος, κάθεται και αρχίζουμε να κάνουμε μια κουβέντα πηγαίνοντας όπως πηγαίνει η ροή. Είναι πιο παρεϊστικο το κλίμα, για αυτό και οι καλεσμένοι είναι εξαρχής πιο χαλαροί και ευδιάθετοι. Δεν είναι ο στόχος μας στις συνεντεύξεις να «βγάλουμε την είδηση», να βγάλουμε το «κίτρινο»… γι’ αυτό και δεν υπάρχει κανένα τέτοιο άγχος. Αλλά επειδή εγώ έχω κάνει συνεντεύξεις σε προηγούμενες εκπομπές, νομίζω ότι πάντα τις κουβέντες τις άφηνα να πηγαίνουν ανάλογα με το πως έβλεπα τον καλεσμένο. Και πάντα παρακολουθούσα με ενδιαφέρον. Γιατί κι εγώ έχω βρεθεί στη θέση του συνεντευξιαζόμενου, απέναντι σε δημοσιογράφους που μου έκαναν ερωτήσεις και, ενώ εγώ μιλούσα, εκείνοι κοιτούσαν κάτι άλλο, έβλεπαν το κινητό… αυτό είναι άσχημο. Εμένα στις συνεντεύξεις που έκανα, πραγματικά με ένοιαζε να ακούσω τι μου έλεγε ο άλλος. Και δεν είχα ποτέ και το άγχος να κάνω όλες τις ερωτήσεις που είχα γραμμένες. Αν ο καλεσμένος μου έλεγε κάτι που «μας πήγαινε αλλού», που όμως είχε ενδιαφέρον, πηγαίναμε!

Αυτό είναι μεγάλο προσόν. Και δεν το βρίσκεις σε όλους, ακόμα κι αν είναι αμιγώς δημοσιογράφοι…

Ξέρεις τι; Ίσως επειδή εμένα δεν είναι η δουλειά μου, είμαι και λίγο πιο «ανοικτή» στο κομμάτι της κουβέντας – το κάνω ενστικτωδώς, δεν το έχω σπουδάσει. Και άμα ο άλλος νιώσει καλά και θελήσει να πει και κάτι παραπάνω, τέλεια! Αν όχι, δεν θα τον φέρω σε δύσκολη θέση.

Ξέρεις τι σκέφτομαι… έχουν πει διάφοροι κατά καιρούς «ορίστε, αναλαμβάνουν εκπομπές άνθρωποι που δεν είναι η δουλειά τους, κάνοντας τους δημοσιογράφους και στερούν τις θέσεις από άλλους». Πως το σχολιάζεις εσύ αυτό;

Εγώ θεωρώ ότι, αν κάποιος μπορεί να κάνει κάτι και δουλεύει πολύ γι’ αυτό, έχει το δικαίωμα να δοκιμαστεί. Τώρα, το πόσο θα κρατήσει αυτό το «να δοκιμαστεί», έχει να κάνει και με τη δουλειά, και με το αποτέλεσμα αλλά και με την ανταπόκριση του κόσμου. Γιατί, στην τελική, ο κόσμος επιλέγει ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει.

Ρωτάω γιατί αυτό συμβαίνει και στον δικό σας κλάδο. Υπάρχει το φαινόμενο να ασχολούνται με την υποκριτική άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση…

Εγώ δεν έχω θέμα ούτε με το να δοκιμάζονται οι ηθοποιοί στην παρουσίαση, αλλά ούτε και με το να δοκιμάζονται στην υποκριτική άνθρωποι που δεν είναι ηθοποιοί. Υπάρχουν ταλέντα στην υποκριτική που ανακαλύπτονται κυριολεκτικά από το πουθενά, χωρίς να έχουν πάει σε καμία σχολή. Είμαι υπέρ του αν κάποιος μπορεί, να το κάνει! Κι αν κάποιος δουλεύει όπως πρέπει και ο κόσμος τον κρατήσει εκεί, ας μείνει! Δεν έχω τέτοια στεγανά, και θα ήταν και ανόητο να τα έχω μιας κι εγώ είμαι μια ηθοποιός που μπήκε στον χώρο της παρουσίασης, η οποία θεωρητικά δεν είναι «το χωράφι μου».