Εθνική απόγνωση!

Μπελά που βρήκαμε ως Έθνος , με τις νοικοκυρές που είναι σε απόγνωση στον ΑΝΤ1! ¨Εχει γίνει το σύστριγγλο στα παράθυρα των γνωστών εκπομπών, αλλά η φωτιά επεκτείνεται. Φανατισμός και από τις δύο πλευρές. Σε λίγο θα κάνουμε και δημοψήφισμα με ποια πλευρά είμαστε.

Διαβάζουμε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, τον σχολιασμό από την κ. Αφροδίτη Γραμμέλη:

» Πώς ορίζεται ο μέσος άνθρωπος Τι αποτελεί τηλεοπτικό πρότυπο Είναι ποινικά κολάσιμο να πιάνεις σφουγγαρίστρα θα τιμωρηθείς αν δεν ξέρεις να βάζεις πλυντήριο Η βουτιά στην πισίνα οδηγεί στην πυρά;  Νοικοκυρά εστί φακιόλι, μουστάκι, είκοσι παραπανίσια κιλά και κότσος στηριγμένος από τρισάθλια δαγκάνα απομίμηση κάβουρα ;

(…)  Όσα λάθη όμως καταλογίζω στις  πρωταγωνίστριες του γυναικείου Τιτανικού άλλα τόσα καταλογίζω και στις  αυτοαποκαλούμενες φεμινίστριες που εκλήθησαν να σχολιάσουν τη λανθασμένη διάσταση της νοικοκυροσύνης.

(…)  Αν οι παραθυράτοι τηλεκαταπέλτες της ηθικής θίχτηκαν για τις πισίνες και τις τρίπατες μεζονέτες γιατί δεν θίγονται όταν θεωρούν αυτονόητο πως μετά το μεσημεριανό γεύμα θα σηκώσουν αυτές όλα τα πιάτα από το τραπέζι για να ακούσουν μπράβο Το ίδιο θλίβομαι φυσικά ως γυναίκα όταν τα καλοκαίρια στην παραλία οι Φιλιππινέζες φτιάχνουν κάστρα στην άμμο για τα παιδιά της μαυρογκαγκανιασμένης από το σολάριουμ μαμάς που προτιμά να ρουφά το μοχίτο της στην ξαπλώστρα και να χαριεντίζεται με τη σιλικονάτη μαμαδοπαρέα της. Αμφότερες οι κατηγορίες είναι το ίδιο θλιβερές. Χάρισμα και στις δύο πλευρές λοιπόν ο τίτλος της real housewife»

Γράφει και η Έλενα Ακρίτα στα ΝΕΆ , επιστολή στο ΕΣΡ  με την ιδιότητα της τηλεθεάτριας, όπως διευκρινίζει:

`Αγαπητό  ΕΣΡ.Το πρόβληµα δεν είναι οι γυναίκες. Το πρόβληµα είναι τα παιδιά των γυναικών αυτών. Τα οποία – ως (αµελητέο;) µέρος της καθηµερινότητάς τους – «συµπρωταγωνιστούν» µαζί µε τις µαµάδες τους.

Ξέρετε τι είδανε τα έντροµα µατάκια µας, κύριοι του ΕΣΡ την Παρασκευή το βράδυ; Είδαµε δυο παιδάκια του ∆ηµοτικού να ετοιµάζονται για την πρώτη µέρα της σχολικής χρονιάς µε τις κάµερες πάνω στον σβέρκο τους. ∆εν γνωρίζω αν εσείς, κυρίες και κύριοι µέλη του ΕΣΡ, είστε γονείς. Αυτό που γνωρίζω είναι πως η πρώτη µέρα του σχολείου είναι µια στιγµή πολύ ιδιαίτερη, πολύ αγχωτική, πολύ προσωπική για κάθε παιδί. Κι είναι απαράδεκτο – για να µην πω «εγκληµατικό» – να µπαίνει σε αυτή τη διαδικασία µέσα από την ανηλεότητα ενός ριάλιτι.

Είδαµε κι ακόµα χειρότερα. Μαµά και µπαµπάς µπροστά στην κάµερα να ρίχνουν στα παιδιά τους την κεραµίδα ότι αποφάσισαν να τα αλλάξουν σχολείο. Κι εµείς να παρακολουθούµε δυο µικρά παιδάκια που ο µικρόκοσµός τους καταρρέει. Και να µην µπορούν να µιλήσουν. Να κλάψουν, να φωνάξουν, να συµφωνήσουν, να διαφωνήσουν. Να στέκονται ακίνητα, παγωµένα, υπόδουλα στον εισβολέα της εικονοληψίας!

( …) Όπα! Όπα, για πιτσιρικάκια µιλάµε εδώ! Αν κάποιο, δηλαδή, δει τον Σούπερµαν κι αποφασίσει να πηδήξει από την ταράτσα, εµείς θα το αφήσουµε;

∆εν διεκτραγωδώ τίποτα. Απλά προσπαθώ να καταλάβω πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα όρια της κακοποίησης. Κακοποίηση είναι µόνο η σωµατική, κύριοι του ΕΣΡ; Μόνο η λεκτική;

Κακοποίηση ανηλίκου δεν είναι η έκθεση της ζωούλας του µπροστά στις κάµερες; Τότε γιατί βάζουµε µοζαΐκ στο πλάνο όταν δείχνουµε µικρό παιδί; Και γιατί στο ριάλιτι αυτό, τα προσωπάκια – κι ακόµα χειρότερα η ψυχούλα τους – είναι φόρα παρτίδα;

Και µην ακούσω το ηλίθιο «µα το ίδιο κάνουν και στην Αµερική». Στην Αµερική έχουν και την Κου Κλουξ Κλαν, καλό είναι αυτό τώρα;

Αγαπητό ΕΣΡ, Αντί να κάθεστε στις καρεκλίτσες σας και να κυνηγάτε µε το ντουφέκι αν κάποιος είπε τη λέξη «µαλάκας», καλό θα ήταν να σοβαρευτείτε κάποτε. Να εστιάσετε στο ουσιώδες, να ευαισθητοποιηθείτε στο θεµελιώδες. Να προστατέψετε µικρά παιδιά… Να κάνετε το καθήκον σας, επιτέλους!

Και δεν πειράζει… Ας σας ξεφύγει και κανένα «µαλάκας»…

ΥΓ: Παρακαλώ πολύ να έχετε τη στοιχειώδη ευθιξία να απαντήσετε σε αυτή την επιστολή! «.

Δεν νομίζουμε ότι θα απαντήσει το ΕΣΡ στην Ακρίτα. Το θέμα, όμως, θα το λύσει, ποιο άλλο; Το Πάμε Λουκέτο, σύντομα. Και αυτό! Μείνετε συντονισμένοι!