Γιώργος Χρυσοστόμου: «Μου έχει τύχει να έχω σφαχτεί με συνάδελφο και…»

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου μίλησε στο MYtv και στη Μάρα Σαρρή για τη συμπεριφορά στους ανθρώπους που τον ενοχλεί περισσότερο, αλλά και πως η φύση του επαγγέλματος τον έχει κάνει να επιλέγει ως φίλους ανθρώπους εκτός δουλειάς.

Στην κοινωνία μας, όσον αφορά τις συμπεριφορές των ανθρώπων, τι σε ενοχλεί περισσότερο;

Με ενοχλεί η αδιαφορία. Μπορεί να μου τσακίσει το νευρικό σύστημα. Μπορεί να με ενοχλήσει λίγο το να είσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο και όταν έρθει η ώρα να είναι εκείνος δίπλα σου να μην είναι. Αυτό λίγο με θυμώνει, αλλά από την άλλη είναι και στα πλαίσια της δικής μου διαδικασίας να μην είμαι τόσο αυστηρός με τους ανθρώπους. Όσο μπορεί ο καθένας είναι παρών, όποιος δεν μπορεί δεν είναι.

Υπάρχει δεν μπορώ ή δεν θέλω;

Δεν μπορώ είναι βασικά. Πολύς κόσμος θέλει και δεν έχει τον τρόπο να το κάνει. Στα δύσκολα βλέπεις πολύ κόσμο να εθελοτυφλεί, κάποιους που είναι παρόντες και κάποιους άλλους που είναι πολύ παρόντες τόσο που δεν πρέπει. Η αδιαφορία γενικότερα μαζί με την αγένεια με τσακίζει.

Αισθάνεσαι μεγαλύτερη ασφάλεια όταν συναντιέσαι στη σκηνή με συναδέλφους με τους οποίους έχεις ξαναδουλέψει, όπως ο Μάκης Παπαδημητρίου, η Νάντια Κοντογεώργη και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος;

Η εμπειρία μου μού έχει δείξει ότι οι σχέσεις από συνεργασία σε συνεργασία αλλάζουν, είτε είναι καλές είτε είναι κακές. Γίνεται μια διαγραφή σε σχέση με την προηγούμενη συνθήκη. Μου έχει τύχει να έχω σφαχτεί με συνάδελφο και μετά να έρχονται έτσι τα πράγματα και να είμαστε δίπλα δίπλα. Οι συνθήκες μας ενώνουν. Εγώ σταμάτησα να έχω συναισθηματικό δέσιμο με τις αμέσως προηγούμενες δουλειές μου, γιατί πάντα πληγωνόμουν. Οπότε κόβω τον ομφάλιο λώρο και ξεκινάω. Η κάθε παράσταση είναι τελείως μόνη της στην ιστορία και σε σχέση με τις σχέσεις των ανθρώπων. Ίσως προκαλεί περισσότερη χαρά όταν μαθαίνεις ότι θα ε΄σαι με κάποιον που έχεις συνεργαστεί ξανά, αλλά στην πράξη είναι διαφορετικό. Για παράδειγμα, με τη Νάντια Κοντογεώργη που παίζαμε μαζί στη «Μουρμούρα» το ζευγάρι, υπάρχει μια οικειότητα. Τώρα, όταν παίζει εκείνη εγώ είμαι πίσω και όταν παίζω εγώ εκείνη είναι έξω. Στο σίριαλ ήμασταν όλη μέρα οι δυο μας, λέγαμε τα εσώψυχά μας, ενώ τώρα κάνει περισσότερο παρέα με τα κορίτσια. Δεν είναι κακό αυτό, απλά έτσι είναι η συνθήκη στη δουλειά. Όπως και με τον Μάκη Παπαδημητρίου, ανταλλάσσουμε δυο ατάκες στη φετινή παράσταση, ενώ στην προηγούμενη ήμασταν ντουέτο.

Τι εννοείς πληγωνόσουν;

Εννοώ ότι εγώ είμαι λίγο ρομαντικός σε κάποια πράγματα και πάντα τρώω τα μούτρα μου. Θεωρούσα ότι κάποιοι είναι φίλοι και τελικά δεν είναι. Είναι στα πλαίσια μιας δουλειάς και μετά ο καθένας παίρνει το δρόμο του.

Αυτό σου πήρε καιρό να το συνειδητοποιήσεις;

Ναι, μου πήρε λίγο, γιατί μέχρι τότε υπήρχε η ανάγκη να συνδεθείς με ανθρώπους, να νιώσεις λίγο οικογενειακά, ίσως να ερωτευτείς μέσα σε ένα θίασο. Αλλά όταν ο κοινός σας στόχος αλλάζει και ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του, αυτό σπάει. Μπορεί να κρατήσεις επαφή μετά για κάποιες εβδομάδες, αλλά μέχρι εκεί. Είναι έτσι οι συνθήκες στη δουλειά. Πραγματικά είναι ψυχοφθόρο να χτίζεις μια σχέση και όταν αλλάζεις δουλειά να βγαίνεις από αυτή.  Γι΄αυτό το έχω αφήσει σε κάποιοι πλαίσιο συμπάθειας, γιατί μετά σου λείπει ο άλλος. Χωρίζεις κάθε τόσο. Σκέψου ότι είσαι όλη μέρα με έναν άνθρωπο και ξαφνικά δεν τον ξαναβλέπεις! Δεν αντέχω και δεν μπορώ να το ζω άλλο αυτό, γι’ αυτό πλέον θέλω και να  επιλέγω φίλους εκτός δουλειάς.