Βάσια Τριφύλλη: O Κώστας Χαρδαβέλας ήταν μεγάλος έρωτας της ζωής μου

Η Βάσια Τριφύλλη μιλάει στο ΛΟΙΠΟΝ και τη Ρενέ Σαραντίδου για τους φίλους της που «χάθηκαν», τους έρωτες τη ζωής της, την κόρη της, τον Απόστολο Γκλέτσο και τη φιλική τους επανασύνδεση… αλλά και τη θλίψη της για το χαμό του καλού της φίλου, Θανάση Βέγγου.

– Πρόσφατα «έφυγε» ο Θανάσης Βέγγος.
«Συνολικά 187 χαστούκια έδωσα στον Θανάση. Ήταν το αποτέλεσμα της σκηνής της γέννας, που γεννιούνται τα δίδυμα και ούρλιαζα εγώ. Το γύρισμα της σκηνής κράτησε 4 ώρες. Ήμασταν στο Λαϊκό Νοσοκομείο και η περιπτερού έκλαιγε. Όταν κατέβηκε λοιπόν ο βοηθός να πάρει σάντουιτς, τη ρώτησε γιατί κλαίει κι εκείνη απάντησε: “Δεν κάνουν μια καισαρική στην κοπέλα, που πονάει από τις 7 το πρωί;”. “Τριφυλλούδι” με έλεγε ο Βέγγος. Τον τελευταίο μήνα χάθηκαν πολλοί φίλοι και δικοί μου και του άντρα μου. Ο Γιάννης Τριφύλλης με πέρναγε 24 χρόνια. Είμαι 64 χρόνων. Ο Ιάκωβος Καμπανέλης, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Τάσος Ζωγράφος, ο Νικηφόρος Νανέρης, ο Νίκος Παπάζογλου και τώρα ο Θανάσης Βέγγος. Μέσα σε ένα μήνα».

– Με την πάροδο του χρόνου πηγαίνετε να αφήσετε ένα λουλούδι στον τάφο ανθρώπων που έχετε χάσει;
«Δεν πηγαίνω ούτε στα αδέρφια μου. Δεν είμαι αυτού του στυλ. Έχουμε οικογενειακό τάφο στο Α΄ Νεκροταφείο από το 1800. Πηγαίνω από παράδοση κάθε Μ. Παρασκευή, από τότε που περπάτησα, μωρό παιδί, με πήγαινε ο μπαμπάς μου. Τα τελευταία χρόνια δεν έχω πάει. Θέλει καιρό για να μάθεις να ζεις χωρίς αυτόν. Αυτό που με πεθαίνει είναι το “ποτέ ξανά”. Είμαστε ανόητοι εμείς οι άνθρωποι, γιατί έχουμε τους πάντες δεδομένους. Γι’ αυτό στους ανθρώπους που αγαπάω τους το λέω, για να το ξέρουν, κι ας γίνομαι γραφική. Δεν θέλω να φύγω κάποια στιγμή και να μην το ξέρουν. Τους έχω χρεωθεί στην καρδιά μου και ας μην τους βλέπω συχνά, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Μου λείπει ο Σωτήρης Μουστάκας πολύ. Διαλύθηκα όταν “έφυγε”, όπως και με τον Θανάση (Βέγγο). Παίζαμε στην Επίδαυρο και ο κόσμος φώναζε: “Γεια σου, Σώτο! Γεια σου, Βασάκι!”. Είχαμε αγκαλιαστεί μετά και κλαίγαμε. Μου είπε: “Μας φωνάζουνε, το άκουσες;”. “Το άκουσα”, του είπα, αλλά από το τρακ δεν ήμουν σίγουρη στην αρχή. Μερικοί άνθρωποι θα δικαιούντο να είναι αθάνατοι, ερήμην του νόμου της φύσης».

– Στη ζωή σας δεν κρύβετε τίποτα. Είναι καλό να τα λέτε «χύμα»;
«Βαρέθηκα. Δεν μπορώ να λέω ψέματα και δεν κρύβω τίποτα, γιατί δεν έχω καλή μνήμη και γίνομαι ρεζίλι. (Γέλια.) Μου ξεφεύγουν έτσι κι αλλιώς. Τώρα τελευταία προσπαθώ να μην είμαι οδοστρωτήρας. Κρατάω πλέον μια επιφύλαξη, γιατί δεν μπορώ να έχω γνώμη για όλα. Ποια είμαι εγώ; Είναι πολλά που δεν γνωρίζω, γι' αυτό δεν αυτοκτονώ. Αν έχω γνώμη, προσπαθώ να βρίσκω ένα χιουμοριστικό τρόπο να τη λέω, όχι για να γίνομαι αγαπητή, αλλά για να μην πληγώνω».

– Αυτόν τον καιρό σας βρίσκουμε να πρωταγωνιστείτε ανάμεσα σε… μεγάλους πρωταγωνιστές. «Λυσιστράτη», με Καρακατσάνη, Τσιβιλίκα, Παρτσαλάκη, Κωνσταντίνου, Βουτσά.
«Είναι πολύ ωραία δουλειά. Από την πρώτη ανάγνωση κατάλαβα ότι θα πάμε πολύ καλά. Μόνο να σκεφτώ τον Βουτσά να βγαίνει Λαμπιτώ, Σπαρτιάτισσα είναι… επί τη εμφανίσει, τον Τσιβιλίκα Μυρίνη, τον Παρτσαλάκη άντρα της Μυρίνης, θέλω να πέσω νεκρή από τα γέλια. Εγώ κάνω τη βοηθό της Λυσιστράτης, την Κλεονίκη. Έχουμε ένα κακό “ελάττωμα”, γελάμε μεταξύ μας. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, καθώς είχα την τύχη, αν και νεότερη από όλους εδώ –εκτός από τον Παρτσαλάκη–, να δουλέψω με όλα αυτά τα “θηρία” πολύ νωρίς. Ξεκίνησε νωρίς η καριέρα μου σε βαθμό που στο μυαλό των ανθρώπων να μοιάζω συνομήλική τους. Γίνονται εκλεκτές και τρομερές πλάκες και το “κλειδί” είναι ποιος αντέχει να μη γελάει στη σκηνή. Εγώ προς το παρόν το αντέχω. Ο Βουτσάς είναι πειραχτήρι, ζουζούνι. Ο Τσιβιλίκας και ο Κωνσταντίνου είναι πιο σοβαροί. Ο Παρτσαλάκης μάλλον προς εμένα έρχεται. Με πολύ ωραία μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου. Αγαπημένος φίλος του άντρα μου».

– Μιλάτε συνεχώς για τον άντρα σας, παρόλο που είχατε χωρίσει πριν πεθάνει.
«Έχω και το όνομά του, δεν το άλλαξα ποτέ. Ήταν όρος στο διαζύγιό μου. Με πέρναγε 24 χρόνια, ήταν πυγμαλίωνας, με πίστευε, με είχε μεγαλώσει. Νόμιζε ότι είμαι η πιο μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός. Μέσα από εκείνον γνώρισα τον Μάνο Χατζιδάκι, που έγινε κουμπάρος μας, και στο γάμο μας, στην Αγία Αικατερίνη στην Πλάκα, ήταν ο Γκάτσος. Όλη η ελίτ».

– Ένας τόσο μεγάλος έρωτας και παρ’ όλα αυτά χωρίσατε…
«Ξέραμε ότι θα χωρίσουμε. Αυτή η διαφορά ηλικίας ήταν σοβαρή, δεν ήταν αστείο. Είπαμε: “Το ρισκάρουμε; Και όσο κρατήσει”. Χωρίσαμε πολύ όμορφα. Η αγάπη δεν έλειψε ποτέ. Μου έκανε και έλεγχο μετά ποιο γκόμενο έχω. Άμα δεν του άρεσε, μου έκανε φασαρίες. (Γέλια.) Κάποια στιγμή είχα ερωτευτεί τον Φάνη Χηνά και μου έλεγε: “Χριστός και Παναγία, τι δουλειά έχεις εσύ με αυτόν το Νεάτερνταλ;”. (Γέλια.) Ο Κατσουρίδης, για να καταλάβεις, με ζήτησε σε γάμο από τον άντρα μου, όχι από τον πατέρα μου. Έχω ζήσει πράγματα ασύλληπτα. Του είπε: “Πιστεύω ότι από σένα πρέπει να τη ζητήσω”. Εγώ δεν ήμουν εκεί. Τα βρήκαν μεταξύ τους, χαρήκανε… (Γέλια.)».

– Έχετε καταφέρει να κερδίσετε το σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων σας.
«Με αγαπούν και με εκτιμούν πάρα πολύ. Θα ξεχάσω τον Τσιβιλίκα το 1992 στο “Ακροπόλ”, που έμαθα ότι έχω καρκίνο και διαλύθηκε; Την ημέρα που έκανα την εγχείρηση και βγήκε ότι οι λεμφαδένες μου είναι καθαροί πήρε 2 κασόνια μπίρες και κέρασε το θίασο».

– Έχετε προδοθεί;
«Έχω απογοητευθεί από ανθρώπους πολλές φορές. Δεν φορτώνω όμως τον εαυτό μου αρνητική ενέργεια. Δεν αναλώνομαι σε πράγματα που δεν διορθώνονται. Παρακαλετή φιλία και παρακαλετό γαμ… δεν έχουν γίνει ποτέ και δεν αξίζουν κιόλας. Με το ζόρι; Υπήρχαν περιπτώσεις που με πόνεσαν, όπως εκείνη του Απόστολου Γκλέτσου. Πικράθηκα γιατί ήμασταν φίλοι. Εκτός ότι τον είπα μαλ… τον άνθρωπο, του είπα ότι η φιλία είναι φιλία και δεν χαλάει για κανένα κόμμα. Δεν αναφέρθηκα σε τίποτα άλλο».

– Πώς είναι οι σχέσεις σας τώρα; Έχετε συναντηθεί, μιλήσατε;
«Ευτυχώς, πριν από λίγες εβδομάδες στο Βόλο σε κάποια απονομή βραβείων. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Είναι καλό παιδί  ο Αποστόλης. Τον είχαν φανατίσει τότε να μου την “πέσει”».

– Πότε αισθάνεστε την ανάγκη να φωνάζετε, στη χαρά ή στη λύπη;
«Στο θυμό μου και στην αδικία γενικότερα. Μετά κόπου και μόχθου ελέγχομαι. Οι πιο δικοί μου άνθρωποι είναι οι δυο μου φίλες, η Άννα και η Άλκη. Μετά έχω τα σκυλιά μου. Έρωτας! Είναι… άνθρωποι. Κι ας με πουν τρελή… δεν πειράζει. (Γέλια.)».

– Καταθέσατε ποτέ τα όπλα;
«Το προπερασμένο Πάσχα έπαθα ανακοπή. Φοβάμαι πολύ, αλλά δεν ξέρω τι ορμόνες κυριαρχούν στο κορμί μου και όταν με φοβίσεις πάρα πολύ, αντί να κάνω πίσω, κάνω μπροστά. Φοβήθηκα πολλά πράγματα στη ζωή μου. Πρώτα απ’ όλα τον καρκίνο. Δεν μπορούσα να φοβηθώ παραπάνω, αλλά είπα “θα παλέψω”. Δεν κάνω πίσω γαμώτο. Κάνω πίσω στο ταλέντο ενός μεγάλου ανθρώπου. Προσκυνώ. Δεν είμαι ανταγωνιστική. Είναι χαζό να διαλέγεις να έχεις δίπλα σου ατάλαντους, γιατί θα χαθείς όσο ταλέντο και να έχεις. Το ταλέντο είναι λόγος ζωής».

– Η συντροφικότητα τι ρόλο παίζει;
«Μου λείπει. Δεν σου κρύβω ότι τώρα θα ήθελα να ξαναερωτευτώ έναν άντρα που, εκτός από το σεξ, που είναι πολύ βασική ιστορία σε μια σχέση όσο χρονών και να είσαι, να έχει βασικά χαρακτηριστικά: να αγαπάει τα σκυλιά, να αγαπάει το Πήλιο, να γελάει, να έχει χιούμορ και να παίζει μπιρίμπα, ξερή, τάβλι. Να μας αρέσουν τα ταξίδια και να κάνουμε μαζί πράγματα».

– Οι άντρες τρομάζουν στη θέα μιας γυναίκας με έντονη προσωπικότητα;
«Α ναι, αυτό είναι αλήθεια! Αυτό το πρόβλημα το είχα από πιτσιρίκα. Ίσως γι’ αυτό με ερωτεύονταν πάντα μεγαλύτεροί μου, που δεν φοβούνται. Έχουν την εμπειρία. Ερωτεύτηκα και με ερωτεύτηκαν πολύ σπουδαίοι άντρες, είμαι τυχερή. Ο Κώστας Χαρδαβέλας ήταν μεγάλος έρωτας στη ζωή μου. Κατσουρίδης… τι έρωτας κι αυτός!».

– Σας έχουν απατήσει;
«Ωραιότατα! Αυτό δεν το άντεξα. Δεν έπαυαν να με αγαπούν, αλλά εγώ δεν το άντεχα. Όλοι λειτουργούμε με εικόνες. Μου έτυχε μια σπουδαία σχέση με έναν οδοντίατρο που ήθελε να έχουμε ελεύθερη σχέση και συμφώνησα, αλλά να υπάρχει μια κομψότητα. Δυο-τρεις φορές δεν μπορούσε να με δει εκείνος και δεν εμφανίστηκα, έτυχε όμως κι εγώ τότε να έχω υπόλοιπα με τον Κατσουρίδη και μια φορά είπα: “Δεν θα μπορέσουμε σήμερα να βρεθούμε, έχω μια δουλίτσα”. Το βράδυ ήταν έξω από την πόρτα μου. Από τις πιο ωραίες σκηνές που έχω δει στη ζωή μου… Ο Ντίνος (Κατσουρίδης) πήρε το κλειδί να ανοίξει την πόρτα –δεν το ξέρει αυτό έως τώρα ο Ντίνος, θα το μάθει από σένα– και του λέει: “Θα μπείτε;”. Λέει ο άλλος: “Όχι, κύριε Κατσουρίδη”.
Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι μου και μου λέει ο Ντίνος: “Ακόμα με θυμούνται εδώ ε;”. (Γέλια.) Τη δεύτερη φορά που ξανασυνέβη ήταν πάλι εκεί. Την επόμενη μέρα χωρίς κανένα σχόλιο μου είπε: “Τριφυλλούδι, έχεις δίκιο, δεν γίνεται. Λειτουργώ με εικόνες κι εγώ”. Αυτός ήταν ένας άντρας που, πραγματικά σου λέω, θα μπορούσα να τον είχα παντρευτεί. Ταιριάζαμε πάρα πολύ. Αφήναμε χώρο ο ένας στον άλλο».

– Η κόρη σας σε τι σας μοιάζει;
«Η Βερονικούλα μου από τη Ρουμανία διαπρέπει, είναι εργατική και δυστυχώς έχει πάρει τα χειρότερά μου. Επηρεάστηκε τόσα χρόνια μαζί μου. Παραμελεί την προσωπική της ζωή προκειμένου να δουλέψει. Το μεγάλο παράπονο είναι να ερωτευτεί. Και να μου κάνει ένα εγγόνι!».