Λουδάρος: Δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι τη μάνα μου

Ο αγαπητός ηθοποιός Αντώνης Λουδάρος επιμένει να απέχει από την show biz και να επικεντρώνεται στη δουλειά του. Σε συνέντευξη του στο περιοδικό ΛΟΙΠΟΝ και τη Ρενέ Σαραντινού, μίλησε την επαγγελματική και προσωπική του ζωή. Διαβάστε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα: 

– Σ’ ενδιαφέρει να είσαι πρωταγωνιστής ή να λειτουργείς δίπλα σε κάποιον με περισσότερα χρόνια γνώσης και εμπειρίας;
«Μ’ ενδιαφέρει να συνεργάζομαι με ανθρώπους που σέβομαι και θαυμάζω. Αν στην πορεία των χρόνων καταξιωθώ κι εγώ δίπλα σ’ αυτούς, αυτό θα είναι ευχής έργον. «Ψώνιο» είμαι, αλλά δεν είναι το θέμα μου να κάνω μια δουλειά για να λέγομαι πρωταγωνιστής.»

– «Ψώνιο» χαρακτηρίζουν συνήθως εκείνον που «καβαλάει το καλάμι».
«Από την στιγμή που κάνω αυτή τη δουλειά, ένα καλώς εννοούμενο ψώνιο το έχω. Είμαι ψωνισμένος με τη δουλειά μου την αγαπάω.»
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

– Είσαι από τους ηθοποιούς που μιλούν περισσότερο με τη δουλειά τους παρά με τρόπους που επιθυμεί η σόου – μπιζ.

«Είμαι κανονικός άνθρωπος. Και στη δουλειά μου έχει τύχει να τσακωθώ, γιατί δεν είμαστε όλοι αγαπημένοι. Προστριβές, πικρίες … Δεν πήγε όμως ποτέ το μυαλό μου να είμαι στα εξώφυλλα για να πουλήσω πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου. Ντρέπομαι να το κάνω. Ξέρεις πόσο εύκολο θα ήταν να «βγάζω» ότι μάλωσα με τον τάδε, αυτό το μήνα είμαι μ' αυτόν τον άνθρωπο, τον άλλο μήνα με άλλο άνθρωπο; Δεν με αφορά καθόλου και πολλές φορές με πιάνει ντροπή γι' αυτούς που το κάνουν.»

– Κρατάς μόνο τις όμορφες στιγμές στη ζωή σου;

«Προσπαθώ να μην ξανακάνω λάθη που με έφεραν σε δύσκολες και άσχημες καταστάσεις. Προς γνώση και συμμόρφωση. Προσπαθώ να ξεχνάω και να βλέπω τα θετικά πράγματα. Ακόμα κι αυτό που περνάμε τώρα, που είναι μια δύσκολη περίοδος για την Ελλάδα, θέλω να πιστεύω ότι σε επίπεδο κοινωνίας θα μας κάνει λίγο καλύτερους. Θα σταματήσουμε να είμαστε άνθρωποι της μίζας και της λαμογιάς. Αυτοί που κυβερνούν κατά καιρούς δεν είναι οι καλύτεροι. Δεν αγάπησαν την Ελλάδα αλλά την τσέπη τους …»
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

-Πριν από τέσσερα χρόνια έχασες πολλά κιλά.
«Από μικρό παιδί έχω βασανιστεί πολύ μ' αυτό το θέμα των κιλών. Έχω μπει σε «γάστρες», έχω κάνει δίαιτες, είχα αφήσει πολύ τον εαυτό μου με άσχημα αποτελέσματα για την υγεία μου. Είναι θέμα μυαλού μόνο. Κάποια στιγμή λες «ας το ορίσω». Γεννήθηκα και υπέρβαρος. Από μωρό θυμάμαι να λένε: «Μην το ταΐζετε».

– Ο κόσμος σε γνώρισε με παραπάνω κιλά. Μετά την απώλεια βάρους θα έπρεπε να συμβιβαστεί με την καινούργια σου εικόνα. Ορισμένες φορές στο χώρο σας το ύψος, τα κιλά, καθορίζουν την «ταυτότητα» για διάφορους ρόλους.
«Σίγουρα χρειαζόταν μια περίοδος αναπροσαρμογής. Με μάθατε με κιλά κι είχα συμβιβαστεί μ' αυτή την κατάσταση και το διασκέδαζα. Ποτέ δεν ήμουν αδύνατος και ήθελα να δω πως είναι και η «άλλη» πλευρά.»

-Ρατσισμό αντιμετώπισες ως υπέρβαρος;
«Ούουου! Βέβαια. Πολλοί είναι ρατσιστές με τους εύσωμους ανθρώπους. Πας να αγοράσεις ένα ρούχο και βασανίζεσαι. Σε αντιμετωπίζουν υποτιμητικά. Σ' ένα ηθοποιό ντρέπονται αλλά θα πουν «το χοντρό» σαν βρισιά.»
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

– Ποια ήταν η χειρότερη στιγμή που βίωσες;
«Όταν έχασα τη μάνα μου. Ήμουν έντεκα χρονών. Μου χάραξε την πορεία μου αυτός ο θάνατος. Θα σου πω όμως ότι αυτός ο θάνατος μου έδωσε ζωή.»

– Τι εννοείς;
«Ήταν σαν «δώρο». Ξαφνικά από τα 11 μου, άρχιζα να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Ήρθα πολύ κοντά με το θάνατο, κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις απώλεια. Μου έδωσε δύναμη. Δεν ξέρω πως θα ήταν αν δεν βίωνα κάτι τέτοιο. Θα είχα μια άλλη ζωή. Αυτό που έχω τώρα οφείλεται ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό στο ότι είχα αυτή την απώλεια. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Ήμουν πολύ «παιδί της μαμάς». Δεν ξέρω πως θα ήμουν με τη μαμά. Ήμουν ο Βενιαμίν από 7 παιδιά. Έγιναν τρομερές ανακατατάξεις. Τα πρώτα χρόνια ένιωθα πολύ μόνος. Υπήρχαν συγγενείς, κόσμος, ο πατέρας μου που με στήριξαν. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου κι αυτό όλο έπρεπε να μάθω να το διαχειρίζομαι. Αυτή η απώλεια με βοήθησε στο να βρω το δρόμο μου.»

– Αναφέρεις τη μητέρα σου στις δύσκολες στιγμές;
«Βέβαια, βέβαια. Δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι τη μάνα μου. Μαθαίνεις να ζεις μ' αυτό. Δεν ξεχνάς.»