Η Ελένη Μενεγάκη πίσω από τις απαντήσεις της Αλίκης Βουγιουκλάκη…

Με την Ελένη Μενεγάκη να βρίσκεται στο επίκεντρο του τηλεοπτικού ρεπορτάζ τις τελευταίες μέρες κι ενώ δεν έχει δώσει καμία απάντηση άμεσα, η παρουσιάστρια δεν χάνει την ευκαιρία να βρίσκει έμμεσους τρόπους να πει αυτά που θέλει. Το μεσημέρι της Δευτέρας, εντύπωση προκάλεσε σε πολλούς, το γεγονός ότι η Ελένη Μενεγάκη διάβασε μεγάλα αποσπάσματα από μία συγκεκριμένη συνέντευξη που είχε δώσει η Αλίκη Βουγιουκλάκη στην Όλγα Μπακομάρου στο περιοδικό Γυναίκα. Η συνέντευξη περιέχεται στο βιβλίο της «Ωσεί παρών» και δημοσιεύεται στη lifo.gr.

Η Ελένη Μενεγάκη ασχολήθηκε με τη συνέντευξη περίπου 15 λεπτά, διαβάζοντας χαρακτηριστικά αποσπάσματα και σχολιάζοντας αναλόγως…

Γιατί ενοχλείσαι όταν σε αποκαλούν φαινόμενο;
Γιατί δεν είμαι.

Είσαι. Από πλευράς δημοτικότητας κι από πλευράς διάρκειας αυτής της δημοτικότητας. Καμία άλλη…
Ξέρεις τι θα μπορούσα να σου πω, με όλο μου το θράσος πια, γιατί αρκετά έχω κάνει το καλό κορίτσι; Καμία άλλη δεν έχει και τη δική μου δυνατότητα, για να μη χρησιμοποιήσω την ιερή λέξη ταλέντο.

Μήπως μπορείς να μου αναλύσεις την «ιερή» αυτή λέξη;
Είναι η συνισταμένη πολλών πραγμάτων. Η εργατικότητα, η αγάπη και η αφοσίωση στη δουλειά, η πίστη, οι στόχοι, η εξωτερική εμφάνιση, και είναι και το θείο χάρισμα που λέγεται «γκελ», ακτινοβολία. Ε, όλα αυτά εγώ τα έχω. Και θα παίξω και αρχαία τραγωδία. Θα το κάνω, να ξέρεις. Είμαι πολύ πεισματάρα εγώ.

Μα υπάρχουν πολλοί που δεν αμφισβητούν το ταλέντο σου.
Ξέρω τι με φτήνηνε εμένα. Ο κινηματογράφος. Φυσικά, αυτό δεν θα γινόταν αν είχα σκηνοθέτη τον Μπέργκμαν ή τον Αντονιόνι. Αλλά ξέρεις κάτι; Αν αύριο πέθαινα, θα συνέβαινε ό,τι και με την Μέριλιν Μονρόε στην Αμερική. Ενώ όλοι την περιφρονούσαν και την θεωρούσαν κατώτερο προϊόν, μόλις πέθανε, ενώσαν κομμάτια απ’ τις ταινίες της και είπαν «κοιτάξτε τι μεγάλο φαινόμενο και τι σπουδαία ηθοποιός που ήταν».

Σε αυτό το σημείο είπε η Ελένη Μενεγάκη: «Έχει φύγει περίπου 25 χρόνια και για μας όλους είναι σαν να μην έχει φύγει. Μιλάμε για την Αλίκη σαν να είναι εδώ. Βλέπουμε τις ταινίες της σαν να μην έχει βγει κάτι άλλο, ενώ ο χρόνος περνάει και τα πρόσωπα βγαίνουν, αλλά η Αλίκη είναι πάντα η Αλίκη».

Είκοσι ολόκληρα χρόνια, είχες όλον τον καιρό και, από ένα σημείο και μετά, και όλες τις δυνατότητες να λυτρωθείς με τον τρόπο που το εννοείς.
Δεν τόλμησα να το κάνω. Γιατί δεν μπορούσα από τη μια μεριά να είμαι τοποθετημένη στην κορυφή του σταρ-σύστεμ, κι από την άλλη να πείθω τον κόσμο ότι είμαι γεννημένη για τους μεγάλους ρόλους. Όπως και είμαι, όπως και θα το αποδείξω ότι είμαι!

Τον δρόμο του σταρ-σύστεμ τον διάλεξες, νομίζω, μόνη σου. Γιατί, λοιπόν, παραπονιέσαι;
Ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός κι αυτό είναι θέμα ζωής για μένα. Δεν έγινα ηθοποιός για να γίνω σταρ. Αυτό ήρθε και καλώς ήρθε, δεν με πειράζει κι ούτε το αρνιέμαι. Από τις πρώτες μου ταινίες είχα μεγάλη απήχηση, έτσι μπήκα σ’ αυτό το δρόμο.

Μετανιώνεις καμιά φορά για τις ταινίες που έχεις κάνει; Άνθρωπος συγκροτημένος σαν κι εμένα, άνθρωπος που ξέρει πού βαδίζει, άνθρωπος που τα έχει τετρακόσια, μπορεί να μετανιώσει για πράγματα που έχει κάνει;
Είμαι περήφανη για τις ταινίες μου, οι οποίες μπορεί να μην ήταν μεγαλόπνοες, είχαν όμως σοβαρότητα και συνέπεια. Κι αν θες να ξέρεις ακόμα, ήμουν εγώ αυτή που συμφιλίωσε το κοινό με τον ελληνικό κινηματογράφο, που έκανε το κοινό να αγαπήσει τους Έλληνες ηθοποιούς, που ανέβασε το κασέ των Ελλήνων ηθοποιών. Πάντως, εγώ δεν είμαι κι η πιο κερδισμένη οικονομικά απ’ αυτή τη δουλειά, ούτε έγινα τόσο πολύ πλούσια. Υπάρχουν, βέβαια, εκατό τρόποι για να λύσει κανείς τα οικονομικά του προβλήματα, δεν τους χρησιμοποίησα, γιατί δεν με ενδιαφέρει τόσο το χρήμα.

Σαν ποιοι τρόποι, δηλαδή;
Για μια γυναίκα της προβολής και της θέσεως της δικής μου ένας πλούσιος γάμος. Νομίζω ότι θα μου έλυνε χίλια-δυο προβλήματα και θα μου έδινε τη δυνατότητα να παίξω όποιο έργο θέλω, χωρίς να έχω το άγχος μήπως χάσω αύριο, ή και να σταματάω όποτε θέλω. Διάβασα κάπου τη δήλωση ενός συναδέλφου, δεν θυμάμαι τίνος, ότι 35 χρόνια που παίζει στο θέατρο, θα μπορούσε να έχει κάνει λεφτά…

Ο κύριος Χορν το είπε.
Λοιπόν, δεν γίνονται τα λεφτά στο θέατρο. Ή, τουλάχιστον, τα λεφτά που έχει ο συνάδελφος. Αλλά τι σημασία έχουν τώρα τα λεφτά; Μιλάμε για πράγματα που δεν μετράνε.

Αντίθετα, επικρατεί η φήμη ότι αυτό το μετράει πολύ στη ζωή σου.
Με λένε φιλοχρήματη, γιατί ζητούσα μεγάλο κασέ στον κινηματογράφο. Λοιπόν, ήθελα να πάρω υψηλό κασέ για να πω ότι το πήρα. Το ίδιο το χρήμα δεν το αγαπώ, δεν το πιάνω στα χέρια μου, όσο ήμουν με τον Δημήτρη είχα τι χρώμα έχει το κατοστάρικο. Δεν θέλω να πω, βέβαια, ότι το χρήμα δεν μου έδωσε και ορισμένες δυνατότητες. Άλλο όμως αυτό. Και εξ άλλου, τα χρήματα αυτά τα κέρδισα με τον μόχθο μου, τα έφερνα και τα έπαιρνα.

Σ’ αυτό το παιχνίδι, σ’αυτή τη συναλλαγή, που τόσο ρεαλιστικά την τοποθέτησες, είχες ποτέ την εντύπωση ότι σε μεταχειρίζονται σαν προϊόν;
Πάντα.

Και δεν σε ενοχλεί αυτό;
Όχι, γιατί ξέρω ότι έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους.

Επομένως, η συνεργασία σου με τους εργοδότες σου θα πρέπει να ήταν αρμονική.
Δεν θέλω να μιλήσω άσχημα για τον Φίνο, γιατί τον εκτιμάω πολύ, μ’ όλο που εκείνος, σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη, είπε πως έκανα εγώ ό,τι ήθελα. Θα τον ρωτήσω, όμως, «γιατί τότε, κύριε Φίνο, με κρατούσατε; Αφού σας καταπίεζα, γιατί δεν με διώχνατε; Μήπως γιατί κερδίζατε αρκετά χρήματα από μένα; Ε, τότε δεν είναι πολύ λεβέντικο να βγαίνετε και να κάνετε δηλώσεις για μια γυναίκα από την οποία κερδίζατε χρήματα». Όχι, δεν έκανα ό,τι ήθελα στον Φίνο, απλώς έτυχε να έχω πάρα πολύ καλό γούστο και ήθελα να τους το επιβάλλω όσο μπορούσα. Θέλω, ωστόσο, να προσθέσω ότι όπως ο κύριος Φίνος μού αναγνωρίζει ότι αποτελώ φαινόμενο στον χώρο αυτό, έτσι κι εγώ θέλω να πω ότι, χωρίς εκείνον, ο κινηματογράφος πέθανε. Είναι λυπηρό αυτό κι είναι ακόμα πιο λυπηρό, γιατί γίνεται κακός κινηματογράφος στην τηλεόραση.

Ας γυρίσουμε σε σένα, Αλίκη. Θα ήθελα να μου πεις ποια είναι η Αλίκη σήμερα.
Σαν γυναίκα είμαι ευαίσθητη, ευάλωτη, τρυφερή, ελπίζω πάντα ότι αύριο θα έρθει μια καλύτερη μέρα. Όχι ότι περιμένω τίποτα το συγκλονιστικό τώρα πια. Διαβαίνω τον κύκλο μου συνειδητά και ξέρω πού θα ’ναι το τέλος, η κατάληξη.

Πού θα είναι η κατάληξη;
Ξέρω ότι μάλλον θα τελειώσω τη ζωή μου μόνη, με τους  λίγους φίλους, στους οποίους θα δίνω και θα παίρνω, ελπίδες κυρίως, που τόσο θα τις έχω ανάγκη στα δύσκολα χρόνια που θα έρθουν.

Πόσο δύσκολα πιστεύεις ότι θα είναι αυτά τα χρόνια;
Όχι πολύ, γιατί είμαι προετοιμασμένη. Μήπως για όλες τις γυναίκες δεν έρχονται τα δύσκολα χρόνια; Όλες θα περάσουμε την κρίση του γάμου, είτε χωρίσουμε είτε όχι, το μεγάλωμα και τα βάσανα των παιδιών, το γκρέμισμα των ελπίδων, το σβήσιμο των ονείρων, για όλες θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάξουμε τα χέρια μας και θα τα δούμε χαρακωμένα από ρυτίδες, με μια βέρα εκεί στην άκρη να τα στολίζει.

Η Ελένη Μενεγάκη παρατήρησε σε αυτό το σημείο: «Οι άνθρωποι που είναι πολύ εκτεθειμένοι στο φως, θέλουν πολύ προσωπικό χρόνο παιδιά και θέλουν και λίγο ησυχία και θέλουν και λίγο τους πολύ δικούς τους ανθρώπους.

Πάντα ρίχνεις κάτι άμα θες να ξεχωρίσεις, δεν γίνεται όλα να τα πηγαίνεις τέλεια σε όλα, κάτι αφήνεις. Άλλος επιλέγει να μην κάνει παιδιά, άλλος επιλέγει να είναι όλη μέρα στη δουλειά του… Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα τέλεια αν θες να είσαι ένας άνθρωπος όπως ήταν και είναι ακόμα η Αλίκη».

Τι θυσίασες για να γευτείς αυτή τη λατρεία;
Θυσίασα τη ζωή μου, την εφηβεία μου, την ελευθερία μου. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να δουλέψω πολύ για ν’ αρέσω στον κόσμο. Δεν έκανα πράγματα που θα ήθελα ή που θα έπρεπε να κάνω, για να μην δυσαρεστήσω τον κόσμο. Όπως, παραδείγματος χάρη, ότι δεν διέλυσα το γάμο μου την ώρα που έπρεπε.

Κοιτάζεις καμιά φορά προς τα πίσω, Αλίκη;
Κι αυτό που βλέπεις τι συναισθήματα σου δημιουργεί; Το μόνο που σκέφτομαι καμιά φορά είναι το πόσο έχω κουραστεί και πόσες φορές δεν σταμάτησα στην πηγή για να πιω νερό, ενώ διψούσα, παρά το άφηνα να κυλήσει μέσα απ’ τις χούφτες μου κι έμεινα διψασμένη γι’ αυτό που λέμε ζωή. Για τις απλές ανθρώπινες γεύσεις και εμπειρίες.

Ποιες είναι αυτές για σένα;
Ένα καλό βιβλίο, μια καλή μουσική, ειλικρινείς φίλοι, άνθρωποι που μου πάνε…

«Εμένα αυτά δεν με εντυπωσιάζουν. Καταλαβαίνω ότι ένας άνθρωπος που είναι όλη του τη ζωή στα φώτα, τόσο προβεβλημένος και ασταμάτητα δουλευταράς και φιλόδοξος, να ξεχωρίζει και να είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει και πολύ αγαπητός, αν κάτι του λείπει είναι προσωπικός χρόνος. Πήρε τις αποφάσεις της, έκανε τις επιλογές της…», σημείωσε η Ελένη Μενεγάκη και ολοκλήρωσε με τα παρακάτω λόγια της Αλίκης:

«Όταν κλείνει η αυλαία και φεύγω από το θέατρο, γυρίζω σπίτι μόνη, αισθάνομαι τόση μοναξιά μετά απ’ όλη αυτή τη φασαρία, απ’ όλα αυτά τα χειροκροτήματα. Ευτυχώς, υπάρχει η αμπιγιέζ μου, η Νότα, την πήρα μαζί μου, κι έτσι έχω έναν άνθρωπο να μου πει μια καληνύχτα. Οι δικοί μου οι άνθρωποι είναι οι απλοί, ταπεινοί άνθρωποι, η Νότα, η μαγείρισσά μου, ο σοφέρ μου, ο πορτιέρης του θεάτρου. Με τους άλλους, τους ξένους, αισθάνομαι λίγο μαζεμένη».