Τζόυς Ευείδη: «Η ντροπή που ένιωθα, δεν υπήρχε…»

Για τα παιδικά της χρόνια, για τη γειτονιά της, αλλά και για τη ντροπή που ένιωθε, μίλησε σε συνέντευξη που παραχώρησε, η Τζόυς Ευείδη, στο περιοδικό Down Town και στον Αλέξανδρο Πρίφτη.

«Γεννήθηκα στον Καναδά, όμως, όταν με έκαναν οι γονείς μου ήρθαν αμέσως εδώ, στη Νέα Σμύρνη. Η μητέρα μου ασχολιόταν με τα οικιακά και ο πατέρας μου ήταν αντιπρόσωπος σε μία εταιρία κλωστοϋφαντουργίας. Ήταν μία οικογένεια αστών. Ελληνάρες, όμως, ε; Όχι αστεία. Δεν ήθελαν το παιδί τους να μεγαλώσει στον Καναδά και στα 16 να φύγει από το σπίτι, όπως έκαναν εκεί. Ήθελαν τις παραδόσεις. Εγώ έφυγα από το σπίτι, οριστικά, στα 27 μου. Όταν ήμουν 17 και έβγαινα έξω, με έπαιρναν 40 τηλέφωνα για να δουν πού βρίσκομαι. Ήταν καταδυναστευτικοί, αλλά και δημοκράτες. Μέχρι τότε, όμως, εγώ ήμουν ένα ήρεμο κοριτσάκι, χαμηλών τόνων, εξαιρετικά ντροπαλό. Η ντροπή που ένιωθα, δεν υπήρχε… Πού να τολμήσω να πω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός; Είσαι τρελός, καλέ; Το ψώνιο, εντάξει, πάντα το είχα, αλλά ως εκεί. Δεν το έλεγα παραέξω.

Έζησα στη Νέα Σμύρνη, το ωραιότερο προάστειο του κόσμου. Όταν ήμουν μικρή, η γειτονιά μας είχε μόνο μονοκατοικίες και ήταν τίγκα στο πράσινο. Τώρα, άστα… Και πάλι είναι ωραία όμως. Είχα παρέες, έπαιζα με τα παιδιά στη γειτονιά, όμως, ήμουν κλειστό παιδί. Καμία σχέση με αυτό που βλέπεις σήμερα. Και τώρα είμαι εσωστρεφής, αλλά όχι τόσο. Στο σχολείο ήμουν ή του ύψους ή του βάθους. Δηλαδή έκθεση, αρχαία, κείμενα είχα 19 και φυσικοχημείες ήμουν πάτος. “Τούβλο”. Κάτω από τη βάση! Ήμουν σνομπ, ρε συ – αν κάτι δεν το καταλάβαινα, έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν με ενδιέφερε και δεν ασχολιόμουν καθόλου. Τελείωσα το σχολείο και ήθελα να πιάσω δουλειά και όχι, για άλλο λόγο, αλλά για να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά».